"Aan een mate loze wolf is geen toekomst", de woorden van de Opper alfa die ervoor zorgde dat er een vreselijke regel ontstond; als je voor je 18e geen mate hebt zul je worden geëxecuteerd. Lolet staat met haar 17 jaar en 3 maanden op een gevaarlijk...
Nog altijd enkel gehuld in ondergoed sta ik tegenover Troy. Na mijn uitbarsting is het stil. Troy zijn ogen staan vol verontwaardiging en hij doet niks anders dan me enkel aankijken. Hij draait zich om. Met enkele passen loopt hij naar de deur. Hij draait zich een laatste keer terug en kijkt me weer aan.
'Ik laat een bediende komen'. Daarna opent hij de deur en verlaat hij de kamer. Lichtelijk in verbazing laat hij me achter. Ik blaas mijn ingehouden adem uit. Ik loop naar het bed en laat me op mijn rug in het matras vallen. De twijfel of ik hier moest blijven is nog altijd erg aanwezig.
Minuten, als het geen uren zijn, lig ik naar het plafond te staren. Mijn diepste gedachtes komen voorbij en passeren. De pijn die door mijn aderen vloeit houden me wakker en alert. Ik denk terug aan de tijd dat ik bij mijn moeder op de boerderij woonde. De afgelopen tijd heeft me mijn familie in het niets laten wegvagen, alsof ik alleen op de wereld ben overgebleven.
Het diepste van mijn ziel lijkt verloren in wat ooit was. Een zwart gat heeft mijn gedachtes overgenomen en gevormd in een hel. Mijn lichaam verzwakt bij uren en lijkt het niet lang meer te gaan trekken. Mijn leven is een hel te noemen en dat allemaal door dat ene papiertje waar ik mijn handtekening onder heb gezet.
Ik word uit mijn diepe gedachtes getrokken door een klop op de deur. Met mijn armen op het matras zet ik mezelf recht. 'Binnen'. Een jonge dame staat in mijn deuropening. Ik sta langzaam op. De dame maakt een kleine buiging en sluit dan de deur achter zich. 'De koning heeft me gevraagd u te kleden', vertelt de dame wat ze hier doet.
Ik kijk haar even verwart aan. Waarom wilt Troy dat ik me kleed? Wat is die jonge van plan? Ik maak een knik met mijn hoofd naar de dame als goedkeuring. Ze glimlacht klein en maakt dan met kleine passen een weg naar de kastdeur. Ze opent de deur, een gigantisch aantal kleding verschijnt.
De dame trekt een zwarte jurk uit de kast. Zwart, de kleur van de onyx en de dood. 'Waar kleed je me voor?'. Ze kijkt betwijfeld op. 'Excuseer me my lady, ik ben opgedragen dat u niet te delen', beantwoord ze mijn vraag. Ik knik enkel. Ze loopt naar me toe en houd me de jurk voor. Ze knikt tevreden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn armen zijn onbedekt wat betekend dat de zwarte aderen te zien zijn. De dame kijkt er niet van op, ze blijft zeer profecioneel. Nog altijd laat ze niks los over de rede waarom ik op deze manier word opgetut. Ze legt de rok die gedrapeerd ligt over de marmeren vloer. 'U bent klaar', zegt ze en stapt van me vandaan.
Ik kijk in de spiegel en kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Op dat moment klinkt er geklopt op de deur. 'Binnen'. Een vrouw die ik nooit meer had verwacht te zien staat in de deuropening, Stacy. Ze is gehuld in een zwarte jurk. Waar de kleur zwart voor staat is me ontschoten.
Stacy rent op haar hoge hakken naar me toe en trekt me in een omhelzing. 'Lolet', klinkt haar zachte stem. 'Ik dacht dat ze je gedood hadden'. Ze kijkt me in mijn ogen en laat haar ogen mijn lichaam glijden. 'Dat was ook bijna zo', beantwoord ik haar speculatie. Haar ogen vullen zich met medelijden.
Ik wijf het weg door mijn hand in de lucht te bewegen. Ze knikt als teken dat ze het begrepen heeft. 'Kom', veranderd ze van onderwerp en trekt me zachtjes aan mijn arm de deur door. Mijn hakken tikken zacht op de vloer door de lege gang heen. Ik ken dit kasteel te goed.
Nog altijd spoken er zoveel vragen door mijn hoofd over de gehele situatie. Waarom ben ik gekleed? Waarom iedereen in de kleur zwart? Ik houd mijn mond vol vragen dicht en laat het geheel over me heen komen. Iets wat ik heb geleerd in deze maanden vol ellende is dat er geen enkel grip in het leven is.
Onze tikkende hakken brengen ons naar de grote zaal. We sluiten aan bij de grote rij met wachtende gegadigde. Het is dood stil. Geen enkel geluidje vult de lege ruimte. Mensen hun gezichten staan zwaar en alles behalve vrolijk. De grote deuren staat voor ons gesloten. Ik laat mijn ingehouden adem vrij.
Dan klinken de klokken van de kerk en openen de grote deuren. Langzaam begint de rij te lopen en vult de zaal zich met gegadigde. Ik volg Stacy naar de stoelen waar wij plaatsnemen. Dat is het moment dat ik de ruimte doorkijk. Mijn adem word me ontnomen. Ik kan mijn ogen niet geloven en mijn hart lijkt te stoppen.
De gehele ruimte is gevuld met doodskisten. Alle gegadigde zijn gehuld in zwarte kleding. Waarom ben ik hier? De gehele kamer is gevuld met minimaal 100 doodskisten. Ik kijk met een lichte paniek rond me en wil zo snel mogelijk naar de deur rennen. Iets in me zegt dat ik hier niet ben zonder reden
Als ik op het moment sta om in paniek te raken klinkt een stem "de koning en koningin". Door de grote deuren lopen Troy en Eleni binnen. Troy is gehuld in een zwart pak en Eleni in een prachtige zwarte jurk. Ze nemen gezamenlijk plaats op de tronen die in het midden van de ruimte staan.
Troy stapt naar voren. 'Dank voor uw komst. We zijn hier met een droevige reden. De kisten zijn gevuld met landgenoten, familie en vrienden. We zijn hier om terug te kijken op een vreselijke gebeurtenis en tegelijkertijd een grote stap te vieren. Met het wegvallen van de vijandige kampen kunnen we de veiligheid beter garanderen. Deze mensen hebben ons aangevallen maar toch zijn we hier om het verlies van onze naasten te betreuren'
Beetje bij beetje begint te dagen wat dit is, wie die mensen zijn en waarom ik hier ben. Alle puzzelstukjes vallen in elkaar. Mijn hart lijkt te stoppen. Micheal... Mijn adem is me ontnomen. Ik snap nu waarom Troy me liet blijven. Hij heeft me vermoord en gered tegelijkertijd
