Ik weet niet wat je wilt

12

Het is vroeg in de morgen. Ik sta op en neem douche een lekkere warme douch. Mijn zus Latifah gaat binnenkort trouwen, over een maandje om precies te zijn. Ze trouwt met een hele aardige jongen, Mounir is echt een leuke lieve jongen. Alleen hoop ik dat hij ook niet verandert zoals zijn broertje. Maar Ghair in Sha Allah. Ze is ouder en wijzer en weet precies wat ze doet.

Mijn ouders zijn vandaag uitgenodigd bij mijn ex-schoonouders. Het is wel raar, maar ja. Ik wil niet dat hun band verloren gaat, omdat ik niet meer samen met Soufian ben. Ik heb mijn ouders ook niet verteld over de miskraam, puur omdat het allemaal erger zou worden. Ik heb gewoon gezegd dat ik en Souf niet bij mekaar horen en dat het beter is dat we uit elkaar gingen.

Latifah komt vaak langs om mij gezelschap te brengen. Ben ook wel vaker bij mijn moeder thuis dan alleen thuis. Puur omdat het gezelliger is. En we wonen toch 3 straten verder van elkaar.

Straks gaan Latifah en ik een jurk uitkiezen voor haar bruiloft. De zaal, interieur, eten,muziek en visagiste is allemaal geregeld.
Ik doe dit echt heel graag voor mijn lieve zus.

Ik ontbijt snel en doe een comfortabele outfit aan. Een basic truitje met een jogginsbroek. Ik maak mezelf lichtjes op en vertrek richting Latifah.

Ik zit in de auto en bel Latifah. Na een kleine 2 minuutjes loopt ze richting de auto. 'Hey schoonheid' zegt ze vrolijk. Ik geef d'r een kus en een dikke knuffel. 'Zullen we?' 'Leggoo!' Roept ze enthousiast.

We gingen helemaal los op de muziek in de auto.
Na 30 min waren we aangekomen. Toen we binnen kwamen waren we gewoon in de hemel van de bruidsjurken. Ik maakte gelijk een snap van de jurken en zette het op me verhaal. Al snel kreeg ik berichten op me snap of ik ging trouwen of hertrouwen. Ik negeerde het en ging verder.
Latifah stond echt letterlijk alles mooi, maar al snel kwamen we eruit. Ze koos voor een lange, nauwsluitende jurk die haar prachtig stond. We rekende af en vertrokken richting het huis van Mounir.

Ze gingen weer helemaal los. Je zou denken Club Blu. Tijdens het rijden, maakte we nog een paar snaps.

'TU EST MON EX, TU EST MON EX, TU EST MON EX' zongen we luidruchtig mee. Naast ons waren een paar jongen in de auto die ons uitlachte. Ik zette volle gas onderweg naar huis. In de straat deden we de muziek al wat zachter.

Latifah belde aan. Mounir deed open. Ik groette hem en Latifah ook. We deden onze schoenen uit en binnen troffen we onze ouders aan met mijn ex-schoonouders. Amira mijn beste vriendinnetje zag ik eindelijk weer na tijden. Ze sprong letterlijk in me armen. Ik omhelsde haar en al snel voelde ik me weer back bij de fam, niet wetend dat Soufiane ontbrak. Ook hij kwam binnenlopen zonder dat ik het wist. 'Salamu alaikom' zei hij schor. Ik keek hem aan, maar wende al snel mijn blik van hem af en ging verder met het bij praten alsof hij er niet was.

Het was tijd om te eten. Ik hielp ghelti met het opdienen. 'Kenza hbiba, zou jij ze thee kunnen maken?' 'Oké, ghelti.' Iedereen is altijd zo gek van mijn Marokkaanse muntthee, dus ging het maken. Ik liep richting de keuken waar ik Soufian aantrof, ik botste perongeluk tegen hem aan, omdat ik hem niet zag. Met een open mond vol tanden keek hij me aan. 'Uhm, sorry' als snel was het een tijdje stil.... 'Is niks' zei ik snel erachter en ging verder met mijn ding.

Ik maakte de thee klaar en liep richting de woonkamer. Ik voelde Souf zijn ogen op mij branden maar negeerde het.

Ik ging naast Amira zitten. Latifah naast Mounir, papa naast 3ami en mama naast ghelti. Een raden wie er voor mij zat... Souf zat recht tegenover mij waardoor ik nog schever ging eten. Ach ja.
Ik probeerde het te negeren en ging verder met het eten en bij praten.

'Kenza ik moet je zo iets vertellen'. 'Is goed schat'.
Toen we klaar waren ruimde we af en liepen we richting de kamer van Amira.

