Fermenté

Deel 23

Perspectief Safae:
Vandaag zou Mo terugkomen, ik ga vanaf nu zehma een beetje aardig doen.
Zodat ALS hij erachter komt dat ik en Saiffedine soortvan getrouwd bij een imam zijn hij minder erg gaat reageren.

Ik en Yasmine waren bezig met een cake bakken, niet specefiek voor Mo ofzo, maar we hadden er gewoon zin in.
Mo zou volgens mij heel laat in de avond terugkomen.

Saiffedine doet vandaag een beetje raar, ik weet echt niet wat er met hem aan de hand is.
Hij blijft me maar vertellen hoeveel die van me houdt, niet dat ik dat erg vind ofzo, maartoch, hij maakt me een beetje bang.

Hij was Alhamdolillah de hele ochten koran aan het lezen, hardop.
Wat mijn hartje deed smelten.
Zijn stem was zo mooi Machallah.

Het was intussen al middag, en ik zat tv te kijken met Saiffedine.
Mijn hoofd lag op zijn borstkas, en hij ging met mijn vingers door mijn haren.
Ik luisterde naar elke keer dat zijn hartje klopte.
Ik genoot zo van dit moment, niets of niemand kon dit moment verpesten.

"Heb je honger prinsesje?" Ik vind het zo leuk als hij mij prinsesje noemt, mijn eigen koosnaampje ;)

"Best wel"
Ik stond op.
"Wat ga je doen prinsesje?"
"Ik ga koken, je zal vast wel honger hebben"
"Dat ga jij dus mooit niet doen mevrouw, we gaan gewoon lekker bestellen, Mo komt straks, en dan moet je weer elke dag koken dus blijf maar lekker liggen"

Ik kustte hem op zijn wang, en ging terug naar de houding waarin ik me net bevond.

"Saiffedine?"
"Prinsesje"
"Wanneer mag ik eigenlijk naar huis?"
"Bijna volgens mij, broer heeft bijna alles rond"
"Ik kan niet wachten man"
"Ik ook niet, dan kan ik eindelijk je hand komen vragen, en gaan we een dikke bruiloft geven je besseft niet"

Ik keek dromerig voor me uit, en luisterde naar mijn mannetje.

"Ik ga je zo erg verwennen, je wordt de gelukkigste vrouw op aarde, niemand gaat jou ooit kunnen overtreffen, niemand gaat ons overtreffen"

"Ahww zo lieefff"
"Hahahah, hoeveel kinderen wil je later?"
Bij die vraag werd ik een tomaat.

"HHAHAHAHAHA ini wollah je bloost, ik ben het maar hoor, nou zied hoeveel?"

Ik keek hem aan met een bigsmile en antwoordde; "zeven"
"Zeven?! Wow dat is wel heel veel, ik hou ook van kinderen wollah heel erg zelfs, maar zeven?!"

"Hahahahahah jaa, kinderen zijn gewoon te leuk, en zo je eigen kindjes hebben, en ze zo leuk aankleden, en ze verzorgen als mini prinsjes/prinsesjes, en weten dat ze van jou zijn" zei ik dromerig.

"wema je hebt me zojuist van gedachten veranderd, eers wou ik er 5, maar nu je er zo positief over praat is zeven ook wel goed"

We praatte nog even verder over onze toekomst, en Saiffedine had nog eten besteld die we op aten, niet kort daarna viel ik in slaap op zijn borstkas.

...
Perspectief Saiffedine:
Ik zag dat mijn prinsesje in slaap was gevallen, en ik tilde haar op naar haar kamer.
Yasmine deed haar deken opzij zodat ik haar kon neerleggen.
Ik gaf haar nog een kusje op haar voorhoofd, en maakte haar deken goed.

Ik keek naar haar mooie gezichtje via een klein raampje, en zag dat ze wakker werd.
Ze keek vreemd om zich heen, en ik zag dat Yasmine haar uitlegde dat ze in slaap was gevallen, en dat ik haar heb opgetild naar haar bed.

Ik genoot nog even van haar gezichtje, alsof het de laatste keer zou zijn dat ik haar zou zien.
Net toen ik haar deur wou sluiten voelde ik dat ik ruw naar achteren werd getrokken...

