Blood Mates

Hoofdstuk 42

Alles om mij heen is een waas, mijn zicht, mijn gehoor en zelfs mijn gevoel. Het enige wat ik voel zijn de twee handen die mij bij mijn middel overeind houden. De handen die ik heel goed ken en me eigenlijk in zou willen verschuilen, de handen van mijn mate, de handen van Troy.

Zijn handen op mijn lichaam zorgen voor gemixt gevoel in mijn lichaam. Aan de ene zijde zou ik niks liever willen dan in zijn armen blijven. Aan de andere zijde wil ik hem van mij afslaan en zo ver mogelijk bij deze jongen uit de buurt zijn.

Het idee van Eleni die zijn kind draagt doet me walgen tot in het diepste punt van mijn bestaan. Het voelt alsof er een mes regelrecht in mijn hart is gestoken en daar nooit meer uit zal verdwijnen. Een heel diep puntje in mijn hart probeert te geloven dat Kaj liegt en dit niet mijn werkelijkheid is.

'Lolet haal adem' . de woorden van Troy zouden helend moeten werken volgens de boekjes die je als kind al voorgelezen krijgt, het tegenovergestelde gebeurt. Mijn ademhaling word bij zijn woorden meer en meer oncontroleerbaar. Elke letter uit zijn mond zorgt voor meer en meer beelden voor mijn ogen, beelden met Eleni en Troy samen in een bed.

Ik begin mijn zicht en bewustzijn terug te krijgen terwijl Troy nog altijd zijn handen op mijn heupen heeft liggen. Met alle nieuwe kracht die ik in mij heb, duw ik hem van me vandaan. Ik wankel op de hakken die nog altijd om mijn voeten zijn gebonden. Troy kijkt me met twee verschillende emoties in zijn ogen aan, bezorgt en verbaast.

'Waag het niet me aan te raken', ik spuug de woorden over mijn lippen naar hem uit. Hij wilt zijn mond openen om een weerwoord te bieden maar ik ben hem voor. 'Waag het niet ooit nog tegen me te praten. Je bent in elke vorm de meest vreselijke persoon die hier rondloopt, erger dan de alfa, erger dan iedereen samen'

Troy staat me met een perplexe blik aan te kijken, hij lijkt de woorden die ik zojuist uitsprak niet te vatten. Kaj is inmiddels opgestaan. Zijn blik is vol emoties. Vol begrip, afschuw en bezorgdheid. Hij wilt zijn mond open trekken om iets te zeggen maar ditmaal is Troy hem voor. 'Ik kan het uitleggen'. Hij sprak zojuist de meest standart zin uit uit alle relatie boeken.

Ik schud mijn hoofd, om zijn nutteloze aanbod af te wijzen. 'Ik wil het niet horen'. Dat is mijn enkele antwoord totdat ik me naar de kast begin te verplaatsen. Ik wil hier weg, ik wil deze kleding uit en terug naar mijn afgrijselijke leven in het bos. Het leven vol pijn, angst en armoede. Het leven dat me op dit moment honderd keer meer ligt dan deze zwarte jurk.

'Lolet laat het hem uitleggen'. Ik geef Kaj een verscheurende blik, in de hoop dat hij zijn voorstel intrekt. Zijn blik blijft neutraal. Ik richt mijn blik terug op de kast en begin te zoeken naar iets wat op een broek zal lijken. Achter mij hoor ik de voetstappen van Troy mijn richting in komen. Ik herken zijn geur en de kleine geluiden die zijn schoenen produceren.

Ik probeer mij te blijven focussen op de kleding voor mij terwijl ik Troy dichterbij en dichterbij hoor komen. Ik voel zijn energie achter mij en zijn warmte langs mijn ruggengraat glijden. 'Als koning heb je weinig te zeggen, het is raar maar waar'. Hij begint met praten terwijl ik probeer niet te luisteren. Ik wil zijn verhaal vol leugens niet horen.

'Sinds de competitie is het een chaos is het land. Elke dag zijn er opstanden, moorden en mensen die overlijden van de armoede. Als koning is het letterlijk gegeten of gegeten worden. De adel zitten je constant op je lip, dreigend met de dood als een mes in je rug'. Nog altijd probeer ik hem niet te horen. 'De kampen moesten worden vernietigd, anders zou ik hier niet meer hebben gestaan. De kampen zorgde voor angst bij de adel, de gene waar ik afhankelijk van ben'.

Ik wil zijn verhaal niet snappen, ik wil geen medeleven tonen. 'Ik had geen keuze. Ik heb het zelf ook nooit gewild, ik heb dit nooit gewild, ik wilde geen koning zijn. Zodra ik je zag op het plein en ik wist dat je nog in leven was, kon ik niks anders dan je proberen hier te houden.' Een korte stilte volgt. 'Ik ben gedwongen koning te worden. Mijn ouders zijn vermoord en mijn zusje zit nog altijd vast in de kerkers, waar ik niet in kan'

Dit is het moment dat mijn medeleven mijn lichaam overneemt. Ik kan mij niet voorstellen dat mijn ouders nog in leven zijn. Het is dat de band met mijn moeder nog dunner was al het dunste glas. Haar verlies doet me weinig. Wel weet ik hoe goed de band was met Troy en zijn ouders. Zijn zusje kwam ook meerdere malen voorbij in zijn verhalen van zijn jeugd.

Ik draai mij om en kijk Troy aan. Noem me zwak, noem me een watje maar het gevoel van medeleven is het enige aanwezige in mijn lichaam. 'Ik ben net zo goed een gevangen als mijn zusje. Enkel ben ik een acteur die het publiek moet vermaken, het publiek dat hunkert naar vermaak. Het publiek dat hunkert naar het rennen van de werkelijkheid'
Zijn woorden bevatten meer pijn dan je je voor zou kunnen stellen.

'Ik wilde niet met Eleni trouwen, ik wilde niet met haar een bed delen, ik wil geen kind van haar Lolet' hij houd even halt en sluit zijn ogen, zoekend naar de juiste woorden. 'Lolet ik wil jou als mijn vrouw, ik wil dat jij mijn kinderen draagt en naast mij staat in deze tijd. Jij bent mijn mate en de enige waarmee ik een bed zou willen delen'. Troy eindigt zijn verhaal door naar mij toe te stappen en zijn lippen op de mijne te plaatsen.