|Ξένος|

Κεφάλαιο 20

Το επόμενο πρωί ήταν δύσκολο για όλους. Είχαμε ξενυχτίσει με τα κορίτσια, προσπαθούσαν όλο το βράδυ να με ηρεμήσουν και δεν με άκουγαν όταν τους έλεγα να πάνε για ύπνο. Ξέρω ότι ούτε  τα αγόρια κοιμήθηκαν επειδή έβλεπαν ταινίες και μιλούσαν. Όταν μπήκα μέσα στην κουζίνα είδα τον Σωτήρη και τον Πέτρο να κάθονται στο τραπέζι κοντά στο παράθυρο και τον Οδυσσέα να στέκεται δίπλα από τον νεροχύτη και να τους μιλάει. Τα γέλια τους ακουγόντουσαν μέχρι το σαλόνι και οι φωνές τους αντηχούσαν σε ολόκληρο το σπίτι. Οι υπόλοιπες έμειναν πάνω για να κοιμηθούν, ήταν εξαντλημένες. Έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε σχολείο σήμερα.

"Καλημέρα, πως κοιμήθηκες;" όλα τα βλέμματα βρέθηκαν πάνω μου. Ο Πέτρος ήταν ο πρώτος που με είδε και γι αυτό μου μίλησε. Οι άλλοι δύο μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσαν την παρουσία μου στον χώρο. Ο Σωτήρης χαμογέλασε και μου έκανε νόημα να τους πλησιάσω. Ο Οδυσσέας με κοίταξε για λίγο επίμονα και μετά έστρεψε το βλέμμα του προς τους φίλους του. Αν αυτό δεν είναι άβολο, δεν ξέρω τι είναι. Μήπως να πάω και εγώ πάνω και να κοιμηθώ; Πως γίνεται να μην έχω όρεξη για ύπνο ενώ δεν έχω κοιμηθεί καθόλου;

"Δεν κοιμήθηκα, εσείς;" απάντησα και κάθισα στην καρέκλα δίπλα στον Σωτήρη ο οποίος γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με περιέργεια. Θέλει να μου πει δηλαδή ότι ο Οδυσσέας δεν τους είπε τίποτα; Τόσο πολύ μιλάει με τους φίλους του, κατάλαβα. Πάντως δεν είχα σκοπό να κρύψω την αλήθεια ή τα συναισθήματα μου γι αυτό το θέμα. Δεν είμαι σαν κάποιους άλλους.

"Γιατί δεν κοιμήθηκες; Η αλήθεια είναι πως σας ακούγαμε όλο το βράδυ, λόγω της μουσικής που βάζατε. Τι στο καλό ακούγατε;" ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Τουλάχιστον κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει γιατί είμαι έτσι. Ο Πέτρος ήταν πάντα έτσι και χαίρομαι γι αυτό, μου δίνει ελπίδα πως υπάρχουν κι άλλα αγόρια σαν κι αυτόν εκεί έξω. Ευτυχώς, ειδάλλως με βλέπω να καταλήγω μόνη μου σε ένα σπίτι με ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία.

"Δεν ένιωθα πολύ καλά, πόναγε και το κεφάλι μου. Μεγάλη ιστορία. Είχαν βάλει οι υπόλοιπες μουσική για να διώξουν τα αρνητικά συναισθήματα και τις αρνητικές σκέψεις, έτσι είπαν τουλάχιστον" οι τρεις μας γελάσαμε ενώ το άλλο αγόρι που στεκόταν λίγα βήματα πιο πέρα παρέμεινε αμίλητο. Ήταν σαν να μην υπήρχε για λίγο, σαν να ήταν μία απλή μέρα. Ελπίζω τα κορίτσια να μην αργήσουν να ξυπνήσουν, πρέπει κάποια να έρθει να με σώσει.

"Είστε τόσο περίεργες μερικές φορές. Εμείς είδαμε δύο ταινίες τις οποίες διάλεξα εγώ" είπε ο Σωτήρης. Πως μπορεί να είναι τόσο χαρούμενος πρωί πρωί ενώ δεν έχει ξεκουραστεί; Μπορεί μερικές φορές να είναι λίγο σνομπ αλλά πάντα έχει διάθεση μικρού παιδιού. Πραγματικά αλλάζει το κλίμα ενός δωματίου με το που πατήσει το πόδι του μέσα στο δωμάτιο.