Evil Returns (Disney Descendants Deel 3)

Hoofdstuk 8

Maleficent.
Ze was hier.
Groene mist sijpelde door kieren tussen de deuren, ramen en alle open gaten die er waren naar binnen. De geur en stem hoorde bij de mist en voelde onheilspellend.
Het was haar moeder.
Hoe was die weggekomen? Nog belangrijker misschien, hoe was ze weer een mens?
Adelaide.
Was dat wat haar speet?
Mal keek haar zus aan.
Sorry, vormde haar lippen in stilte.
Adelaide was overstuur net als Mal. Ze wisten niet hoe ze iedereen, laat staan iemand, heelhuids hieruit konden laten komen.
'Adelaide ik heb je hulp nodig alsjeblieft, ik kan dit niet alleen.'
Mensen om ze heen renden door elkaar, schreeuwden en bonkten op de ramen en deuren die Adelaide had gesloten en het was één grote chaos. De sfeer was omgeslagen van paniek tot doodsangst. Mal kon het proefen en het versterkte haar zintuigen. Ook al had ze haar villain verleden zo goed als achter zich gelaten, toch waren sommige ticjes en trucjes niet weg. Ook was ze haar spreuken nog niet vergeten en ze hoopte dat die haar vandaag zouden redden.

De groene mist had zich gevormd tot een vrouwelijk silhouette met twee uitstekende punten.
Tekenend voor Maleficent.
Ze was gekomen in haar eeuwige zwarte outfit met haar lange groene staf. De bal bovenop gloeide. Met een zwaai van haar staf zorgde hun moeder ervoor dat alle mensen behalve haar dochters, als bevroren stil bleven staan. Inneens leek Mal alleen in de ruimte, samen met haar zus en haar moeder. Het maakte haar verdietig als ze bedacht hoe het ook had kunnen zijn.
Adelaide stond op.
Tot Mal's schrik liep ze naar haar moeder. Haar moeder opende haar armen en Adelaide liep er recht in.  Haar lichaam schokte van het huilen terwijl Maleficent over haar rug wreef.
'Kom bij me meisje' ze zei terwijl ze over haar schouder Mal aankeek.
Het was een blik van overwinning.
Maleficent dacht dat ze al gewonnen had.
Mal was nu helemaal in haar eentje.
Ze moest het opnemen tegen haar moeder en haar lang verloren zus. Voor haar moeder had ze nooit iets van liefde gevoeld, maar haar zus was een ander verhaal. Ondanks wat Adelaide allemaal had gedaan, hield Mal van haar. De flashbacks naar vroeger brachten haar een hoop herinneringen en de emoties liepen dramatisch hoog op.
'De tijd is gekomen voor ze om hun schuld in te lossen Adelaide, laat ze boeten.' De stem die door velen zo gevreesd werd galmde door de zaal.
Mal was de enige die het kon horen.
Hun plan was dus om iedereen uit de weg te ruimen, maar ze wisten dat Mal zou tegenwerken, dus moesten ze eerst van haar af. Adelaide trilde over haar hele lichaam, klaar om Mal aan te vallen. Mal haalde alles uit de kast, maar kon het niet winnen. Elke spreuk die ze kende.
Ze kon niet meer.
Maleficent lachtte.
Adelaide huilde.
Mal?
Mal was helemaal door de war, maar ze zou niet opgeven.
Ze kon niet opgeven.
Ze zou door blijven gaan tot het bittere einde, voor Ben, voor Auradon, voor iedereen met een hart. Want wat er echt toe deed, had ze geleerd, was dat iedereen met een goed hart, de moeite waar was. Maleficent had Adelaides krachten versterkt en Mal kreeg klap na klap te verduren. Haar neus begon te bloeden en alles draaide voor haar ogen. Toen ze een klap met de zijkant van haar hoofd opving, hoorde ze een hoge piep in haar oor en proefde ze de ijzeren smaak van bloed in haar mond. Haar rechterarm was verlamd door de pijn en alles leek te vertragen. Adelaide kwam nu dichterbij voor de genadeklap. Ook zij kon bijna niks meer zien, niet door de hevige pijn, maar door de waterval van tranen die over haar wangen en kin rolden. Mal kon zien dat Adelaide het vreselijk vond, maar geen controle over zichzelf had. Hun moeder had haar in haar macht. Adelaides ogen hadden de groene, hypnotiseerende kleur van hun moeders' aangenomen. Mal keek toe terwijl haar zus huilde, wat haar deed denken aan een van de flashbacks. Die ene waar ze werden gescheidden van elkaar en Addy ook moest huilen.
Met het laatste beetje adem, dat er door de magie nog niet was uitgeslagen in haar, perste ze de woorden naar buiten.
'Addy stop.'