Hayatı boyunca hiç sevilmeyen birine 'seni seviyorum' demişti biri. Çok masum gibi görünen bu cümle ancak bu kadar tersine döndürebilirdi dünyayı...
*
" Bir gün beni sende seviceksin Teğmen!"
Gözümdeki yaşı silip, burnumu çektim.
" Belki bu Vatan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karşımda gördüğüm şeyin karşısında sarsılmış ve şaşkına dönerken solumdan gelen Jiyan' nın çığlıklarının yankılandığı yere bütün aile olarak baktığımızda önde koşan Jiyan ve arkasından onu kovalayan bir köpek görünce yüzümdeki şaşkınlık yerini kahkayaya bırakmıştı. Ve bir kere daha anlamıştım 'jiyansız bir hayat olmaz!'
Burda her ne kadar uzun ya da kısa kalacak olsakta bavulumdaki kırışmış kıyafetleri çıkarmak zorundaydım. Bavulumdaki kıyafetleri çıkarırken elim ne kadar kıyafetlerde olsada aklım bahçede gördüklerimde kalmıştı. Babamın elini tutuğu kadının kim olduğu hakında hiç bir fikrimin olmadığını bilsemde bir fikrim vardı o kadını bir çok kez babaannemin evinde görmüştüm. Ama neden burda olduğunu hiç bilmiyordum ve babamla olan samimiyetlerinden hoşlandığığımı pek söyleyemiyeceğim. O kadının neden burda olduğunu ve Nasıl geldiğini, neden geldiğini birine sormadan edemiyeceğimi biliyordum. Bu kişi Jiyan malı ya da başka biri de olabilirdi.
Odanın kapısını açarak bütün dikkatimi üzerine çeken anneanneme bakıp yüzüne derin derin tebessümler gönderdim.
Yanıma oturarak gönderdiğim tebessümlere karşılık oda temiz bir tizle karşılık verdi. Ağzından birden "zilanım" adı çıktı ardından ise hasret kaldığım göz yaşları. Annem gibi kokuyordu, annem gibi konuşuyordu, annem gibi gözleri ve gülümsemesi vardı. Bu ona " anne " dememek için fazlasıyla zorlasada dememek için fazlasıyla çabalıyordum.
-"Zilanıma çok benziyorsun. Gözlerin, kokun, gülüşün..."
Bana dedikleri buydu halbuki ben onu annem sanıyordum. Gerçekten de benziyormuydumki....
"Seni hep onun yerine koydum kızım. Viyan değilde Zilan olarak sevdim seni. "
Göz yaşlarıyla beraber ağzından çıkan sözlere karşılık ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. Bir çocuğun annesini kaybetmesi çok zor bir şey peki ya bir annenin evlaadını kaybetmesi o nasıl bir şey peki?
Gözümde tutmaya çalıştığım gözyaşlarından birini kaçırdım. Ardından birini daha... Dayanamayıp anneannemin boynuna sarılıp ağlamaya başladım.
"Ben annemi özledim!"
Bu sebepsizce çıkan kelimenin ardından boğazımdan kaçan hıçkırığı tutamamıştım. Bu kelime sebepsizce değildi ama anneanneme bunu hatırlatmak ya da üzmek istemezdim.
Ne kadar böyle sarılıp ağladığımızı bilmiyordum tek bildiğim uyuyakalmış olduğumdu. Yataktan kalkmaya çalışırken içeriye giren jiyana baktım.
