Hayatı boyunca hiç sevilmeyen birine 'seni seviyorum' demişti biri. Çok masum gibi görünen bu cümle ancak bu kadar tersine döndürebilirdi dünyayı...
*
" Bir gün beni sende seviceksin Teğmen!"
Gözümdeki yaşı silip, burnumu çektim.
" Belki bu Vatan...
Bizim kalplerimiz hep kırıktı bayım! Ne zaman birleştirmeye çalışsak, eksik bir parçası çıkıyor.
________İki Dil Bir Sevda________
__________________________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve bizim kalplerimiz hiç olmadığı kadar kırılıp, parçalara ayrıldı. Umutlarımız tek tek kırılıp ayaklar altında ezildi. Umudumuz da kalbimizde yavaş yavaş hiçsizliğe sürüklenip, prangalar eşliğinde sonsuzluğa gömüldü.
___________________________________
" Neden beni duymuyor?"
" Doktor Bey bir şey söyleyin!"
Diyen babama sadece bakıyordum. Cevap vericek bir dilim yoktu. Cümleleri toplayacak bir gücüm yoktu. Elimde bir soğukluk hissettim. Beni terk edip giden babam ellerimi tutmuştu. Her şeyi unutup sarılmak istiyordum ama hareket dahi edemiyordum. Boğazımdan haffif iniltiler çıkıyordu ve bir türlü cümlelere dökülmüyordu.
" Sakin olun lütfen! Kızınız şu anda çok ağır ilaçların etkisinde. Gözleri açık ama çoğu şeyi idrak edemiyor. Sakinleştirici etkisini yarım saat sonra bırakır ama şimdi yalnız bırakın da dinlensin. Geçmiş olsun."
Her şeyi duyuyordum ama bir türlü tepki veremiyordum. Tepki vermeye bir gücüm yoktu. Tepkimi gözümden akan yaşlarla ölçüyordum. Evren ölmüştü! Beni bırakmayacağına dair söz vermişken, çekip gitmişti. Beni bırakıp gitmişti.
Hiç olmadığım kadar güçsüzdüm!
Hiç olmadığı kadar yalnızdım!
Çaresizlik beni bır prangaya sarıp sarmalıyor ve ben hiçbir şey yapamıyorum.
Saçlarımda hissettiğim sıcak dudaklara karşı sıkıca gözlerimi kapattım. Artık affedemeyecektim! Üçüncü kez terk edilmeye dayanamazdım. Kaldıramazdım bunu!
" Beni duyuyorsun, biliyorum Viyan!"
Baş parmağına taktığı siyah yüzüğünü oynattığını bile hissedebiliyordum. Gergin olunca yüzüğüyle oynar, sağa ve sola oynatırdı. Yüzünde hep bir mahçup bir tavır olurdu. Yanakları sanki ısırılmış gibi kızarırdı.
" Belki yarın bunları hatırlamicaksın biliyorum ama elimden başka hiçbir şey gelmiyor be kızım!"
Burnunu çekti. Ağladığı kesindi. O da benim gibi çaresizdi!
" Ben de sana inanmak istiyorum ama olmuyor be güzelim. Etrafımda sana 'cani' diyen onca kişi varken sana nasıl inanabilirim bilmiyorum. Çıkmaz bir sokaktayım ve çıkmazlar beni bir sana bir de aileme çıkartıyor. Lütfen beni suçsuzluğuna inandır. Benim kızım yapmaz diyebileyim!"
