Şimdi Biz Neyiz?

5. Bölüm

 Yol boyunca saçma sapan şeylerden konuştuk ve eve az bir zaman kala hiçbir şey konuşmadık. Sadece yürüdük. Bizim sokağın başına gelince durdum. Evimi gösterip "İşte burası benim evim. Bu akşam için teşekkürler."dedim.

"Aa ne çabuk geldik. Neyse iyi geceler." dedi ve ben yürümeye başladığımda arkasını dönüp gidecekti ki bizim evden gelen bağırış seslerini duydu. Doruk kapıdan ağlayarak çıkıyordu. Canı gerçekten sıkkın gibiydi.

"Doruk neler oluyor?" Sadece ağlıyor ve koşuyordu. Ben de hızlı adımlarla eve gittim ve ben evin kapısından girdiğim an önümde silah patladı.

"Anne!"

  ''''''"""""""""""""""""""""""""""""""""""""''''''''

     Elim ayağım titriyordu. Nasıl oldu bu? Babam.. Kelimeler dilime varamıyordu. Görkem ne ara gelmişti bilmiyorum.  Gelmeseydi yere düşmüştüm bile. Neler olup bittiğini muhtemelen fark etmişti. Babam annemi vurmuştu! Etrafımıza komşular üşüşmeye başlamıştı bile. Her şey kulaklarıma çok boğuk ulaşıyordu. Sanki akvaryumun içindeymişim gibi. Sadece bir sesi seçebildim. Babamın sesi. "Ambulans çağırın!" Görkem hemen telefonunu çıkarıp konuşma yaptı. Artık gözlerim de kararıyordu. Ayaklarımı iyice hissetmemeye başladım. Kalbim ağrıyordu.

     Uyandığımda birinin odasındaydım. Ne kendi odam ne de hastane odası. Hemen etrafıma bakındım ve Görkem, Pelin ve Melek'i gördüm. Sanırım Görkem'in odasındaydım. Gözlerimi açtığımı gördüklerinde Görkem konuyu kızlara anlatmış mıdır diye merak ettim. Birden Melek "Bence yürüyüş yaparken durduk yere bayılman anormal. Doktora görünmelisin." dediğinde bir şey uydurduğunu ve gerçeği anlatmadığını fark ettim. Gülümsemek istedim ama yüzümdeki mimikleri oynatmaya çalışınca sanki kalbim acıyor.

     "Sağ olun kızlar. İyiki varsınız. Hemen koşup gelmişsiniz ama isterseniz gidin artık. Yorgunum daha sonra konuşuruz." Onların bir şey demesine fırsat vermeden hemen yorganı başıma kadar çektim ve gözlerimden gelen yaşları sakladım. Gözlerimi kapatınca dün akşamki görüntüler gözümün önüne geliyordu. 'Allah'ım ne olur yardım et!' İçimden dualar etmeye başladım. Çok huzursuzdum. Bitkindim. Yorgundum. Ama kızların gittiğinden emin olduktan sonra hemen yorganı üzerimden çekip Görkem'e döndüm ve "Beni onlar neredeyse oraya götür hadi." dedim. Panikledi.

     "Aslında gitmesen senin için daha sağlıklı. Annenin ameliyatı başarılı geçti. Baban da şimdilik gözaltında. Annenin kararına bağlı. Yani dünden daha iyi gözüküyorsun ama biraz daha dinlenmeye ihtiyacın var. Beni yanlış anlamazsan biz süre burada kalabilirsin." Aslında haklıydı.  Onların yüzünü göremezdim. Ama ne kadar sevmesem de onlar beni anne ve babam. Ne yazık ki!

       "Haklısın. Sağ ol Görkem. Gerçekte çok iyi bir dostsun." Birden suratını çevirdi ve parmaklarıyla oynamaya başladı. Ben de yatağa tekrar uzanıp yorganı üzerime örttüm ve uyumayı denedim ama yalnız ağlayabildim. Biraz süre geçti ve artık düşünmekten korkuyordum. "Görkem sen okula git. Ben de eve falan gideyim."

     Bana saçmalama dercesine baktıktan sonra "Okul umurumda değil. Önce iyi olduğundan emin olacağım." Bu beni üzmüştü açıkçası. Derin bir iç çekişten sonra Görkem'e biraz eskilerden bahsetmeye karar verdim. Sonuçta artık boku yemiştim. İlayda'dan da çekinmiyordum artık. Sonuçta ne halt olduğumuzu tüm dünya öğrenecekti.

     "Bak Görkem. Bunlar son zamanların olayları değil. Bu olaylar annemle babam birlikte olduğundan beri var. Yani onlar şu an ayrı." Gözlerimi açmakta zorlanırken bunları ona anlatmam saçmaydı ama omuzlarımı düşürüp pes etmeyecektim. Ona her şeyi anlatacaktım. "Ben çok küçükken annem ve babam boşandı. Sonra arada sürekli atışmalar olsa da hayatıma mutlu devam edebilmeyi başardım ve bunu arkadaşlarıma da hiç yansıtmadım. Ama sekizinci sınıfta bir gün annem apaçık beni istemediğini ve sadece erkek kardeşim Dorukla yaşamak istediğini söyledi. O günden sonra iyice içime kapandım ve ne kadar istersem isteyeyim arkadaşlarımla aram iyi olmadı. Eski Derin'in tam tersi olmuştum. Bir süre onlarla arkadaş kalmak için çırpındım ama davranışlarımın tuhaflaştığını ve git gide sinir bozucu olduğumu söylediler. Yaklaşık üç senedir de hiç arkadaşım yok. Siz bizim okula gelince değişmek için bir şansım olduğunu düşünüp İlayda'ya rağmen değişmeye çalıştım. Siz-"