|Ξένος|

Κεφάλαιο 6

  Η Δευτέρα δεν άργησε να έρθει και παρόλο που είχαν περάσει δύο -σχεδόν- μέρες από το Σάββατο που έγιναν όλα τα περιστατικά με τον Οδυσσέα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όντως είχαμε εκείνη τη συζήτηση το βράδυ του Σαββάτου. Από εδώ και πέρα τα αστέρια θα είναι το χαρακτηριστικό μου σύμβολο. Προφανώς κι ήμουν ενθουσιασμένη. Με άκουσε, μου μίλησε και δεν έκανε κανένα από τα ειρωνικά του σχόλια. Μου έδειξε μία διαφορετική πλευρά του. Μιλάγαμε για δύο ώρες, δεν είχαμε τίποτα να φοβηθούμε. Ακόμη θυμάμαι τα λόγια του.

-Flashback (2:00 π.μ./ Σάββατο)-

"Είναι ωραίο το να μπορείς να συζητήσεις με κάποιον τέτοια θέματα. Συνήθως δεν μιλάω έτσι απλά ξέρω ότι είσαι ένα άτομο που έχει μία γνώμη για τα πάντα. Με έβαλες σε σκέψεις" σηκώθηκε από την καρέκλα και άφησε το πιάτο του πάνω στον πάγκο όπου και στάθηκε. Γύρισε να με κοιτάξει και δεν μπορούσα να καταλάβω αν όντως σκεφτόταν ή δεν είχε να πει κάτι άλλο. Όλοι μας δεν έχουμε  προσωπική άποψη για κάποια θέματα; Αυτό το αγόρι μου έχει πάρει το μυαλό και είναι ακόμη νωρίς. Με πειράζει το ότι ξέρω ότι δεν νιώθει αυτά που νιώθω εγώ.

"Από εσένα δεν το περίμενα. Συνήθως δεν μου μιλάς οπότε βρίσκω περίεργο το γεγονός ότι θέλεις να μάθεις τις σκέψεις μου. Είναι δύο και αντί να κοιμόμαστε μιλάμε για τα αστέρια, δεν είσαι καθόλου ο εαυτός σου σήμερα Οδυσσέα" χαχάνισα σιγανά και κοίταξα τα χέρια μου. Όταν τα βλέμματα μας συναντιούνταν τα συναισθήματα μου καταλάμβαναν ολόκληρο το σώμα μου, γι αυτό αποφάσισα και να το αποφύγω.

"Δεν νομίζω πως με ξέρεις τόσο καλά για να ξέρεις αν είμαι ο εαυτός μου ή όχι. Έχουμε μιλήσει κανονικά τρεις-τέσσερις φορές. Το τι βλέπεις εσύ είναι τελείως διαφορετικό από το τι ισχύει, το είπες και μόνη σου πριν. Μην βγάζεις συμπεράσματα τόσο εύκολα, Ανδρονίκη" μου κάνει και κήρυγμα τώρα; Δεν φταίω εγώ που δεν τον ξέρω καλά, αν δεν θέλει να μου μιλήσει και να ανοιχτεί περισσότερο -κάτι που δεν έκανε τόσο καιρό- δεν είναι δικό μου θέμα. Καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε την ίδια ηλικία, τις ίδιες απόψεις και σίγουρα δεν είμαστε ίδιοι χαρακτήρες αλλά αυτά είναι απλά δικαιολογίες.

"Βοήθησε με να σε μάθω τότε" σοβαρά το είπα αυτό; Πρέπει να σκέφτομαι πιο πολύ πριν μιλήσω. Ακούστηκε πολύ λάθος. Δεν το εννοούσα με τον τρόπο που μπορεί να κατάλαβε εκείνος. Έκανε λίγα βήματα προς το μέρος μου και στάθηκε όρθιος μπροστά μου. Είναι λες και ο χώρος έγινε πιο μικρός. Έχει αρχίσει να με τρομάζει, γιατί είναι τόσο διαφορετικός σήμερα;