Το πρώτο βλέμμα ήταν αδιάφορο, δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, ούτε με την δεύτερη, ούτε με την τρίτη. Μου πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσω. Δεν είναι όμως τρελό; Να ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ για ένα άτομο που καλά καλά δεν ξέρεις. Ήταν όμορφος, όχι μόνο εξωτερικά, είχε έναν υπέροχο χαράκτηρα παρόλο που τον έκρυβε από τον υπόλοιπο κόσμο.
Είχε όμοφα μάτια, μπλε σαν του ουρανού, μπλε σαν της θάλασσας του καλοκαιριού. Μέσα τους διέκρινες ηρεμία, όλοι αυτό λένε τουλάχιστον, αλλά εγώ βλέπω ένα μυαλό ανήσυχο μία ψυχή μοναχική. Με ένα βλέμμα χάνεσαι, με ένα του βλέμμα καταστρέφεσαι. Έτσι ένιωθα κάθε φορά που τον κοιτούσα. Είναι φυσικό αυτό;
Είναι φυσικό να μην μπορείς να περιγράψεις το πόσο χαρούμενος είσαι όταν βλέπεις τον άλλο; Ενώ έχεις τόσα πολλά να του πεις να χάνεις τα λόγια σου κάθε φορά που βρίσκεται κοντά σου; Να κάνεις τον/την αδιάφορο/η για να μην πληγωθείς; Ζούμε σε έναν κόσμο που το να εκφράζεις τα συναισθήματα σου δείχνει αδυναμία, ώστε τελικά είμαστε όλοι αδύναμοι ή όχι; Είναι 'σωστό' να λες πως νιώθεις στον άλλον όταν ξέρεις πως δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι;
Όλα μπορούν να καλυτερεύσουν μέσα σε δευτερόλεπτα αλλά και να καταστραφούν επίσης. Ακόμα και αν καταστραφούν όμως πρέπει να ξέρεις ότι προσπάθησες, πρέπει να ξέρεις ότι έκανες τα πάντα για να κερδίσεις αυτήν τη "μάχη". Αλλά ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάς τα συναισθήματα των άλλων. Πρέπει ο αγώνας να είναι δίκαιος. 'Ο γνωστός Αγώνας των συναισθημάτων.'
YOU ARE READING
|Ξένος|
Romance"Πως θες να προχωρήσουμε; Τι θα γίνει τώρα;" κατέβασα το κεφάλι μου ντροπαλά. Το χέρι του μεταφέρθηκε στο μάγουλο μου και με κούνησε ελαφρά για να βρεθούν τα βλέμματα μας για μία ακόμη φορά. Φοβάμαι λίγο την απάντηση του. "Δεν μπορείς να περιμένεις...
