|Ξένος|

Κεφάλαιο 21

Ήμουν τόσο θυμωμένη, με τον εαυτό μου, με τον Οδυσσέα, με το θεατρικό, με όλα. Δεν ήθελα να αποδεχτώ την αλήθεια και γι αυτό συνέχιζα να αναλύω τα πάντα στο μυαλό μου. Όλα του τα λόγια και όλες του τις πράξεις, κάθε τι που είχε συμβεί. Πλήγωνα τον εαυτό μου περισσότερο ασυναίσθητα. Με το να αναλύουμε συνεχώς καταστάσεις πληγωνόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ειδικά όταν αναλύουμε μία συγκεκριμένη κατάσταση. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε έναν δρόμο που οδηγεί σε αδιέξοδο αλλά εμείς θέλουμε να περάσουμε χωρίς να μας ενδιαφέρει αυτή η σημαντική πληροφορία. Όλα είναι θέμα οπτικής. Είτε αποδέχεσαι κάτι και το ξεπερνάς είτε συνεχίζεις να πιστεύεις το ίδιο και παραμένεις στάσιμος. 

Την ώρα που έφτασα στην καφετέρια όπου είχαμε συνεννοηθεί να βρεθούμε όλοι μαζί για να οργανώσουμε το πάρτι έκπληξη του Σωτήρη (για τα γενέθλια του) είδα τον Οδυσσέα και την Σάρα να φωνάζουν λίγο πιο δίπλα από το μαγαζί ενώ οι υπόλοιποι στεκόντουσαν αρκετά βήματα πιο πέρα και τους κοίταγαν. Δεν είναι η πρώτη φορά που τσακώνονται, τους φαίνεται τόσο τρομερό; Είχα συνηθίσει το απότομο ύφος της Σάρας αλλά παρόλο που μου έχει φωνάξει ο Οδυσσέας και έχουμε τσακωθεί δεν τον έχω δει ξανά τόσο θυμωμένο. Είναι πολύ χειρότερα από εκείνη τη νύχτα στο σπίτι του.

"Προς τι το σκηνικό;" ρώτησα την Γεωργιάννα και όλοι με κοίταξαν. Δεν είχαν καταλάβει καν πως είχα έρθει. Οι φωνές τους ακούγονταν λες και μίλαγαν ακριβώς δίπλα μας. Μάλλον ο Οδυσσέας έβαλε επιτέλους μυαλό, ή μπορεί η Σάρα να έκανε κάτι καινούριο. Βέβαια, θα μπορούσε και ο Οδυσσέας να είναι το πρόβλημα, κάτι το οποίο αποτελεί ειρωνεία αν σκεφτούμε το πόσα πράγματα έχει αγνοήσει ο ίδιος για να κρατήσει αυτή τη σχέση.

"Όταν φτάσαμε ήταν ήδη εδώ και τσακώνονταν. Έχουν κλείσει δεκαπέντε λεπτά σε αυτή τη κατάσταση. Περιμένουμε ακόμα την Ανθή και τον Πέτρο γι αυτό δεν μπήκαμε μέσα. Φοβόμαστε και λίγο για την σωματική ακεραιότητα τους γιατί είναι έτοιμοι να σφαχτούν. Έπρεπε να ακούσεις τι έλεγαν πριν. Επίσης, ανέφεραν και εσένα. Δεν ακούσαμε τι είπαν επειδή ο Οδυσσέας την έβρισε" αυτό δεν το περίμενα. Εγώ που κολλάω σε όλο αυτό; Με βλέπω να μπλέκω.

"Ξέρεις κάτι; Δεν έπρεπε ποτέ να κάνω την καλή πράξη και να δεχτώ να γίνω το κορίτσι σου. Δεν μου αρέσεις καν, έχεις πάντα αυτό το ηλίθιο βλέμμα και δεν είσαι καλός σε τίποτα. Οι φίλοι σου είναι τόσο καλύτερο από εσένα, εσύ τι έχεις; Δεν μπορείς να εκφραστείς, να κάνεις σωστά κάποιο άθλημα, να διαβάσεις, να τραγουδήσεις, τίποτα. Είσαι άχρηστος αλλά δεν σε ενδιαφέρει. Ούτε καν να νιώσεις δεν μπορείς. Ποιος θα ήθελε να είναι μαζί σου; Δεν σέβεσαι κανέναν και τίποτα. Σε λυπόμουν και ακόμα σε λυπάμαι, γι αυτό έμεινα μαζί σου" εκείνη τη στιγμή άφησα τα συναισθήματα μου να κυριεύσουν όλο μου το σώμα και να νικήσουν την λογική. Από που και ως που μιλάει εκείνη για τους άλλους; Έχει κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη; Άκουσα τις άλλες να φωνάζουν αλλά ήταν αργά, είχα ήδη φτάσει στο σημείο όπου φώναζαν και στάθηκε δίπλα στον Οδυσσέα. Μπορεί να μου είπε μερικά άσχημα πράγματα αλλά είμαι ακόμα άνθρωπος και δεν δέχομαι, εφόσον γνωρίζω πράγματα, να μην κάνω κάτι για να βοηθήσω.