Kimsesiz

Kendine

"Sen kimsin "dedim. Onunla konuşuyordum çünkü bu yabancı gerçekleri biliyor olabilirdi. Yapbozun parçalarını birleştirmeye çalışıyordum. Ama bunu her yaptığımda acı çekiyordum

"Ben Can. Sana yalnız olmadığını söylemek için gönderildim."yalan söylemiyordu.

yalnız değilmiydim?

"Ne?"

"Bak Likya eminim hatırlamıyorsundur ama Bir teyzen var ve o seni yanında istiyor seni ona götürmeye geldim." Adımı nerden biliyordu. Teyzem mi vardı? Ne saçmalıyordu bu yabancı? Ama yalan söylemiyordu bunu hissetmiştim.

"Sana neden güveneyim? Söylediklerinin doğru olduğunu nerden bileceğim?"diye sordum. Daha çok kanıt istiyordum. Bu sefer içgüdülerime güvenemezdim.

Güldü sonra devam etti

"Teyzen böyle söyleyeceğini tahmin etmişti. Beni takip et." dedi ve üst kata çıktı. Sanki evi biliyormuş gibi. 13 yıl önce saklandığım odanın önünde durdu. Şaşkınlıkla onu izliyordum. Odaya girdi.

Odadaki şarjlı lambayı yaktı. Odada lamba olduğunu ben bile bilmiyordum. Loş ışıkta yabancıyı inceledim. Baştan aşağı siyah giymişti. O film afişlerindeki ajanlara benziyordu. Vücut çalışıyordu ki baya yapılıydı. Baya.

Küçücük odanın içinde kollarımız birbirine deyiyordu. Duvara yaklaştı. Tek hamlede duvarı söktü. Duvarda gizli bir bölme olduğunu bilmiyordum. Bölmede bikaç kitap ve iki silah vardı. Bunlar annemle babamın olmalıydı. Şaşkınlıkla yabancıyı izliyordum. Evimi benden daha iyi biliyordu . Kitabı alıp bana verdi. Bu bir kitap değildi Sonra Can konuştu

" Annenin günlüğü. Bu benimle gelmen için yeterli mi?"

Annemin günlüğü mü? Annem günlük mü tutmuştu. İlk defa bu odada kedimi bulduğumu hissettim. Bu günlükle annemi de geri aldığımı hissettim. Annemin yanımda olduğunu. Sonra cevap verdim.

"Aşağıda bekle hazırlanıp geliyorum."