'Kenza....' 'ja lieverd?'
'Sorry ik weet dat je dit liever niet wilt horen, maar het gaat over Soufian.'

Al snel onderbrak ik haar.
'Lieverd, je moet weten dat ik hier ben voor Latifah en Mounir. En voor ghelti en 3ami en jij natuurlijk. Ik ben hier niet voor Souf. Tussen mij en Souf is er niks meer, ik ben getrouwd geweest met een mooie, knappe man die diep van binnen wel een goed hart heeft, maar ik kan het gewoon niet meer. Ik heb hem zoveel kansen gegeven en als ik niks voor hem beteken... ja wat doe ik hier dan nog. Verwacht je dat ik met iemand ben waarvan ik hou, maar die me telkens pijn doet. Hij betekende alles voor mij. Ik heb mijn eer weggeven in de gedachte dat wij verder dan dit zouden komen, lang gelukkig met een mooi gezin. Ik weet echt niet wat ik verkeerd heb gedaan en als het zo is dan vraag ik Allah s.w.t om mij te vergeven voor het geen dat ik slecht heb gedaan. Maar we passen niet bij mekaar, punt uit. Je leert een persoon pas kennen als je onder 1 dak met diegene woont.

Hij dacht alleen aan geld, geld, geld en geld. Hij kon me alleen vinden wanneer hij zin had. Kreeg hij niet wat hij wilde ging hij naar de hoeren.

Ben ik dan dit waard!? Hij heeft me echt veel pijn gedaan, ik ben nog jong, pas 20, ben getrouwd en zwanger geweest van hem. Ik probeerde altijd mijn best te doen voor hem. Ik veranderde me gedrag, leven, kledingstijl noem maar op..., echt alles.

Denk je dat ik niet wist van hem, over zijn handel?
Natuurlijk wist ik het, maar ik had de hoop dat hij er mee zou ophouden. Weet je hoe hart verscheurend het is om hard te werken voor je geld en om tegelijk te studeren en huisvrouw te zijn, terwijl je man al dat werk kan doen in een dag...
Geld was niet het probleem, maar hij was het...

De aandacht die hij me nooit gaf, hij dacht alleen aan zichzelf.
Ik hoop dat hij verandert en ooit nog een goede vrouw krijgt met een mooi gezin, echt waar! Uit de grond van mijn hart. Ik gun hem echt het beste, maar wij zullen never, nada, noppes, NOOIT meer TERUG BIJ ELKAAR KOMEN!..

Ik ga verder met mijn leven en hij met de zijne. Verder met mijn studie en ik zie wel waar ik eindig en alhamdouliah voor alles. Ik had het liever ook anders gewild, maar als Allah het zo voor mij had voorgeschreven... dan is het nou eenmaal zo.'

Even was het stil....

'Ja ik begrijp het lieverd, Souf is erg verandert. Diep van binnen heeft hij ook wel een hart. Ik weet het zelf ook niet.
Hij is er gewoon kapot van, eet niks meer, zit de hele dag alleen maar thuis. Hij wilt je echt terug. Hij kan uren kijken naar jullie trouwfoto's.
Vooral bij de gedachte dat je zwanger was. Hij wou zo graag kinderen met je. Hij walgt van zichzelf wanneer hij erbij terugdenkt dat hij zijn eigen zoontje heeft vermoordt.
Hij mist je echt... hij is niet meer de oude.
En ik verwacht ook niet van je dat je weer terug bij hem gaat, maar ik wil wel dat jullie het op tenminste weer bijpraten...'

Ik kijk haar twijfelend aan. 'Alles op z'n tijd lieverd'.

We gingen verder praten totdat Souf uit het niets binnen kwam lopen in tranen.

'Is het zo Kenza? Het spijt me.. echt waar je wilt niet begrijpen hoe erg ik je mis. Jij bent echt me alles, ik weet niet hoe ik het kan goed maken, maar geef me nog een laatste kans. Ik hou van je, ik weet echt niet wat me dwars zat. Geef me een laatste kans, ik kan niet zonder je. En ik weet het, ik dacht alleen aan mezelf, en gaf me eigen vrouw niet eens tijd, ik dacht alleen aan geld, en je beseft pas wat je kwijt bent, als het er niet meer is.'

Even stond mijn hart stil, ik wist niet wat ik moest zeggen, het ergste was, dat ik niet eens weet wat ik wil.

Stem, like, voeg mijn boek toe, en volg mij! Promoten zou ook echt leuk zijn. Vergeet niet te reageren Xx