|Ξένος|

Κεφάλαιο 15

Δεν ήμουν καθόλου ενθουσιασμένη με την απόφαση της μητέρας της Κατερίνας να κρατήσει τον Οδυσσέα ως συμπρωταγωνιστή μου. Ενώ εγώ θα πιέζομαι για να δείξω ότι τα συναισθήματα που θα πρέπει να έχω σαν χαρακτήρας του θεατρικού είναι μόνο μέρος του ρόλου μου, ο Οδυσσέας απλά δεν θα δίνει καν σημασία. Ξέρω ότι θα προτιμούσε να είναι με κάποιο άλλο άτομο αλλά δεν είμαι πρόθυμη να αφήσω αυτήν την ευκαιρία να φύγει. Είναι κάτι που μου αρέσει και δεν θα το αφήσω για έναν άνθρωπο που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Απλά δεν θα του δίνω σημασία. Μπορώ να τα καταφέρω. Θα είναι εύκολο.

"Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου με κάποιον τόσο... διαφορετικό. Δεν έχουμε καμία σχέση αλλά κάτι με τραβάει κοντά του, το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι δεν θέλω να το αποφύγω. Χρειάζομαι έναν τέτοιο άνθρωπο στην ζωή μου, για να την ζωντανεύει, για να βάζει χρώμα στις μαύρες μέρες μου. Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί κάτι τέτοιο; Ποιος θα μπορούσε να πει όχι σε κάτι τόσο μοναδικό; Γιατί δεν είχα αναζητήσει κάτι τέτοιο τόσα χρόνια; Ζούσα στην απομόνωση από φόβο, έχανα έναν ολόκληρο κόσμο. Μου άνοιξε τα μάτια και γι αυτό, πάνω από όλα, δεν μπορώ να πω όχι" 

"Μπράβο, δεν πειράζει που τα διαβάζετε από μέσα, έχετε καιρό ακόμα μπροστά σας. Τώρα θα μπει μέσα ο Ξένος (Οδυσσέας) και θα διακόψει την συζήτηση σας" γιατί Ξένος; Τι όνομα είναι αυτό; Ήθελα να ήξερα που το βρήκε η κυρία Άκεμα (μητέρα Κατερίνας). Υπάρχουν και πιο όμορφα ονόματα από αυτό.

"Ξέρετε ότι δεν μου αρέσει αυτό το όνομα, γιατί πρέπει να το χρησιμοποιείτε πάντα;" είπε άκεφα ο Οδυσσέας και ξίνισε. Αυτό το παιδί δεν μπορεί να μην μιλήσει για μία φορά στην ζωή του; Ούτε εμένα μου αρέσει αλλά δεν το λέω για να μην την στεναχωρήσω. Έχει συνειδητοποιήσει ότι μιλάμε για έναν ρόλο, σωστά;

"Αφού ξέρεις ότι είναι μοναδικό, κάτι ήξεραν οι γονείς σου και σου το έδωσαν, έστω και σαν δεύτερο. Επίσης, σκέψου ότι θα ταυτίζεσαι περισσότερο με τον ρόλο. Μην το παίρνεις αρνητικά. Δες την θετική πλευρά των πραγμάτων" τον λένε πραγματικά Ξένο; Σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα. Βρήκα πως θα τον φωνάζω. "Εγώ πρέπει να φύγω παιδιά, συνεχίστε εσείς όπως συμφωνήσαμε. Θέλω να κάνετε κανονική πρόβα, αν δεν κάνετε θα το μάθω" μας κοίταξε απειλητικά και έφυγε βιαστικά από την αίθουσα εκδηλώσεων.

"Άντε να τελειώνουμε" ψιθυροφώναξε και κοίταξε τα χαρτιά που κράταγε στα χέρια του. Αυτό είναι το πνεύμα που θα δείξουμε στους άλλους; Δεν με νοιάζει για ποιον λόγο το κάνει όλο αυτό αλλά θα πρέπει να σταματήσει να συμπεριφέρεται λες και πάει για σφαγή.