|Ξένος|

Κεφάλαιο 7

"Έλα Ανδρονίκη, μην με κάνεις να μπω μέσα και να σε ντύσω εγώ" φώναξε από έξω από το δοκιμαστήριο η Ανθή. "Έχει αρχίσει να εξαντλείται η υπομονή μου, νεαρή μου" όποιος της είπε ότι το να μιλάει με αυτόν τον τρόπο την κάνει να ακούγεται πιο σοβαρή της είπε ψέματα. Γιατί με έφεραν εδώ πέρα είπαμε; Με έχουν κλείσει μέσα σε ένα μικρό -ίσα ίσα που χωράω- δοκιμαστήριο και μου δίνουν ρούχα. Λένε πρέπει να φορέσω κάτι αξιοπρεπές στο πάρτι που οργανώνει η Εύα για τα γενέθλια της. Δεν είναι αξιοπρεπές το υπέροχο τζιν μου; "Άντε αγάπη μου, θες να φωνάξω κανέναν να σε βοηθήσει;" τι τραβάω κι εγώ η κακόμοιρη;

"Δεν μου αρέσουν αυτές οι μπλούζες, δεν μου πάνε. Μπορώ τουλάχιστον να διαλέξω εγώ κάτι; Έτσι κι αλλιώς θέλετε και εσείς να ψωνίσετε, όχι να ασχολείστε μόνο με εμένα. Το τελευταίο δεν το σχολιάζω καν" τράβηξα απότομα την κουρτίνα που χώριζε τον διάδρομο από τον μικρό χώρο που στεκόμουν εγώ και βγήκα έξω. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη για λίγο προσπαθώντας να επεξεργαστώ την εικόνα του ατόμου που έβλεπα μπροστά μου. Ποια είναι αυτή η κοπέλα; Την γνωρίζω; Μου είχαν δώσει ένα στενό μαύρο ψηλοκάβαλο τζιν με σκισίματα και μία κολλητή άσπρη, ανοιχτή μπροστά και πίσω, μπλούζα. Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό.

"Είδες; Είσαι πανέμορφη, όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα επάνω σου" χαμογέλασε και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω σαν να θαύμαζε το κατόρθωμα της. Εγώ ένα συγκεκριμένο άτομο θέλω, όχι τον οποιονδήποτε άλλο. -Ξεχάστε ότι το είπα αυτό-. Για να είμαι ειλικρινής, το συγκεκριμένο σύνολο δεν είναι και τόσο κακό σε σχέση με τα προηγούμενα. Έχουν δίκιο τα κορίτσια, πρέπει να αφήσω τα πείσματα και να τις αφήσω να με βοηθήσουν.

"Καλά, θα αγοράσω αυτά" ξεφύσησα και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Η Έλενα και η Μαίρη πετάχτηκαν από τα δύο δοκιμαστήρια στο βάθος του διαδρόμου και έτρεξαν προς το μέρος μας. "Προλαβαίνουμε να εξαφανιστούμε πριν φτάσουν;" ψιθύρισα στην Ανθή αλλά εκείνη απλά χαχάνισε και κοίταξε τις φίλες μας που πλησίαζαν.

"Μου έστειλε μήνυμα η Κατερίνα, μας περιμένουν έξω οι υπόλοιπες. Είπε επίσης να μην κάνουμε εκατό ώρες γιατί έχουμε να δούμε ακόμα πολλά μαγαζιά και δεν θα προλάβουμε και εσύ *έδειξε εμένα με το χέρι της* έχεις να πας στον αγώνα του Σωτήρη μαζί με τα αγόρια" το ξέχασα τελείως αυτό. Μετά από αυτό που έμαθα το μεσημέρι δεν είχα όρεξη να μιλήσω μαζί τους ξανά. Δεν απάντησα καν σε αυτό που με ρώτησαν και έβαλα την ομάδα σε σίγαση. Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολική αλλά δεν θέλω να ακούω τον Οδυσσέα να μιλάει για την κοπέλα του, για την οποία δεν ήξερα τίποτα και δεν ήθελα να μάθω.