Far From Perfect

4. Dlaczego mnie unikasz?

Cut me like a rose
Turn me like a beast
Hold me on the floor
Heavy like the force between us.

RY X - Only

Livia POV's :

– Kiedy ty w końcu wydoroślejesz, co?  – spytałam, kiedy Ettie po raz kolejny założyła na głowę czapkę w kształcie pizzy i zaczęła śmiać się jak głupia, kiedy ludzie oglądali się za nami.
Nie wiedzieć czemu zabrała ją dzisiaj z domu, chociaż wygrałyśmy ten prezent w wesołym miasteczku w minione wakacje. Dzięki temu, że Ettie należała kiedyś do drużyny strzeleckiej, trzeba przyznać, że ma niezawodnego cela, więc bez problemu strąciła jednym rzutem wszystkie trzy puszki.

Przemierzałyśmy alejki ulicy handlowej, co chwila zatrzymując się przy bazarach i oglądając wystawy sklepowe.
Dziś stwierdziłyśmy, że nie chce nam się iść na lekcje, bo są zbyt nudne i urwałyśmy się na miasto, zaraz po angielskim.

– Idziemy coś zjeść? – marudziła Ettie, kiedy zatrzymałam się przy wystawie sukienek pewnego butiku.

Bal noworoczny zbliżał się wielkimi krokami, a ja nadal nie miałam pojęcia, co na siebie włożyć.

– Poczekaj, daj mi się zastanowić – zganiłam ją, a blondynka zrobiła smutną minę i pogłaskała się po brzuchu.

– On domaga się towarzystwa jakiejś pizzy albo kebaba – oznajmiła z poważnym wyrazem twarzy, a ja wybuchnęłam śmiechem.

– Co myślisz o tej? – zapytałam ignorując jej zachcianki, po czym wskazałam palcem w stronę wiszącej na manekinie kreacji.

Sukienka była koloru czarnego, na dekolcie w serek zdobiły ją małe diamenciki, sięgała do połowy uda.

– Nie jest zbyt skromna? – skrzywiła się lekko na jej widok.

– Jak na mój gust, to nie – wzruszyłam ramionami.

– Ach, no tak, zapomniałam, że nie lubisz świecić się jak sroka i
wyróżniać z tłumu. – przyznała z rozbawieniem – Ale to jeden wieczór w całym życiu. Musisz wyglądać jak
gwiazda filmowa.

Po raz kolejny wzruszyłam ramionami.

– Nawet nie mam dla kogo się stroić, więc wszystko mi jedno. Chodźmy do tej pizzeri – zdecydowałam i pociągnęłam Ettie za sobą.

Inne dziewczyny z naszego rocznika już dawno chwaliły się zaproszeniami od co raz to lepszych chłopaków, a ja nadal nie otrzymałam żadnego.
Jedynym osobnikiem płci męskiej, z którym miałam dobry kontakt, był Andreas, czyli mój sąsiad. Chociaż sama nie wiem, czy zechciałby iść na tą imprezę ze mną, bo nawet nic o tym nie wspomniał.
Dawno z nim nie rozmawiałam.

Z zamyślenia wyrwał mnie głos mojej przyjaciółki.

– Hawajska? – zapytała Ettie, zerkając na kartę menu, kiedy zasiadłyśmy przy stole w nowo wybudowanej pizzeri w naszym mieście.

Na fioletowe fotele idealnie wpasowywały się włochate poduszki w odcieniu beżu, na stołach leżały urocze obrusy, a na okiennicach wisiały białe zasłony.
Ściany pomalowane były na beżowo-białe paski.
Cały ten wystrój powodował przytulny klimat.

– Niech będzie – przytaknęłam od niechcenia, chociaż szczerze nienawidziłam tego połączenia.

Ettie z hukiem zamknęła kartę dań i wbiła we mnie wzrok.

– Coś cię gryzie – stwierdziła szybko.

– Nie, po prostu nie jestem głodna – rzekłam chłodno, a ona lekko się uśmiechnęła.