|Ξένος|

Κεφάλαιο 24

"Αν θες κάτι με όλη σου την ψυχή, το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να σε βοηθήσει να το πετύχεις." (-Βόλφγκανγκ Γκαίτε, 1749-1832, Γερμανός ποιητής κ' φιλόσοφος)

Και όπως ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μαζί με τον Οδυσσέα ένιωθα λες και ονειρευόμουν. Μου φαινόταν εξωπραγματικό. Το σώμα του είχε κολλήσει πάνω στο δικό μου, το σώμα του κούμπωνε με το δικό μου. Όλες οι αρνητικές σκέψεις είχαν εξαφανιστεί και η καρδιά μου βρισκόταν σε αρμονία με το μυαλό μου. Με αγκάλιαζε και πραγματικά ένιωθα χαρούμενη. Είμαστε έτσι εδώ και δύο ώρες. Άκουσα τους υπόλοιπους να φεύγουν πριν από αρκετή ώρα αλλά κανένας τους δεν μας είδε μαζί. Φαντάζομαι πως υπέθεσαν ότι ο Οδυσσέας κοιμόταν στο δωμάτιο του. Πήγαν να πιουν καφέ γιατί γύρω στις μία θα ξεκινήσουμε. Τα χέρια του άρχισαν να χαϊδεύουν απαλά τους ώμους μου και όλο μου το σώμα ηλεκτρίστηκε. Είναι και κάτι τέτοιες στιγμές που δεν ξέρω τι να κάνω ή τι να πω.

"Πρώτη φορά δεν μιλάς και ανησυχώ" ψιθύρισε και ύστερα χαχάνισε. Είναι ο καλύτερος και ταυτόχρονα ο πιο ενοχλητικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Αυτός ο συνδυασμός δεν βοηθάει την κατάσταση. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως περίμενα πολύ καιρό γι αυτή την στιγμή και δεν πρόκειται να την χαλάσω με αυτές τις σκέψεις. Δεν θα σαμποτάρω τον ίδιο μου τον εαυτό. "Έκανα εγώ κάτι;" νιώθω πως παρεξηγεί την σιωπή μου πιο εύκολα από όσο θα έπρεπε.

"Δεν ξέρω τι να πω. Προσπαθώ να καταλάβω μερικά πράγματα αλλά δεν είναι τώρα η ώρα" χαμογέλασα και εκείνος με κοίταξε στα μάτια. Πέρασε το χέρι του στα μαλλιά μου και άρχισε να με πλησιάζει. Αυτό σημαίνει πως θέλει να με φιλήσει; Να τον αφήσω; Προφανώς και θα τον αφήσω. Γιατί αγχώνομαι τόσο πολύ; Δεν είναι και η πρώτη φορά.

"Κάνεις καλό στην καρδιά μου" το είπε γρήγορα και ψιθυριστά αλλά τον άκουσα. Πριν προλάβω να πω κάτι ή να το σχολιάσω με φίλησε. Ήταν το πιο αληθινό φιλί που έχουμε ανταλλάξει. Κανένας δεν ήταν εκεί παρά μόνο εγώ και αυτός. Ήταν μία ανταλλαγή συναισθημάτων. Ποτέ μου δεν θέλησα κάποιον άνθρωπο περισσότερο. Τα χείλη μας ήταν συγχρονισμένα. Το καλύτερο από όλα ήταν το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στα χείλη του την ώρα που φιλιόμασταν. Φίλησε τον λαιμό μου επίμονα και τα χέρια του μετακινήθηκαν στην μέση μου.

"Ορεξούλες;" ρώτησα παιχνιδιάρικα και τον φίλησα στο μάγουλο. Πως να αρνηθώ τα συναισθήματα μου για εκείνον; Πως να ξεφύγω από τα δίχτυα του; Δεν θέλει να με απελευθερώσει και για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ το θέλω αυτό. Τουλάχιστον όχι ακόμα.