Evil Returns (Disney Descendants Deel 3)

Hoofdstuk 3

'We hebben het onderzocht en de rauwe eieren zijn afgevuurd door een zelfgemaakt kanon.' Ben keek Mal ernstig aan.
Een tinteling die leek op de vorige trok over haar ruggengraad en vormde een dik schild om haar heen. Er sijpelden gedachtes haar hoofd binnen die ze probeerde weg te duwen. De tinteling hield aan en het leek alsof deze de gedachtes versterkte. Het was haar onderbewuste dat er genoeg van had.
'Er zijn mensen daarbuiten die het op je voorzien hebben, wees voorzichtig, we weten niet wie of met hoeveel ze zijn.' Mal keek hem aan.
Moest ze zeggen wat ze dacht?
'Ben, ik wil dit niet meer.'
'We doen er alles aan om ervoor te zorgen dat er niks meer kan gebeuren en iedereen staat tot je beschikking als je d....'
'Ben.' Mal pakte zijn hand.
'Ik kan niet meer. Ik hou van je, maar ik kan dit niet meer, het is teveel druk. Het spijt me maar ik wil terug naar waar ik thuis hoor.'
Ben keek naar haar hand en schudde zijn hoofd.
'Maar ik kan je niet missen.' fluisterde hij.
Hij richtte zijn hoofd en keek haar aan. Een traan rolde over haar wang. 'Het spijt me.' Ben veegde haar traan weg en gaf haar een knuffel. 'Weet je zeker dat je dat wil? Het zal zeker niet makkelijk worden?' Fluisterde hij in haar nek.
'Ik weet het even niet meer. Ik moet gewoon even weg uit deze bodemloze put. Al is het voor een maand.'
Hij liet Mal los en keek haar aan.
'Ik zal ervoor zorgen dat je terug wordt gebracht naar het eiland na een groot afscheidsfeest. Dat is mijn voorwaarde. Nog één keer dansen.' Ben keek haar indringend aan en ze moest grinnikken.
Ze ging hem zo ontzettend missen, haar hart deed er pijn van.
'Deal' 'Deal.'

Het nieuws sloeg in als een mokerslag. Auradon was van slag. Er werden grote voorbereidingen getroffen voor een feest en iedereen was uitgenodigd. Mal bleef op haar kamer. De enige reden dat ze er nog uitkwam was voor Ben. Er waren al zoveel mensen langs geweest om haar proberen te overtuigen om te blijven, maar ze wist het gewoon niet meer. Ze moest in iedere geval even weg uit Auradon. Ze wist wat haar thuis was en dat ze hier niet hoorde. Ze schreef in een dagboek die ze had sinds haar spreukenboek weg was.
Er was zoveel misgegaan.
Ze kon het beter allemaal vergeten. Vanavond zou het feest zijn en zou ze haar boek terug krijgen.
Ze schrok op van een doffe klap.
Ze keek naar buiten en de moed zonk haar in haar schoenen. Voor de zoveelste keer in afgelopen tijd. Er stond een groepje gemaskerde kinderen tomaten naar haar raam te gooien. De geplette tomaten kleurden het licht in haar kamer rood. Ze kon nog net naar buiten kijken en zag dat het groepje getackeld werd en naar binnen gebracht door een stel toezichthouders. Weer voelde ze die rare tinteling, maar hij was zachter deze keer. Dit was al de zoveelste keer dat ze bekogeld werd met iets. Gister waren het woorden geweest, de dag daarvoor dreigbrieven, de dag daarvoor kiezelsteentjes en de dag daarvoor rauwe eieren.
Nu was het genoeg.
Ze zou vertrekken.

Vlak voor het donker werd kwam haar groepje samen op haar kamer. Zij waren er altijd wanneer Mal ze nodig had. Zelfs in de moeilijke tijden. Ze hield van hun en zij hielden van haar. Evie wist dat het geen definitief afscheid was, net als Mal. Het was een verdrietige avond. Morgen zouden ze nog één dag samen doorbrengen voordat Mal terug zou gaan voor onbepaalde tijd. Ze wist het bijna zeker, ze was hier niet geschikt voor.
Ze wilden haar hier niet in Auradon.
Ze had het geprobeerd, maar gefaald.