Chapter 21

2K 54 32
                                    

Chapter 21

I really hate airport scenes. I hate the thought of someone leaving or saying good bye to you. Ang hirap isipin na mayroong aalis at kailangan mong maiwan lalo na kapag sobrang malapit na sayo iyong tao and you've been with him through the years but still, you have to understand that it's for the better. Two days ago lang noong bumalik sila Mom sa states.  And now there's Cliff, leaving for Europe.

For the past five years I've grown dependent on him and to see him leave now for good, really sucks big time. Naiisip ko, wala ng bibili ng napkin para sa akin, wala ng gigising during midnight para pagbigyan ang cravings ko, and there was a time pa nga na sobrang sabaw ako so he made my assignment for me.

But then everything has to come to an end. Gaya nalang nga ng matagal naming pagkakaibigan nila Pat at syempre itong kay Cliff. But I guess I shouldn't get worried for anything too much dahil kahit naman may mga aalis ay alam kong may darating paring bago.

Isa na doon si Ricci. The only difference is that how I feel about him is much more deeper than how I feel about the others. And I swear, I have never felt this way before. Ngayon lang talaga at hindi ko alam kung bakit pero ganoon nalang talaga siguro yon. Hindi naman sa lahat ng pagkakataon ay kailangan ng napakaraming rason para mahalin ang isang tao. Sometimes you love for no reason, you just wake up one day feeling all head over heels without the need of questioning why.

For me, that's how it should be. Hindi naman pwedeng sabihin na bakit mo siya nagustuhan? Kasi gwapo? Kasi mabait? Kasi sweet? Mas tatanggapin ko pa siguro iyong sagot na kasi wala lang. Wala lang naman talaga dahil you love because you love. Wala na dapat tanong tanong. Mahal mo kasi mahal mo. Mahal mo at tanggap mo.
Because love is acceptance, be it the good ones or the flaws.

"You're zoning out. Pwede mo pang matalbugan si ang mga bibe dahil sa haba ng nguso mo. Will you really miss me that much?" Kamot ulong tanong ni Cliff.

Tinignan ko lang siya. I feel guilty tuloy because all along he thought I was thinking about him leaving but here I am actually thinking about that damn Ricci Rivero.

"Do you really need to go?" Tanong ko kahit naman alam ko na ang sagot. Nandito na kami sa airport so there's no turning back. "Nevermind. Syempre oo." Dugtong ko.

He chuckled. "Bibisitahin naman kita. Of we can still make calls."

Hindi nalang ako sumagot at yumakap sa kanya. I'm really going to miss thid big guy, he's the best of all friends.

"Grabe talaga tong bestfriend ko, oo. Pinapahirapan mo lang akong umalis." Nakasimangot niyang sambit.

"Whatever jerk! Just go. You'll miss the flight." Sigaw ko at tinulak siya.

"You'll be fine?" Tanong niya.

"Of course I will be!" Sobra sobra pa nga siguro sa pagiging fine e!

He sighed. "Alright this is it. We'll see each other soon, Elle."

"You are late." Malamig na bati sa akin ng gwapong nakaupo habang nakatingin sa kanyang wrist watch.

I rolled my eyes at him. "OA mo po! Parang three minutes lang e." Saka ako umupo sa harap niya at sinimulang lantakan ang inorder niyang pagkain.

He chuckled. "Bilisan mo na jan, may pupuntahan pa tayo." He said and crossed his arms while watching me eat. Bigla tuloy akong naconcious dahil pakiramdam ko ay mukha akong biik na kumakain.

Pinagtaasan ko siya ng kilay. "Di ka kakain?" I asked.

"Subuan mo ako." Aniya.

"Seriously? Nakapagpapaikot ka ng bola sa mga kamay mo pero ang humawak lang ng kutsara di mo pa magawa?" Parang bata talaga tong nasa harap ko.

Started with a call | Ricci RiveroTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon