Blood Mates

Hoofdstuk 1

Langzaam laat ik mijn grijze poten door het harde gras lopen. De maan schijnt aan de hemel, tussen de bomen op het water, waar ik naar toe loop. Ik laat me in het gras vallen als ik bij het meertje kom. Ik leg mijn hoofd op mijn poten. Het water dat voor mijn ogen beweegt, het maakt me rustig en ik vergeet bijna dat als ik mijn mate niet binnen zeven maanden vind, ik gedood zal worden. Vluchten is onmogelijk. Mijn vacht is grijs en dat zal zo blijven totdat mijn mate me heeft gemarkt.

Mijn moeder was erg blij toen ze gisteravond de brief op de mat zag. Ik hoopte dat die dag nooit zou komen, maar helaas ben ik een van de twintig "gelukkigen". Een deelnemer aan de Bloed mate. Van nu af aan zou mijn leven bestaan uit interviews, media en het bezit van het land. Mijn moeder had er op gehoopt, gebeden. Ik hoopte dat het niet zou komen, ik veracht het, maar het mocht niet baten. Ik zucht diep bij die gedachten en laat het water voor mij mij kalmeren.

Mijn wolf probeert me steeds weer duidelijk te maken dat het een eer is om mee te mogen doen en dat we misschien onze partner vinden. Ik ben het helemaal niet met haar eens. Zoals ik me voel, heb ik geen keus. Ik ben uitverkoren en als je uitverkoren wordt zit je vast in die kooi van jurken, interviews en altijd lachend voor de camera.

"Lolet!" Ik word uit mijn hoofd gerukt door de stem van mijn goede vriendin Isa in mijn hoofd die me bespot. Ik ga daar gewoon liggen en geef geen antwoord. Ik voel me helemaal niet als iemand om me heen. Dit water is gezellig genoeg voor mij. Ik heb genoeg mensen om me heen voor de rest van mijn leven, zodat ik voorlopig alleen kan zijn. Misschien heb ik daarom mijn mate nog niet gevonden. Ik doe er ook niet echt mijn best voor. Ik haat het om vast te zitten aan iets of iemand en dat is wat je hebt met een mate

Ik blijf zo tot ik ineens een duwtje in de rug voel. Ik spring op alsof ik met een naald ben gestoken en wil het iets of iemand aanvallen dat me dwars zit, totdat ik de twee groene ogen van Isa herken. Ik kijk haar van kop tot staart aan en zet dan een stap terug. Een witte wolf. Isa heeft haar mate gevonden en heeft zich laten marken. Als je je mate hebt gevonden en je laat hem marken, verander je in een maagdelijke witte wolf, een geschenk van de maangodin zegt men. Ik vind het persoonlijk een zonde van mijn grijze vacht.

Isa verandert in een mens, dus ik volg haar voorbeeld. Ze gloeit, waardoor ik bijna over mijn nek ga. "Lolet ik ben zo gelukkig," zegt ze. Oké en wat moet ik hier precies mee doen? "Prima," zeg ik gewoon en laat ik mezelf op de grond zakken. Ze kijkt me aan met haar grote verraste ogen. Wat verwachtte ze als reactie? "Ik hoorde dat je gekozen bent voor Blood Mates. Gefeliciteerd," zegt ze weer gelukkig. Ze heeft echt stemmingswisselingen. Ik rol mijn ogen en laat me op mijn rug vallen in het gras. "Zeg eerder gecondoleerd," ik mopper. Isa zit naast me in het gras en kijkt me bezorgd aan.

"Het vinden van je mate is fantastisch. Je voelt je eindelijk compleet en..." ''Het is vreselijk dat je de rest van je leven vastzit aan iemand die je misschien niet eens leuk vindt. Ik kan voor mezelf zorgen, ik heb niemand anders nodig om voor mij te zorgen'', snij ik haar af. Ik sta geïrriteerd op. "Lolet, zodra je je mate gevonden hebt, zul je zien dat je van hem gaat houden," probeert ze. Ik schud mijn hoofd geïrriteerd. "Misschien is dat zo bij jou, maar niet bij mij. Veel geluk met je mate." Ik laat me in mijn wolf veranderen en ren het bos in op weg naar huis.

Als ik thuiskom, voel ik me alsof ik bij de keel wordt gegrepen. Er staat een enorme limousine voor het huis waar ik woon. Mijn huis is niet wat je een Vila zou noemen. Ik woon op een kleine boerderij en ik kom uit het armste deel van ons land. Mijn ouders moeten de eindjes aan elkaar knopen om eten voor mij, mijn zus en broer te kopen.

Ik loop met een kloppend hart naar de deur en open het gekraak. De muffe vertrouwde geur komt in mijn neus. Ik hoor stemmen uit de woonkamer die mijn vermoedens bevestigen. Ik aarzel even om te vluchten, maar ik weet dat dat niets zal helpen. Met knikkende knieën loop ik naar de woonkamer. De stemmen worden steeds luider.

Eenmaal bij de woonkamer aangekomen loop ik naar binnen ''Ooh kijk daar is ze'', zegt de vrolijke stem van mijn moeder. Mijn oog valt op de net geklede vrouw die op onze bank zit. Nou ja, je kunt het geen echte bank noemen Eigenlijk, meer als een plank met een matras erop. De vrouw draagt een lange rode jurk met diamanten. Haar bruine haar is ingeweven. Dan valt mijn oog op de twee mannen verderop in de woonkamer. Strak in het pak gehesen en met een halve pot gel in het haar kijken ze me emotieloos aan.

"Oh meisje, kom eens wat dichterbij," zegt de vrouw. Ik loop langzaam naar binnen de vrouw staat op en loopt op haar hoge hakken. "Dus jij bent Lolet" het is meer een opmerking dan een vraag. "Ja," ik geef gewoon antwoord. "Misschien komen we een beetje onverwacht, maar de regering stond erop om alle kandidaten zo snel mogelijk op te halen. Dus ga je spullen snel halen', legt de vrouw me uit.