Ik weet niet wat je wilt

11

Ik ben ondertussen aangekomen op het vliegveld. Mijn scheidingspapieren heb ik ook al gegeven. Mijn terugvlucht is pas over een week, maar ik kan het niet langer uithalen om nog te weten dat Souf in de buurt is, en ook zeker dat ik hem moet zien in het vliegtuig.

Ik check in en ga naar de gate toe. Ondertussen eet en drink ik iets. Mijn ouders heb ik ook al laten weten dat ik onderweg ben naar Nederland.

-15:00

Het was tijd om te boarden. Ik sta te wachten voor de controle. Achter mij kijkt een vrouw me geschrokken aan, wat normaal is. Een jong meisje, vol blauwe plekken en schrammen. Ik verberg mijn gezicht onder mijn capuchon. Zelfs de dame van de douane geloofde me niet, omdat ze vondt dat ik niet leek op mijn pasfoto. Ik kijk d'r kill aan en ruk mijn paspoort uit d'r handen. Aangekomen in het vliegtuig, til ik met moeite mijn handbagage op die ik opberg. Ik kijk uit het raam en ben zo ontzettend moe. Het liefst wil ik in tranen uitbarsten, maar zelfs voordat ben ik te uitgeput.

-18:55

We zijn net geland. Gehaast loop ik naar de douane, neem mijn koffers en sta bij de uitgang. Oh ja... helemaal vergeten. Toen we naar hier waren vertrokken, kwamen we met de auto van Souf en die van mij ligt nog thuis. Ik bel mijn zus op, maar helaas ze neemt niet op. Ach ja, dan maar de taxi. Ik neem een taxi en die brengt me naar huis.

-20:00

Thuis aangekomen laat ik alles liggen en spring ik gelijk de douche in. Na een lekkere 30 min loop ik de douch uit. Ik wikkel mijn haar in een handdoek en droog mezelf op.

Ik loop richting de slaapkamer waar ik automatisch onze huwelijksfoto's zie. Mijn ogen twinkelen, met moeite leg ik de foto's weg.

Souf komt over een weekje terug, dus ik wil hier zo snel weg. Ik heb het recht om hier te blijven wonen, maar wil het liefst gewoon ver weg van hem zijn.

Ik zet een warme tas thee klaar en drink er gulzig van. Ondertussen kijk ik naar een paar appartementjes. Een huis is te groot voor mij alleen. Ergens dichtbij mijn ouders.

Al snel valt mijn oog op een mooie appartement. 2 kamers, een ruime keuken, woonkamer, badkamer, opslagruimte, garage en balkon. Lekker praktisch. Ik heb de makelaar al gebeld en morgen rond 17:00 heb ik een afspraak. En als ik er akkoord meega, dan kan ik er aan de einde van de week al in wonen, wat goed uitkomt.

Ik ruim alles nog op, verzorg me en duik mijn bedje in.

-Volgende ochtend.

Ik wordt wakker rond 11:00, sta op en maak een ontbijtje voor mezelf. Vandaag heb ik een afspraak bij de makelaar.

-16:00

Ik moet zo vertrekken. Ik heb gekozen voor een simpele outfit. Jeans, mijn louboutins, tasje van de topshop en mijn bontjas met een witte blouse eronder. Ik doe de deur opslot en loop richting de auto en rij naar de bestemming.

Aangekomen bij het appartementencomplex staat een jongeman, rond de 25. Hij ziet er leuk uit, heeft een baardje en is ongeveer 1.85 cm. Hij steekt netjes zijn hand uit en stelt zich voor. 'Hallo mevr Kenza H., ik ben Tarik el F.' 'Hey Tarik, aangenaam kennis te maken.'

Ik betrapte hem op het te lang gluren op mij. 'Uh, zullen we..' 'Ja, volg mij maar.'

Na een lange rondleiding zijn we klaar met alles. Alles ziet er netjes uit zoals op de foto. En ik ben eruit gekomen. Het appartementje is gekocht en vanaf overmorgen kan ik verhuizen.