...
Perspectief Safae:
Ik schrok omdat ik zag dat Saiffedine werd getrokken door een man met een bivakmuts.
Mijn hart stopte met kloppen.

Ik moest wat doen.
Ik zag wat zwarts liggen op de grond.
Ik slikte even bij het zien van een pistool.
Die volgens mij uit Saiffedine zijn zak was gevallen.

Yasmine was al in slaap gevallen.
Ik kreeg het bloedheet, en ik liep trillend naar de deur toe.
Ik hoorde dat iemand in elkaar werd geslagen.
MIJN SAIFFEDINE, HET KON NIET ANDERS.

Ik pakte de pistool op, en laadde hem.
Had ik geleerd van Ismael voor het geval dat.
In mijn geval dit dus.

Ik liep langzaam op het geschreeuw af, en wat ik zag brak mijn hart.
Mijn Saiffedine had overal bloed, en was aan het vechten met de jongen met een bivakmuts.

Als ik nu zou gaan mengen, wordt Saiffedine boos, en wordt de ruzie nog groter.

Mijn hart begon razendsnel te gaan.
Hoe langer ik wachtte hoe meer Saiffedine ze kreeg.

Ik dacht er geen seconde over na, en richtte mijn pistool op de jongen.
Althans dat dacht ik..

Het vechten ging zo snel dat ik het niet meer bijhield.
Voor ik het wist kreeg ik jnoen en haalde ik de trekker over.

De knal die er volgde, verdoofde niet alleen mijn oren, maar ook mijn hart.

De jongen schrok, en keek naar hoe Saiffedine in elkaar zakte. Mijn Saiffedine.

Ik dacht dat ik droomde.
Alles ging in slowmotion.
Ik hoopte dat als ik zou knipperen dat Saiffedine's gezichtje veranderde in die van dd jongen.

Ik rende er naar toe, en liet mezelf vallen op mijn knieën.
Ik voelde mijn hart niet meer kloppen, de tranen bleven maar komen en komen.
En het werden er maar meer.

Ik pakte Saiffedine zijn hand vast, en zag dat hij lijkbleek zag.
Ik schreeuwde om hulp, en er begonnen steeds meer mensen om ons heen te staan.
De ene belde een ambulance.
De ander probeerde mij bij Saiffedine weg te trekken.

"SAIFFEDINE, ALSTJEBLIEFT WORDT WAKKER, SAIFFEDINEEE" schreeuwde ik.

"DIT IS ALLEMAAL MIJN KANKER KANKER SCHULD"

"S..s..safae" hoorde ik Saiffedine nog zeggen.
"JAA, SAIFFEDINE ALSTJEBLIEFT BLIJF WAKKER ALLES KOMT GOED"

"S..safae ik weet dat je het goed bedoe..." hij hoestte, en ik keek naar hoe hij zijn laatste adem uitblies.

Mijn hart stond in brand, mijn hersenen stonden op nul, mijn man was dood.
Ik had mijn eigen man vermoord.
Dit ga ik mezelf nooit meer vergeven.

Elke traan die zich een weg naar beneden vond, brandde meer en meer.
Ik keek toe naar hoe Saiffedine met moeite de shahada uitsprak. Alhamdolillah lukte het.

Mijn geschreeuw verdoofde de ruimte, mijn tranen vulde de ruimte, mijn hartkloppingen werden onregelmatig.

Ik zag hoe het bloed langs zijn shirt zich verspreed, het schot had precies de weg naar zijn hart gevonden.

Ik plaatste mijn hoofd op zijn wond, en huilde.
Ik huilde, en huilde.
Zoveel had ik niet eens gehuild toen mijn ouders omkwamen Allahi rahmo.

Ik zag hoe de ruimte zich met ambulance broeders vulde, en hoe ze mij wegtrokken.
Er werd een witte doek over Saiffedine gezet, en dat beeld vergeet ik nooit meer.

Ik hoorde Yasmine mijn naam vaag roepen, maar voor ik het wist werd het zwart voor mijn ogen.
Mijn Saiffedine is vermoord door mij.
En met die gedachten viel ik flauw.

(Dit is niet het einde van het verhaal)