Po ciemniejszej stronie II Joker

Rozdział 7

- Czyś ty powariowała?! - krzyczy Harleen, gdy już siedzimy we wspólnym pokoju po kolacji.

- Ale o co ci...?

- Widziałam, jak dawałaś mu buzi w policzek kretynko! Czy do ciebie nie dociera, że on to robi specjalnie?!

- Ale nic do niego nie czuję. Kobieto, ogarnij się, na prawdę nie wciskaj mi rzeczy, których nie ma - odpowiadam, ledwo kontrolując nerwy.

- Elizabeth, ja się o ciebie martwię, tak jak siostra. Mało się znamy, ale zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa pracy z nim.

- Nic nie wiesz o naszej terapii.

- A co? Jest jakaś inna? Może jeszcze mi powiesz, że rozkładasz codziennie przed nim nogi?!

- Wal się! Nigdy czegoś takiego nie zrobiłam i wiesz co? Zdaje mi się, że nadal coś do niego czujesz, ale w sumie mam to gdzieś. Wychodzę stąd w lutym, później możecie nawet razem uciekać stąd do swojego cyrku. Nie mój interes. To, że jest ci mokro na samą myśl o tym kretynie, nie znaczy, że ja mam tak samo! - wykrzykuję i wychodzę na korytarz.

Idę do swojego gabinetu po fajki. Mijam celę mojego pacjenta.

- Uuu, to ty znasz takie słownictwo? - słyszę jego głos zza szyby.

- Śpij, śpiewaj, gadaj sam do siebie, ale nie odzywaj się do mnie - warczę.

Czyli cały szpital już słyszał wszystko. Nawet dobrze, to świadczy o jej desperacji, nie o mojej.

- Znowu te fajki kochana? Są święta, daj sobie spokój.

- Teraz będziesz mnie pouczał? - prycham i już mam odejść, ale znowu mnie zatrzymuje.

- El, ona nigdy mnie nie kręciła.

- A co mnie to interesuje? Joker, na prawdę mnie to nie obchodzi. Jak chcesz, to możemy pogadać o tym na terapii, ale nie teraz.

Odchodzę i zostawiam za sobą jego śmiech. Idę na balkon dla personelu. Odpalam i zaciągam się dymem.

- El, przepraszam - kładzie mi dłoń na ramieniu. - Jestem po prostu przewrażliwiona na jego punkcie.

- Harl, po prostu zaufaj mi - wstaję naprzeciw niej. - Wiem co robię i uwierz mi, dam sobie radę.

Po kłótni noc mija bardzo szybko i około dziewiątej wychodzimy już ze szpitala.

- Nigdy więcej dyżurów nocnych - parskam śmiechem, ale po chwili już nie jest mi do śmiechu.

- Elizabeth - słyszę jego głos. Jest taki ponury...

- Tato, co ty tu robisz? - pytam pretensjonalnie. - Czemu masz na sobie strój Batmana, skoro jest dzień? - o mało nie wybucham śmiechem.

- Co to za różnica moja panno? Gdzie Joker? - zmienia ton na bardziej ostry.

- Pewnie układa sobie grzecznie karty.

Ojciec wymija mnie bardzo szybko i idzie w stronę Arkham. Biegnę za nim. Nietoperz wpada do sali, gdzie siedzi mój pacjent.

- Odczep się od niej ty szumowino! - potrząsa nim i o mało nie rzuca o ścianę.

Clown oczywiście się śmieje.

- Przestaniesz mi przynosić wstyd?! - krzyczę. - To jest mój pacjent i nie wskazane, żeby się denerwował, a ty napadasz na niego w czasie jego terapi.

- Która nie działa Elizabeth!

- Działa, czy nie, ale jest. Próbuję mu pomóc i to się liczy. Robię co mogę, a ty jak zawsze wszystko rozpieprzasz i masz powód, dlaczego mnie nie było wczoraj. Jesteś najgorszym rodzicem pod słońcem!

Ojciec puszcza go i patrzy na mnie.

- Jutro jest bal charytatywny. Liczę, że będziesz - odpowiada i wymija mnie, zostawiając w osłupieniu.

Po chwili wpada mi do głowy super pomysł.

- Dobra, ale pod jednym warunkiem!

Zatrzymuje się.

- Przyjdę z osobą towarzyszącą - uśmiecham się przebiegle.

- Dobrze, trzymam za słowo.

Wychodzi, a ja podchodzę do leżącego, roześmianego clowna.

- Z kim idziesz nietoperzyco? - parska śmiechem.

- Z tobą kochanie - odpowiadam z triumfalnym uśmiechem. - Przygotuj garniturek.

- Ciekawe jak to zrobisz?

- O ile wiem, wystarczy, że wystawię odpowiednie papiery - uśmiecham się szeroko i wstaję z gracją.

Podchodzę do pielęgniarek.

- Jutro ma być gotowy, wyciągnijcie jego ciuchy, żeby ubrał się, jak człowiek.

- Elizabeth, ty się chyba zapominasz? - wtrąca ordynator, który przyglądał się całemu zajsciu.

- Panie ordynatorze, jestem pewna, że naszemu pacjentowi nic nie będzie, jest to wręcz wskazane, żeby wyszedł do ludzi - tłumaczę.

Mężczyzna masuje skronie.

- Straż i dwie pielęgniarki idą z wami, gdyby coś się działo.

Uśmiecham się triumfalnie do Jokera. Zobaczymy, czy jutro też będzie ci tak do śmiechu. Ba! Chcę zobaczyć minę mojego ojca! Ale będzie zabawa!

Jlg122