Hyorin doskonale wie, co czują osoby otyłe, z których wszyscy się śmieją. Wie, jak to jest mieć złamane serce i borykać się z brakiem pewności siebie. Po wielu bolesnych doświadczeniach i ucieczce, wraca odmieniona i o kilkadziesiąt kilo lżejsza, al...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
❝Jedyne, co mogę powiedzieć to to, że boli, że cierpię. Tej nocy ponownie zasypiam, płacząc❞
~ Sistar19 – Gone Note Around Any Longer.
Minhwan przysłuchiwał się fanom, którzy śpiewali słowa ich piosenki. Nie zdążyli jeszcze wyjść na scenę, a ludzie już wariowali, co jakiś czas wywołując nazwę ich zespołu. Zdawał sobie sprawę z tego, że większość z nich przyszła tutaj głównie ze względu na dziewczyny z Bad Things, które miały zaśpiewać z nimi kilka piosenek ze wspólnej płyty, jednak nawet to nie było w stanie popsuć mu wspaniałego nastroju. Wszyscy byli nieco stremowani, a Kihyun podskakiwał w miejscu jak małe dziecko, gdy słyszał głośne śpiewanie fanów.
– Jesteście gotowi? – spytał Himchan, uważnie wpatrując się w twarze chłopaków. To oni rozpoczynali koncert, śpiewając pierwszą piosenkę, jaką wspólnie nagrali. Mieli rozkochać w sobie fanów i nie pozwolić, by opuścili koncert zawiedzeni. Choć niewiele wniósł we współpracę Golden Memory oraz Bad Things, to on zorganizował koncert oraz wywiad, który mieli udzielić następnego dnia. W końcu widział światełko w tunelu i zaczynał wierzyć, że nie będzie musiał zamknąć wytwórni. Wiedział, że była przed nim jeszcze długa droga, ale dzięki pomocy Hyorin czuł, iż sobie poradzi. Tym bardziej że żona w końcu zaczynała wygrywać walkę z rakiem.
– Jak jeszcze nigdy – odparł zadowolony Minhyuk, ukradkiem zerkając na podchodzące do nich Hyorin oraz Eunji. Był zawiedziony faktem, że Naeun nie przyszła życzyć im powodzenia. Ostatnio go unikała, a gdy próbował dowiedzieć się, co ją gryzło, odpowiadała, że jest po prostu zmęczona i na tym ich rozmowa się kończyła. Naprawdę nie rozumiał jej zachowania i brakowało mu ich codziennych przekomarzań.
– Dajcie z siebie wszystko, by nasze wejście nie zdołało was przyćmić – powiedziała Hyorin, uważnie patrząc na każdego z chłopaków. Choć między nią, a Seunghyunem wciąż panowała niezręczna atmosfera, posłała mu szczery uśmiech, unosząc kciuki w górę. – Jestem pewna, że dacie czadu.
Usłyszeli melodię, która oznaczała, że muszą wyjść na scenę. Hyorin z ekscytacją patrzyła, jak znikają i czym prędzej stanęła za czarną zasłoną, zerkając na scenę. Tłum momentalnie zaczął piszczeć i wykrzykiwać nazwę zespołu, co sprawiło, że w oczach blondynki zalśniły łzy. Na samą myśl, iż cała hala, licząca sobie półtorej tysiąca miejsc, była zapełniona, czuła dumę. Od samego początku wierzyła, że Golden Memory w końcu się wybije i miała rację. Nawet jeśli pomogła im wraz z dziewczynami z zespołu, to prawda była taka, że gdyby nie byli świetni, nic by im to nie dało.
– Wyglądają genialnie – oznajmiła Eunji, wielkimi oczami wpatrując się w chłopaków.
Podczas pierwszej piosenki byli stremowani i po prostu śpiewali, grając przy tym na instrumentach. Jedynie Minhyuk od samego początku genialnie się bawił i było widać, że był w swoim żywiole. Pozostała trójka rozkręciła się przy drugiej piosence i zaczęli bawić się na scenie. Seunghyun śpiewał tak pięknie, że Hyorin mimowolnie splotła dłonie i patrzyła na niego z zachwytem.
