GECE

SEÇİM

Media: Gece Şahin🌸

Azat...

Baran...

Bedirhan...

Nasıl bir aşk üçgeniydi ki bu beni ortada bırakan...
Beni sevmelerini gerektirecek ne yapmıştım ki hem canımı yakıp hem seviyorum demişlerdi?

Sanırım 4 yıl olmuştu Azat beni benden alıp gideli...
Artık gün saymıyordum hatta bi kaç gün öncesine kadar düşünmüyordum bile.
Hayatımı tekrar tekrar düzene sokmaya çalışıp başa sarmaktan yorulmuştum çünkü.
Birkaç gün önce Baran elinde bir mektupla kapımı çaldığında Azat tekrar varlığını bende hissettirmişti.
Leventin öldüğünü yazan bir mektup. Kabus herkes için sona ermişti..
Kim öldürdü, nasıl öldü bilmiyordum ama Berile kavuşacak olmak beni mutlu ediyordu..

Baranla havaalanında onu bekliyorduk. Kavuşuyordum ona. Berilime...

Arabadan inip karşıdan bana koşarak gelen Berile aynı şekilde koşarak gittim. Ve artık birlikteydik. Bana öyle bi sarılıyordu ki kaburgalarım kırılacak sandım. Bende ona sıkı sıkı sarılıp göz yaşlarıma engel olamadım.

"Sonunda! Gecem kardeşim"

Oda ağlıyordu. Sonra yüzünü avcumun içine aldım. O kadar değişmişti ki.. Gülümseyerek ona baktım ve konuşmaya çalıştım.

"Şttt ağlamak yok artık. Bak mutlu son."

Baran bize doğru yaklaşıp Berilin valizini aldı.

"Hoşgeldin Beril."

Beril ona tebessüm edip başını hoşbulduk dercesine salladı. Arabaya binip eve doğru giderken Beril beni soru yağmuruna tutuyordu.

"Saçların uzamış çakma rapunzel."

"Sen kestiğimi nerden biliyordun ki?" diye sordum. 4 yıl sonra uzamıştı tabiki ama eskisi kadar da değildi.

"Azattan duymuştum."

4 yıl sonra ilk defa biri sesli şekilde onun adını anıyordu..

Baranla göz göze geldiğimizde ikimizde buz gibi bakışlarımızı birbirine yolladık. 

Beril cevap alamayınca tekrar konuştu. Beni şaşırtan soruyla arka koltukta oturan arkadaşıma baktım.

"Sahi o nerde?"

"O yok Beril. Gelmedi, gelmeyecek.."

"Nasıl yok çoktan dönmüş olması gerekiyordu?"

Arabayı gergin bir sessizlik kaplarken Berilin söylediği kelimelere takılı kalıyordum. Dönmesi gerekiyorsa neden dönmemişti? Eve geldiğimizde Berille sarmaş dolaş içeri girdik. Baranda arkamızdan valizle beraber geldi. Kuzenlerim Yeşim ve Yeliz tatilleri bittiği için İtalya'ya dönmüşlerdi. Gerçi o günden sonra hiç konuşmamıştık.
Baran valizi bırakıp beni kolumdan tutup mutfağa sürükledi.

"O yaşıyor mu?" diye sordum.

"Henüz ölmedi merak etme.."

"Merak etmiyorum sadece Beril öyle söyleyince kafama takıldı."

Baran bana inanmayan gözlerle bakarken ona yaklaşıp ellerini tuttum. O soğuk buz gibi bakışları yok etmek istedim.

"Artık bana inan Baran.. Kendimi ispatlamaya çalışmaktan yoruldum."

Ellerimi bırakıp kollarını sıkıca belime sardı. O kadar senemi onunla geçirmiştim. Canım her yandığında Azatı kalbimden kazıyarak atmaya çalıştığımda hep o yanımdaydı. En yakın arkadaşının sevgilisini sevmesi onu karaktersiz yapmaz ağzını açıp bi seviyorum bile diyemeyen adamdı o.