|Ξένος|

Κεφάλαιο 5 ~Part 2~

"Όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, μπορείς να δεις τ' αστέρια." (Charles Austin Beard, 1874-1948, Αμερικανός Ιστορικός)

*Προτεινόμενο τραγούδι: "Us- James Bay"*

"Πως εγκαταλείπεις κάποιον ή κάτι που αγαπάς; Πρέπει πάντα να πολεμάς, ποτέ να μην το βάζεις κάτω. Είμαστε σε ένα κόσμο που το να ζεις σημαίνει να μάχεσαι κάθε μέρα, κάθε λεπτό μέχρι που τελικά θα μπορείς να αποκαλέσεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Έτσι, τώρα που στέκομαι εδώ μπροστά σου και σου ζητάω να μην φύγεις σε εκλιπαρώ επίσης να δεχτείς την αγάπη μου και να μην με πληγώσεις όπως σε πλήγωσα επανειλημμένα. Ξέρω, μία συγγνώμη και λίγα λόγια δεν μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση αλλά η απόφαση σου θα κρίνει το τι θα γίνει μεταξύ μας-" σταμάτησε να διαβάζει τις σημειώσεις από το τετράδιο μου η Ελένη και γύρισε να με κοιτάξει. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν το βιβλίο πρέπει να έχει καλό ή κακό τέλος.

"Τι σημείο ήταν αυτό που το άφησες; Θες να πονέσουμε εκατό φορές με διαφορετικό τρόπο; Αυτό δεν είναι σωστό Άνδρο, δεν είναι καθόλου σωστό και το ξέρεις" έκανε την πληγωμένη η Έλενα και μου έδωσε τις σημειώσεις μου. Οι υπόλοιπες γέλασαν με τις υποκριτικές της ικανότητες, οι οποίες τώρα που το σκέφτομαι είναι πολύ καλύτερες από τις δικές μου. Περάσαμε δύο ώρες βλέποντας μία ρομαντική ταινία -δεν θυμάμαι καν τον τίτλο- η οποία προσωπικά δεν μου άρεσε. *Προφανώς* . Περάσαμε άλλες δύο ώρες μιλώντας και σχολιάζοντας. Αυτό ήταν ένα διάλειμμα από την δεύτερη ταινία που είδαμε την οποία δεν νομίζω να συνεχίσουμε επειδή ο Οδυσσέας κοιμάται και κάνουμε υπερβολική φασαρία, οπότε θα μεταφερθούμε στο σαλόνι.

"Θα φτιάξουμε βραδινό;" ρώτησε η Εύα και την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια προσπαθώντας να μην γελάσω. Πιστεύει ότι είμαστε ικανές *η συγκεκριμένη παρέα* να φτιάξουμε φαγητό όλες μαζί χωρίς να καταστρέψουμε το σπίτι; Εγώ λέω απλά να παρακολουθώ ώστε όταν θα μας ρωτήσουν ποιος άρχισε την φωτιά να μπορώ να πω ότι δεν έφταιγα εγώ και να είναι η αλήθεια. Οι υπόλοιπες από την άλλη χαμογέλασαν και κατευθύνθηκαν στην κουζίνα χοροπηδώντας. Αν περάσει η σημερινή ημέρα χωρίς κανένα ατύχημα θα είμαι πολύ τυχερή. "Λοιπόν, αρχικά πρέπει να βγάλουμε τα υλικά από το ψυγείο και τα ντουλάπια και κάποια πρέπει να πάει να ρωτήσει τον Οδυσσέα αν θέλει να φάει" κάθισα σε μία καρέκλα και πριν προλάβω να βολευτώ όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου.

"Δεν πάω εγώ. Μπορούμε να του στείλουμε ένα ωραιότατο μήνυμα" χαμογέλασα ειρωνικά και η Μαίρη με πλησίασε αφήνοντας την λίστα με τα πράγματα που κρατούσε πάνω στο τραπέζι. "Αν σκοπεύεις να με σκοτώσεις κάντο γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στο δωμάτιο του και να του μιλήσω" κάνω όντως σαν πεντάχρονο. Δεν φταίω εγώ γι αυτό όμως. Γιατί δεν μπορεί να πάει η αδερφή του; Βασικά, αν λείψει έστω και για ένα λεπτό θα γίνει χαμός εδώ, οπότε το καταλαβαίνω αυτό. Μπορούν να στείλουν κάποια άλλη.