Kimsesiz

Etme

Dayanamadım, son oyu beklemeden yayınladım. İyi okumalaar:DD

" Peşimizdeler " Bunu duyar duymaz hepimiz arkamızı döndük. O sırada Mert de konuştu.

" Galiba tuzağa düşürüldük." Siyah bir land rover yolumuzun tam ortasına park edilmişti. İki taraftan kıstırılmıştık. Yiğit emretti.

"Arabaları durdurun, onlarla başedebiliriz." Arabalarımız aynı anda durdu. Düşman TKlar çoktan arabalarından inmişlerdi. Silahlanmışlardı. Biz de indik. Efe hala baygın. Onu arabada bıraktık. Güneşin o son can çekişen ışıkları gözlerimi kamaştırıyor.

Karşı tarafın lideri olduğunu tahmin ettiğim TK konuşuyor.

" Teslim olun. Silahlarımız var."

Yiğit bir kahkaha atıyor. Yüzüme düşmanca bir sırıtış yayılıyor ve Yiğit elindeki silahı gösteriyor.

" Bunlar oradan oyuncak gibi mi gözüküyor?"

" Bir daha uyarmayacağım. Teslim olun yoksa ateş ederim." sesi kendinden çok emin çıkıyor.

Bize zaman kaybettirmeye mi çalışıyorlar? Boşuna ateş ederler. Çünkü karşılık veririz.

Peki beni huzursuz eden ne? Adamın gereksiz özgüveni mi? Yiğitin vurulabilecek olması mı? Hayır.Yiğit şüphesiz mermiyi durduracak.

Zaman dolunca adam tetiği çekiyor. Sanki her şey ağır çekime alınıyor. Silahtan çıkan mermi Yiğite yaklaşıyor. Mermiyi durdurabilir ama yapamıyor. Mermiyi durduramıyor. Tam anlına isabet ediyor. Yiğit önce dizleri üstüne çöküyor. Sonra boylu boyunca yere seriliyor.

Yiğiti vuruyor. Yiğiti vuruyor. Yiğiti vuruyor. Yiğiti vuruyor.

Aklım alana kadar içimden bunu tekrarlayıp duruyorum.

İlk şoku atlattıktan sonra kendimi konuşmaya zorluyorum.

"Mermilerde toxicofera var" sesim duygusuz çıkıyor.

Ağlamak istiyorum. O adamı hırpalamak, parçalamak istiyorum. Fakat o an sadece duygularımı görmezden geliyorum ve Yiğitin görevini üstleniyorum. Başkası vurulsaydı Yiğitin yapacaklarını yapıyorum. Zaman yas zamanı değil. Kurtarılması gereken daha 8 TK var ve hayatları bana bağlı. Arkamdaki TKlara emrediyorum.

" Barış ve Emre Yiğiti 1. araca götürün." Lider karşı çıkmıyor. Karşımızdakilerin en azından ölüye saygısı var diye düşünüyorum ya da yapacaklarımı merak edip eğlencesine izliyorlar.

Ama söz. Çok eğleneceğiz.

Emre ve Barış arkamda yerini aldıktan sonra adam konuşmaya başlıyor.

" Sanırım yetki sana kaldı. Teslim ol hayatım." konuşması bana Cemreyi hatırlatıyor. İğreniyorum. Grubumdaki TKların korktuklarını hissediyorum. Buna gerek yok. Bu iş daha yeni başlıyor.

"Hiç sanmıyorum."

" O zaman ölmeye razısın." Diyor pis bir sırıtışla. Ama kiminle uğraştığını bilmiyor.

"Beni çok hafife alıyorsun" diyorum. Bu cümleyi bir gün söyleyeceğim hiç aklıma gelmezdi diye düşünüyorum. Silahını bana doğrultuyor. İçimdeki acı fırtınasına rağmen yüzüme bir gülümseme yayılıyor.Tetiği çekince hakkımda hiç bir fikrinin olmadığını fark ediyorum.

Önce merminin yaklaşmasına izin veriyorum. Mermi yeterince yakınlaştığında durduruyorum ve havada asılı kalan mermiyi elime alıp incelemeye başlıyorum. Karşımdaki grup afallıyor fakat çabuk toparlanıyorlar. Ancak gözlerindeki korkuyu görmek kolay.