Imagine Instagram... II Min YoonGi II [ZAKOŃCZONE]

#44

~Zanim jeszcze zaczniemy mam dla was informację.

Mam dla was wyzwanie, jeśli do końca roku 2018 dojdziemy do 1k obserwujących to mogę na wasze życzenie stworzyć nową książkę. Podejmiecie się tego?

To tyle, życzę miłego popołudnia i czytania. Pozdrawiam, Wanessa.~

Kolejne dwa tygodnie Hyolyn spędziła cały czas z Sugą. Chodzili na plażę, gdzie potrafili siedzieć kilka godzin czy chodzić po plaży. Często wychodzili na spacery z psami chłopaka, a wtedy Hyolyn robiła tysiące zdjęć, aby uwieczniać każdą chwilę spędzoną z tym wspaniałym chłopakiem.

Suga miał dziś sesję zdjęciową, a Hyo siedziała w domu i przeglądała zdjęcia zrobione kilka dni temu. Była na nich ze swoim chłopakiem, na sam ich widok uśmiechała się szczęśliwa. Do jej pokoju wszedł jej ojciec. Długi czas go nie wiedziała. Mężczyzna jedynie spał w domu, całymi dniami przesiadywał w biurze. Po śmierci swojej żony odciął się od codzienności poświęcają swój czas pracy.

-Coś się stało?- zapytała dziewczyna

-Wracamy do Busan.- odparł

-Co?! Tato nie możesz, mam tutaj wszystko. Tutaj jest Suga.- mówiła ze łzami w oczach

-Znajdziesz sobie nowego.- powiedział bez emocji

-Zostaję w LA. Nie rzucę wszystkiego, bo tak ci się podoba. Zostaję tutaj.

-Pojedziesz! Masz z nami jechać!

-Z nami?

-Jennie i TaeMin już wiedzą. Właśnie się pakują.- odparł

-Dlaczego? Powiedź mi dlaczego? Co się takiego stało?- pytała

Mężczyzna wyjaśnił córce dlaczego tak nagle ma wracać do swojego prawdziwego domu.  Nie wierzyła w słowa ojca, ale nie miała powodu mu nie ufać. W tak ważnej sprawie nie okłamałby jej. Jednak teraz pozostała kwestia Sugi. Nie chciała go zostawiać. Za kilka dni ma jechać na sesję i nie chciała, żeby przez nią ją zawalił. Postanowiła, że napisze do niego list. Ostatnie dni spędzą razem, a po tym jak on pojedzie ona również wyjedzie. Plan idealny... możliwe, ale jej serce i tak będzie cierpiało. Dogadała się z ojcem co do wyjazdu. Powiedziała o wszystkim swojej siostrze i przyjacielowi, aby nic przypadkiem nie powiedzieli Minowi. Nie chciała martwić go zawczasu. Bała się, ale musiała wrócić do domu. To był jej obowiązek wobec tej wspaniałej osoby.