Fermenté

Deel 9

Ik bedacht me dat Saiffedine me had verteld dat Mo 100% alles was vergeten.
Ik wist wel dat hij loog, en owhja hoe kon ik het raden, toen mo mijn kamer binnen stormde was Saiffedine nergens te bekennen.

Teleurgesteld keek ik voor me uit.
Ik had hem wel anders ingeschat.

Waarom maak ik me eigenlijk druk, ik doe alsof mijn man zojuist vreemd is gegaan.

Bij het woordje "mijn man" kreeg ik een raar gevoel in mijn buik.

Stop daar maar Safae, met je raar gevoel.
Je bent ontvoerd, en kijk waar je aan denkt.

Ik stond op en liep naar de keuken, en toevallig zag ik onze grote leugenaar Saiffedine daar staan.

Ik negeerde hem, en pakte telkens boos alle kookspullen.

Hij merkte dat op, en plaatste zijn hand op mijn schouder.

Op dat moment stond mijn hart stil, en voelde ik alleen zijn hand.

Hij draaide me rustig naar zich toe, en ik zag een oprechtte spijt in zijn ogen.

"Safae... ik weet dat je nu denkt dat ik heb gelogen, maar zijn dokter vertelde me echt dat hij alles was vergeten, en als je me niet gelooft ik heb nog een opname van onze telefoongesprek"

"Maa.." en voordat ik mijn zin kon afmaken ging hij weer verder.

"En ja je wilt nu vragen waar ik was toen hij je kamer binnenstormde, nou ik verzeker je dat hij mij had laten opsluiten, omdat hij wist dat ik het voor je op zou nemen" zei hij schamend en keek naar de grond.
Nog steeds voelde ik zijn hand op mijn schouder.

"G..geeft niet" kon ik er nog maar net uitbrengen.

"En je hoeft vandaag geen eten te maken, Mo heeft een etentje met een paar mensen, en voor mij hoef je niks te maken ik bestel wel wat.

"Weet je het zeker, ik kan wel wat maken als je wilt?"

"Nee wollah hoeft echt niet, wil je nog wat eten?"

"Nee ik hoef niks" antwoordde ik snel, en liep verward naar mijn kamer.

Ik kroop mijn bedje in en dacht na over het leven.
Zouden ze mij aan het zoeken zijn?
Ja tuurlijk alsof ze denken achjo ze komt vanzelf wel, ik ken Ismael maar al te goed, en hij zal zijn zusje nooit maar dan ook nooit in de steek laten.

En net toen ik wou slapen hoorde ik geklop op mijn deur.

"Wie is daar?"
"Saiffedine"

Bij zijn stem te horen draaide mijn maag een rondje.

Ik liep naar mijn deur, en opende die.
Hij handigde mij een zak met eten over.

"Hoh? Ik zei toch dat ik niet hoefde?"
"En jij denkt dat ik dan ga luisteren, elk meisje zou zeggen nee"
Ik lachtte en bedankte hem.

Ik had echt honger, maar ik ga niet als een mongool zeggen tegen hem ja ik wil ook, gelukkig heeft ie het uit zichzelf gegeven hahaha.
Ik at mijn eten, en ging slapen.