AŞKIN BÖYLESİ (BTS ver.)

BÖLÜM 26

AŞKIN BÖYLESİ

*YOONMİN*

Bugün nedense babam ve annem Yoongi'nin uyguladığı tedavinin nasıl bir şey olduğunu ve izlemek istediklerini söylemişlerdi ki şuan karşımdaki koltukta bana heycanlı bir şekilde bakıyorlardı Ah nede gitmeyip tedaviyi izlemek gibi bir şeye kalkışmışlardı ki.

'' Tedaviyi izlemek istediğinizden emin misiniz yani demek istediğim rahatsız olduğumdan değil sadece işinize engel olmak istemediğimden söylüyorum''

'' ah lütfen oğlumuza ne tür bir tedavi uyguladığını merak ediyoruz değil mi kocacım'' annem babamı dürtüklerken babam daldığı rüyadan çıkıp bize bakmıştı.

'' evet kesinlikle merak ediyoruz üstelik Jimin'in az da olsa bir ilerleme göstersdiğinizi söylediğinden beri şirketteki işimizi bu güne göre ayarlamıştık'' Ne yani şimdi akşama kadar bizim başımızda mı bekleyeceklerdi ki bu da Yoongi'le yalnız kalamayacağım anlamına mı geliyordu.

Ah ilk defa ailemin benimle ilgilenemsini istemiyorum, lütfen gidin ve Yoongi'le beni yalnız bırakın koltukta yerimden kıpırdandım ve Yoongi'nin bana baktığı çaresiz bakışlara çaresizce cevap verdim. Anlaşılan bugün başımızda bekleyeceklerdi.

'' ıhımmm...şey umarım akşama kadar bizi izlemekten sıkılmazsınız'' Yoongi'nin çaresizce onlara cevap verişini izledim. Annem ve babam büyük bir mutlulukla başlarıyla onaylarken pufladım.

'' sıkılmayacağız çünkü oğlumuzun nasıl konuşmaya çalıştığını görmek istiyoruz'' annem bana gülümserken bende ona gülümsedim beni bu kadar umursadıkları için onlara minnettardım ama nedense Yoongi'le olduğum zamanlar kendimi rahat hissediyordum.

'' tamam o zaman Jimin istersen ilk önce sesli harflerden başlayalım'' yavaşça başımı salladım. Yoongi ayakta dikilmeyi bırakıp yanıma otururken anneme baktım, bakışları benimle Yoongi arasında giderken sanırım bu günü kazasız belasız atlatırsak bir daha asla böyle bir duruma düşmezdik. Umarım bugün yakalanmayız da annem ve babam durumumuzu anlamaz.

'' Şimdi Jimin senden istediğim beni tekrar etmen'' yavaşça başımla onayladım, Yoongi parmağıyla çenemi kaldırıp boynumu dikleştirirken ona baktım. Bana gülümsüyordu ama ona cevap vermedim veremezdim de çünkü annem o kadar küçük ayrıntıları anlayan bir insandı ki hemen anında bir şeylerden şüphelenebilirdi.

'' Aaaaaaaaaaa... ağzını aç ve sesini rahat bırak Jimin'' derin bir nefes alıp dediğini yaptım ama çenemi hafiften okşaması aklımı karıştırıyordu hem hoşuma gitmesinden hem de annemin görmesinden.. kısacası bugün fazlasıyla stresli bir gün olacak gibi gözüküyordu.

'' A-aaaaaaa...'' sesim gayet düz bir şekilde çıkarken annem birden alkışlamaya başlamıştı. Kendimi ned tuhaf hissediyordum ve daha doğru dürüst bir şey bile yapmamışken annemin bu davranışı yüzünden utanmıştım da.

'' Ahh mükemmelsin oğlum eskiden bunu bile yapamazken şimdi..'' annem birden ağlamaya başladığında şaşkınca ona baktım Ah sulu gözlü annem yine çeşmelerini açmıştı ve babam onu sakinleştirmeye çalışırken kulağıma değen sıcak nefesle titremiştim

'' annen bu haline ağlıyorsa eminim yanında konuşsan herhalde bayılır'' güldüm çünkü annem karşımda tuhaf bir biçimde ağlıyordu, gerçekten de ağlıyordu.

'' hayatım lütfen ama ağlama..''

'' ne yapabilirim shin oğlumuz karşımızda konuşuyor ki onun ağzından bu zamana kadar daha hiçbir şey duyamamışken şimdi böyle konuşması...''

'' ağlamakta haklısın ama tedaviyi bölüyorsun biliyorsun değilmi'' annem babamın kollarından ayrılıp bana ıslak gözleriyle bakarken en içten şekilde gülümsedim.Çünkü o gözyaşları o kadar içten akıyordu ki beni bile ağlatacaktı.