Fermenté

Deel 56

Perspectief Safae:
Ik werd wakker door een steek in mijn buik.
Ik keek op de klok en zag dat het 03:56 was, pff ik probeerde het te negeren, maar al snel begonnen de steken heviger te worden.
Ik wou Mo niet laten schrikken, en ik probeerde zo rustig mogelijk naar de woonkamer te gaan.
Ik stond op, en kon de pijn echt niet meer verdragen.

"Safae?"
"Ja" piepte ik zachtjes.
"Gaat het?"
"Nee ik heb buikpijn" en ik begon te huilen als een baby.
Hij stond gelijk met paniek op, en tilde me voorzichtig op naar de woonkamer.
Zijn haar zat warrig, en hij had een slaaphoofd meskien.
"Maar het is toch geen tijd om te bevallen?"
"Nee pas over een maandje" ik kreunde van de pijn, en hij pakte zijn telefoon om de avonddokter te bellen.

"Er komt een ambulance prinses"
Ik knikte, en kroop onder een dekentje.
Mo zat zenuwachtig heen en weer te lopen, totdat de bel ging. Hij liet de poorten opengaan, en er kwamen twee ambulancebroeders binnen.

"En waar is mevrouw"
"In de woonkamer ga snel wat loop je nog zo sloom"
Echt een ezel is Mo altijd zet hij dokters ofzo voorschut.

Ik werd onderzocht, en ze zeiden dat er niks ernstigs met de baby is.
"En met haarzelf?" Vroeg Mo ongeduldig.
"Met mevrouw is er ook niks ernstigs het zal wel gewoon een tijdelijke steek zijn"
"Eh ezels die steek moet toch van ergens komen wesh denk je komt zomaar kijk alstjeblieft goed want kan niet zomaar"
"Meneer wilt u niet zo agressief doen, er is echt niks met uw vrouw of met de baby"
"Hamdollah" en hij keek opgelucht.

"Maar.."
"Maar wat meneer?"
"Maar mijn prinsesje heeft pijn kunnen jullie daar niks aan doen?"
"We kunnen haar eventueel pijnstillers geven, die ze moet innemen als de pijn te hevig wordt maar nooit meer dan 1 binnen een uur"
We bedankte ze nog, en ze verlieten het huis.

"Mo waarom doe je altijd zo gemeen"
"Ze zijn zooo lomp Safae wtf zelfs ik zou hun werk beter kunnen uitvoeren even serieus ik moest ze vertellen of je geen medicijn kunt krijgen tegen de pijn, dat konden ze toch ook zelf verzinnen"
Ik lachtte zwakjes, en hield mijn buik vast.
"Gaat het wel?"
Ik knikte om hem maar gerust te stellen, wanr het ging helemaal niet.

Wat zou het kunnen zijn dat ik zo'n pijn heb.