Evil Returns (Disney Descendants Deel 3)

Hoofdstuk 2

De volgende ochtend scheen de zon zoals op elke dag. Met tegenzin kwam Mal uit haar bed gerold. Haar haar zat door de war en onder haar ogen tekenden zich donkere cirkels van het weinige slapen. Ze had het gevoel alsof ze afgelopen maand overnieuw aan het doen was. Ze moest ontzettend haar best doen om de neiging, terug te gaan naar het eiland, te onderdrukken. Op dit moment wist ze even niet meer wat ze moest doen en wilde ze gewoon even niks. Nog half in slaap ging ze rechtop zitten en gaf haar moeder wat te eten. Er werd op de deur geklopt en zonder aankondiging kwam Evie binnen. 'Ohh Mal ik heb geweldig nieuws van Ben gekregen. Er zijn nieuwe studenten aangekomen die een rondleiding en introductie moeten krijgen en Ben stelde voor dat jij het zou doen. Zeg maar ongeveer zoals wij die kregen, alleen zijn de kinderen geen villain kids, maar verhuisd en dus nieuw hier.'
Mal trok een zuur gezicht en liet zich terug op het bed vallen. Ze duwde een kussen op haar hoofd en hoopte heel even dat alles en iedereen haar met rust zou laten. Maar helaas. Evie trok haar aan haar arm overeind en begon weer te praten.
'Komop Mal, het zijn maar vijf kinderen, dat kan je wel.' Steunend op Evie stond Mal uiteindelijk rechtop en keek haar vriendin aan.
'Hey, ik weet dat je je nog rot voelt over gister, maar je moet je er overheen zetten.' Zei ze en gaf Mal een knuffel.
'Ik denk niet dat ik veel keus heb.'
Mal stak haar tong uit en pakte haar kleding op, waar ze die eerder had neergegooid. Op naar de ontvangsthal dan maar.

Toen Mal in de ontvangsthal aankwam, stonden de vijf kinderen netjes op een rijtje. Nouja, kinderen? Twee van de vijf waren jong en de andere drie waren ongeveer haar leeftijd. Ze stelden zich om de beurt voor. Bij de laatste bleef Mal even staan. Zij had een soort vastberadenheid over zich die Mal onrustig maakte. 'Adelaide' stelde ze zichzelf voor, terwijl ze Mal's hand schudde. Adelaide. Aparte naam.
'Welkom iedereen, ik hoop dat jullie het hier naar je zin zullen hebben. Ik ga jullie wat van de school laten zien. Ik ben ook jullie begeleider voor de eerste paar maanden, dus als je een vraag hebt stel die dan gerust.' Begon Mal de rondleiding.
Dat laatste was nog zo'n leuk ideetje van Ben. Ze begonnen de rondleiding en alles verliep volgens plan. Aan het einde stelden een paar nog wat vragen en druppelden ze langzaam af. Alleen Adelaide bleef achter. Ze zat op een bankje en Mal kwam naast haar zitten.
'Hoe vind je het tot nu toe?' Vroeg ze aan de nieuwkomer.
'Het is even wennen, maar ik denk dat het wel goed komt.' Was haar antwoord. Adelaide was anderhalf jaar ouder dan Mal. Een rilling liep over haar rug.
'Nou ik moet weer gaan, maar als er iets is, kom dan vooral langs.' Zei Mal terwijl ze opstond en zich omdraaide.
Terwijl ze wegliep voelde ze Adelaides ogen in haar rug branden.

De rest van de dag trok als een waas voorbij en Mal kon niet wachten haar bed weer te zien. Het was al laat en alleen de verlichting in de gang deed het nog. De grote lampen in de hal waren uit en tekenden vage schimmen op de muur. Mal kreeg er rillingen van. Haar schoenen maakten een galmend geluid. Zo raar dat een drukke plek gewoon inneens uitgestorven leek. Ze had weer het gevoel dat ogen in haar rug staarden en draaide zich plotseling om. Niks te zien. Ze verbeelde zich weer dingen, vast omdat ze moe was. Ze versnelde haar pas en liep door richting haar kamer. Toen ze de hoek om was, hoorde ze een knal. Instinctief dook ze naar de grond en bleef daar bevend liggen. Wild keek ze om zich heen, maar zag niks. Ze hoorde nog een knal en voelde iets langs haar arm suisen. Het projectiel raakte een stukje verder de muur.
Het was een rauw ei.
Iemand vuurde rauwe eieren af. Ze kon hier niet blijven liggen dan zou ze sowieso geraakt worden. Ze besloot te sprinten. Ze stond op en rende alsof haar leven ervan af hing. Ver kwam ze niet. Een ei raakte haar in haar rug en door de impact viel ze met een klap voorover tegen de muur. De impact werd op de voet gevolgd door een tinteling die weer over haar ruggengraat trok en zich als een schild om haar vormde en naar de grond trok. Een kreetje ontsnapte haar keel en maakte omstanders wakker. Mensen kwamen hun kamers uit om te kijken wat er was gebeurt en in haar ooghoek zag Mal een gestalte wegrennen en de titeling verdween.
Ze bleef verstard liggen.
Vernederd.
Tot Evie haar kwam redden.
Alweer.
Ze trok Mal overeind en begeleidde haar naar hun kamer. Prompt viel Mal in slaap en probeerde afgelopen dag te vergeten.