-

We zijn al twee dagen verder. Ik ben net gegaan naar mijn ex-schoonouders. Ze zijn er kapot van en smeekte me voor vergiffenis. Ik heb hun ook duidelijk gemaakt dat het hem vergeven is, alleen wil ik geen contact meer met hem, omdat het me het beste lijkt om gewoon afstand van mekaar te nemen. We hebben veel leuke momenten gehad in onze relatie en huwelijk alleen verschillen toch teveel van mekaar. Altijd ruzie's om de kleinste dingen... daar wordt je gewoon moe van.

Ik blijf ook wel zeker contact op te nemen met mijn ex-schoonfamilie, daar niet van, alleen wil en hoef ik hem echt niet te spreken. Die schade die hij voor mij heeft aangericht is te groot.

Latifah is ook verloofd met mijn ex-schoonbroer genaamd Mounir, dus contact met de familie is er sowieso. Ach ja, het leven is nou eenmaal zo. Tegenslagen horen erbij. Ik ben nog jong, en heb een hele toekomst voor me. Heb nu ook meer ervaring en ben verstandiger geworden, nu nog hopen dat ik het gebruik.

-Ik sta nu bij de Ikea en heb net leuk geshopt. Een mooie bank, eet-/tafel, stoelen, kast, bed, pannen, eet en kookgerief, van alles en nogwat.

Nu kan ik mijn huisje weer lekker inrichten. Op mijn smaak.

-Zondag

Ik ben al ingetrokken in mijn appartementje. Ik besef nu pas dat ik een doos met mijn spullen ben vergeten in het oude huis. Ik rijd snel naar het huis, in de hoop dat Soufiane nog niet is aangekomen. Souf heeft altijd een reserve sleutel in de achterhok van de tuin. Ik durfde niet aan te kloppen, dus nam de sleutels voor de zekerheid. Ik open de deur en het is donker. Mijn hart klopt sneller en sneller wanneer ik iemand hoor praten in de woonkamer. SHIT! Hij is thuis, en zijn schoenen staan ook nog voor de deur! Snel sluip ik de trap op en neem ik de doos met spullen. Ik sluip rustig op mijn tenen totdat ik het op de laatste moment weer moest verknallen door mijn teen keihard te stoten tegen de trap. 'Auww' kreun ik iets te hard uit. Ik zie iemand mijn richting oplopen. Even wist ik niet wat ik moest doen.

stap 1: Ik moest me ergens verstoppen achter een plant ofzo.

stap 2: Snel wegrennen.

stap 3: Gewoon schijt hebben en me gevoelens op 0 zetten en het huis verlaten met de doos in mijn handen.

Ik koos voor stap 3...

De deurklink werd naar beneden geduwd. Langzaam ging de deur open. Daar stond hij dan. Souf stond na 1 week voor me, wat wel eeuwen voelde. Hij keek me geschrokken aan. 'Kkenza... uh..' voordat hij het kon afmaken verbrak ik hem en zei ik op een bitchy toon 'Ja, was iets vergeten wat ik moest ophalen.'

'Oh, hmm.. hoe..hoe gaat het, met je' zei hij gebroken. 'Prima!',

Hij keek naar de doos en zo gleden ze ogen naar mijn handen. Om mijn vinger had ik natuurlijk geen ring meer om. Ik keek naar de zijne en zag dat hij hem nog omhad...

Ik schrok me wakker en besefte dat we allebei al 2 min naar elkaar aan het staren waren, zonder een woord uit te wisselen.

'Dus ja... ik ga.'

Ik deed net de deur open totdat ik een schone stem achter me hoorde. 'Kunnen we misschien even praten?'

Het liefst wou ik het wel, omdat ik alsnog diep vanbinnen om hem geef, maar een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen. Ik moest van me laten kennen. Dit is niet de oude Kenza die mensen telkens weer vergeeft. Ik moet hem die pijn laten voelen die hij mij telkens weer heeft aangedaan. Ik sluit af met 'Sorry, heb geen tijd.'

Ik sluit snel de deur achter me, zet de doos in de auto en rijd op volle vaart weer terug naar huis.