|Ξένος|

Κεφάλαιο 13

*Τραγούδι κεφαλαίου: Song like you- Bea Miller*

(Αφήγηση: ) Λίγες ώρες αργότερα -γύρω στις 8:45 π.μ.- ο Οδυσσέας άνοιξε τα μάτια του. Αρχικά αναρωτήθηκε γιατί ήταν στην άκρη του κρεβατιού και δεν κοιμόταν πιο άνετα αλλά τότε συνειδητοποίησε ότι δεν βρισκόταν στο δωμάτιο του αλλά στον ξενώνα. Σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε την Ανδρονίκη η οποία κοιμόταν και δεν είχε καταλάβει τίποτα. "Ήμουν εδώ όλο το βράδυ;" ψιθύρισε στον εαυτό του και έτριψε τα μάτια του. Χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε την πόρτα του δωματίου και έφυγε.

-Οδυσσέας POV-

   Ήμουν τόσο κουρασμένος που δεν κατάλαβα ότι αποκοιμήθηκα. Έλεος. Τι πάει λάθος με εμένα; Τα ρούχα μου γιατί δεν είναι στο μπάνιο όπου τα άφησα; Οι βλάκες τα πήραν, προφανώς. Πήγα στο δωμάτιο μου και κοίταξα τους κολλητούς μου που κοιμόντουσαν σαν μικρά παιδάκια. *Λες και δεν είναι* Έβγαλα καθαρά ρούχα από την ντουλάπα μου και κατευθύνθηκα ξανά προς το μπάνιο για να κάνω εκείνο το ντους που επιθυμώ από χθες το βράδυ. Το ζεστό νερό έπεσε πάνω μου και με ανακούφισε. Έγιναν τόσα πολλά χθες και δεν είχα χρόνο να τα επεξεργαστώ.

Έχω ακόμα τουλάχιστον μισή ώρα μέχρι να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, δεν ξέρω γιατί έχω αυτό το κόλλημα να ξυπνάω τόσο νωρίς- είναι συνήθεια μου. Υποθέτω ότι δεν θέλω να χάνω την μέρα μου. Υποθέτω; Κακιές παρέες παιδιά, αυτό συμβαίνει, να προσέχετε. Ύστερα από λίγα λεπτά τελείωσα, ντύθηκα και πήγα να φτιάξω πρωινό -μόνο για εμένα-. Προς έκπληξη μου ο Σωτήρης, ο Πέτρος, η Εύα, η Μαρία και η Ανθή είχαν ήδη καθίσει στο τραπέζι και έτρωγαν. Γιατί δεν τους άκουσα να κατεβαίνουν;  "Καλημέρα" είπε με ένα πλατύ χαμόγελο ο Πέτρος και μου έκανε νόημα να τους πλησιάσω. Πριν ένα τέταρτο κοιμόταν και τώρα είναι χαμογελαστός και ξύπνιος;

"Πότε σηκωθήκατε και δεν σας είδα;" ρώτησα τελείως μπερδεμένος και ο Σωτήρης γέλασε. "Δεν είπα κάτι αστείο" κούνησα το κεφάλι μου  και γύρισα από την άλλη αγνοώντας τα βλέμματα των κοριτσιών που με εκνεύριζαν απίστευτα. Έχουν βάλει στόχο να παίξουν με τα νεύρα μου;

"Καλημέρα, κοιμωμένη" άκουσα την Εύα να λέει και μπροστά μου εμφανίστηκε η Ανδρονίκη. Όχι πάλι. Τουλάχιστον δεν ξέρει ότι έμεινα εκεί το βράδυ, μου αρκεί αυτό. "Τι ώρα κοιμήθηκες εσύ;" την ρώτησε και εκείνη κάθισε δίπλα στον Πέτρο και ξεφύσησε.

"Δεν ξέρω, στις 4:00 νομίζω. Γιατί;" απάντησε απλά και για λίγα δεύτερα με κοίταξε. Κοκκίνισε; Δεν βλέπω καλά, δεν έχω ξυπνήσει τελείως ακόμη. Δεν είμαι ο μόνος όμως, αν βλέπατε τον Σωτήρη θα καταλαβαίνατε τι πάει να πει η λέξη 'νυστάζω'.