When You're Gone

Five

YUJIN

Lagi akong pinapaalalahanan ng magulang ko na wag na wag daw akong gagamit ng ibang tao. Pero ano 'tong ginagawa ko? Sesermunan talaga ako nila mom kapag nalaman nila ang katangahan ko.

"Always, wifey."

He smiled. I smiled. We're like an idiot inside a cozy pizza shop while holding each other's greasy hands.

"Tara."

"Where to?"

Di na ako sumagot at tumayo. And obviously, sumunod siya sa akin. Lumabas na kami at dumiretso sa lugar niya. Bumili na rin ako ng favorite niyang bulaklak bilang pagbigay galang na rin. Pagdating namin sa lugar niya, nakita kong may nakalagay na bagong bulaklak at pagkain.

She must've visited her.

Yerin Jang
August 28, 1996 - February 23, 2015
You will always be loved.

Basa ko habang hinahawakan ang nakaukit sa kanyang lapida. Nilapag ko na rin ang paborito niyang equadorian rose. Kung hindi dahil sa akin, nandito pa sana siya. Napakawalang kwenta ko. Maybe I deserved this pain. And now I'm paying for my sin.

I miss you, my bestfriend.

"Hi Yerinie. It's been a while since I last visited you. I miss you, as always. Eto nga pala si Jimin, fiancé ko. Diba huli kong kwento kami pa ni Taewoo? Ngayon may Jimin naman hehe. Wag mo akong i-judge kaagad ah? Let me tell you a story." Tumingin ako kay Jimin na tahimik na tinitingnan ako.

"Yung half sis mo kasing si Haneul, nagkaroon sila ng affair ni Taewoo, hanggang ngayon galit pa rin siya sa akin. Kelan niya kaya ako mapapatawad? Ikaw ba, napatawad mo na din ba ako, Yerinie?" I cried while looking at our pic.

I miss your smile.

"It's been two years but it felt like yesterday." Last thing I said before we went back home.

Tahimik na nagdidrive si Jimin habang ako nama'y tumitingin sa kuko ko.

This is so awkward.

Ilang minuto lang ang nakalipas, nakarating na kami sa bahay namin. I was about to go out but he stopped me.

"Wifey, whatever happened to Yerin, it's not your fault okay? Never ka niyang patatawarin dahil wala ka namang ginawang kasalanan sa kanya in the first place. And about Haneul, kung ano man ang ikinagagalit niya sa'yo, lilipas din yan. Don't cage yourself on the past." He said before kissing my forehead.

"And always remember, I'll always love you."

This feeling is overwhelming. I can't even explain it. Hindi ba masyadong mabilis? O baka naman nadadala lang ako sa mga salita niya? Ah yeah, baka nga. After all, iisa lang ang laman ng puso ko.

Lumabas na ako without uttering a single word. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Dinama ko ang dibdib ko. Masyadong mabilis ang tibok ng puso ko. Damn. Ganun ba talaga ako kagrabe kabahan?