|Ξένος|

Κεφάλαιο 16

   Τα συναισθήματα μου και οι σκέψεις μου δεν βοηθούσαν καθόλου την κατάσταση. Έπρεπε να βρίσκομαι μαζί του κάθε μέρα ενώ δεν ήθελα, δεν μπορούσα. Γιατί όταν πληγωνόμαστε από κάτι συνεχίζουμε να το κυνηγάμε; Μπορεί όχι στην κυριολεξία αλλά και πάλι το μυαλό μας δεν σταματάει να πολεμάει γι αυτό ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να έρθει σε αντιπαράθεση με την καρδιά μας. Κάθε μέρα ήταν ακόμα πιο δύσκολη, κάθε συζήτηση γινόταν ακόμα και πιο μικρή και δεν χρειαζόμουν πολλά σημάδια για να πληγωθώ.

"Σε παρακαλώ άκουσε με, μπορείς να μην κάνεις του κεφαλιού σου και να σταματήσεις για μία φορά στην ζωή σου;" ο Οδυσσέας με έπιασε από το χέρι και με σταμάτησε μπροστά του. Τον κοίταξα στα μάτια και το μυαλό μου σταμάτησε να λειτουργεί για λίγα δευτερόλεπτα. Ήταν σαν να αλλάξαμε τελείως μέρος, σαν να ήμασταν μακριά από τους άλλους. Ήθελα να κλάψω και να φωνάξω τόσο δυνατά που θα με άκουγε όλο το σχολείο.

"Όχι. Μπορείς να με αφήσεις;" η φωνή μου έσπασε, σαν ένα μικρό και εύθραυστο βάζο. Η έκφραση του Οδυσσέα μετατράπηκε από θυμωμένη σε ξαφνιασμένη. Όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω μου, όλοι ξαφνιάστηκαν. Είχα ξεχάσει το που βρισκόμουν και το τι γινόταν εκείνη την ώρα, λες και έβλεπα ένα όνειρο. Γιατί πρέπει πάντα να δυσκολεύω τα πράγματα; Δεν έπρεπε να ξεσπάσω έτσι, τώρα θα καταλάβουν πως κάτι τρέχει.

"Ανδρονίκη, είσαι καλά; Δεν ήταν αυτή η ατάκα που έπρεπε να πεις, αυτή που είπες είναι από την προτελευταία σκηνή" η κύρια Άκεμα με κοίταξε με περιέργεια. Φυσικά και έπρεπε να χαλάσω την σκηνή. Αν δεν βρισκόταν εδώ ο Οδυσσέας τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Μπορούμε να κάνουμε αυτήν την μικρή αλλαγούλα και να πάρει κάποιος άλλος την θέση του; Θα το εκτιμήσω πάρα πολύ, πραγματικά.

"Ναι μια χαρά, απλά με συγκίνησε η σκηνή και μου βγήκε αυθόρμητα. Δεν θα ξανασυμβεί" χαμογέλασα και εκείνη έγνεψε το κεφάλι της και στράφηκε προς τον Οδυσσέα ο οποίος είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω μου. Για πόσο ακόμα θα λέω στον εαυτό μου ότι δεν ισχύει;

"Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε άλλο. Έτσι κι αλλιώς εσείς πρέπει να φύγετε όπως μας είχατε πει" είπε ο γνωστός και γύρισε από την άλλη. Η μητέρα της Κατερίνας κοίταξε το ρολόι της και γούρλωσε τα μάτια της όταν συνειδητοποίησε πως είχε αργήσει. Ήξερα πως είχαν να πάνε σε ένα τραπέζι με κάποιους συγγενείς επειδή το είχε αναφέρει σήμερα το πρωί η Κατερίνα. Είναι καλύτερα έτσι, δεν νομίζω πως μου απομένουν άλλες δυνάμεις για σήμερα.