|Ξένος|

Κεφάλαιο 22

  Η συγχώρεση, ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην ζωή μας. Εκείνη, μας βασανίζει και μας φέρνει στα όρια μας. Η πραγματική συγχώρεση, το να θέλεις και να προσπαθείς να κατανοήσεις το λάθος του άλλου και να το προσπερνάς είναι σκληρό και επίπονο. Οι άνθρωποι δεν είμαστε καλοί σε τέτοια, είμαστε επιπόλαιοι και δεν μας νοιάζουν τα συναισθήματα των υπόλοιπων ανθρώπων. Θέλουμε να είμαστε εμείς καλά. Που κολλάει όμως αυτό με την συγχώρεση; Προκειμένου να συνειδητοποιήσεις πως ήρθε η ώρα να αφήσεις κάτι πίσω σου και να προχωρήσεις μπροστά πρέπει να δεχτείς επίσης και το γεγονός ότι θα πονέσεις είτε λίγο είτε πολύ. Γι αυτό και επιλέγουμε να αποφεύγουμε τα προβλήματα μας. Αποφεύγουμε δηλαδή τον πόνο. Και εδώ τίθεται το ερώτημα, αν δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς τις συνέπειες θέλεις πραγματικά να συγχωρήσεις τον άλλο ή απλά προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν επηρεάζεσαι από ό,τι έχει συμβεί; 

"Αναρωτιόμουν, εννοείς ακόμα αυτά που είπες πριν; Αυτά που είπες όταν τσακωνόσουν με την Σάρα" ο Οδυσσέας κανονικά θα έπρεπε να κοιμάται και όχι να μου κάνει ερωτήσεις. Από την ώρα που επιστρέψαμε προσπαθώ να του εξηγήσω πως πρέπει να ξεκουραστεί επειδή είχε μία δύσκολη μέρα αλλά δεν με ακούει και δεν με αφήνει να φύγω. Για αρκετή ώρα δεν μιλούσαμε, στην διαδρομή για να έρθουμε εδώ δεν μίλησε κανένας μας. Την στιγμή όμως που πατήσαμε το πόδι μας στο δωμάτιο του κάτι τον έπιασε. Σαν να προσπαθούσε να ξεχαστεί και γι αυτό μου έλεγε όλα όσα σκεφτόταν περιμένοντας μία απάντηση που θα τον ικανοποιούσε.  Παρόλο που του είπα ότι τον συγχωρώ για όσα είπε υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Είναι σαν να τα ακούω να παίζουν στο μυαλό ξανά και ξανά.

"Ναι, δεν είχε κανένα δικαίωμα να σου μιλήσει έτσι. Σου είπε μερικά πράγματα μόνο και μόνο επειδή ήξερε πως θα σε πλήγωναν και γι αυτό θύμωσα περισσότερο" το βλέμμα του επικεντρώθηκε πάνω μου. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του με τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του και μία κουβέρτα τον σκέπαζε. Δεν πρέπει να του αποκαλύπτω τέτοια πράγματα, ξέρει ήδη πως νιώθω και φέρνω τον εαυτό μου σε χειρότερη θέση αν το κάνω πιο εμφανές. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει τα πάντα.

"Ήξερε ακριβώς τι να πει, αλλά η αλήθεια είναι πως τα ήξερα όλα αυτά οπότε και να μην τα είχε πει δεν θα έκανε την κατάσταση διαφορετική. Μπορεί να νομίζεις ότι είμαι ανόητος επειδή έμεινα μαζί της τόσο καιρό ενώ τα γνώριζα όλα αυτά αλλά φοβόμουν τόσο πολύ να την χωρίσω γιατί όσο περίεργο και αν ακούγεται ήθελα να με θέλει. Δεν με ήθελε και για να είμαι ειλικρινής τον τελευταίο καιρό και εγώ είχα κουραστεί με αυτή τη κατάσταση αλλά χρειαζόμουν να νιώσω πως με ήθελε κάποιος. Ακόμα και αν ήταν στο μυαλό μου, το είχα ανάγκη" δεν διέκοψε την οπτική επαφή. Γιατί μου τα λέει όλα αυτά; Πιστεύει πως θέλω να ξέρω ότι ήθελε να νιώσει αυτό που ήθελα και εγώ να νιώσω; Ειδικά στην περίπτωση μας  δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το τι συμβαίνει. Είμαστε καλά; Ή όχι;