SHORT : นานาฝรั่ง

Blake Richardson

"นายแน่ใจหรอว่าอยู่คนเดียวได้น่ะเบลค" รีซ เพื่อนสนิทคนหนึ่งของผมเอ่ยถาม สายตาวาดมองไปตามบริเวณโดยรอบอย่างหวาดระแวง

"นั่นสิ อันที่จริงนายมาอยู่กับฉันก็ได้นะ -ดูบรรยากาศรอบๆนี่สิ ชวนขนลุกแปลกๆ" จอร์จเสริมด้วยท่าทีไม่ต่างจากรีซเท่าไรนัก

"พวกนายจะกลัวกันทำไม มันไม่ได้มีผีอย่างที่พวกนายคิดหรอกนะ" 

"ฉันจะคอยดู" 

"ถ้านายอยู่ที่นี่ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ล่ะก็นะ"ผมส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายกับเพื่อนสนิททั้งสองคน พวกนี้กลัวผียิ่งกว่าอะไร ขนาดหนังผีเด็กๆยังกลัวไปเจ็ดวันแปดวันเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณอยู่ดีนั่นแหละที่พวกเขามาช่วยผมย้ายของเข้าอพาร์ทเม้นใหม่ ซึ่งถ้าดูเวลาแล้วตอนนี้ก็ตีสอง ยามวิกาลสุดๆ 

"โอ้ย! นี่รีซยกระวังหน่อยสิ!" จอร์จเอ็ดรีซที่ถือของไม่ระวังจนตกกระแทกเท้าขวาของเขาอย่างจัง 

"นิดเดียวเองจอร์จ" 

"นี่พวกนายเบาหน่อยสิ เดี๋ยวเพื่อนข้างห้องฉันก็ตื่นมาโวยวายใส่กันพอดี" ผมห้ามไว้

"โธ่ ถ้าเขาจะตื่น เขาคงต้องตื่นมาโวยวายตั้งแต่เรามายืนบ่นก่อนเข้ามาแล้วล่ะเบลค" จอร์จบ่น

"อย่าพูดมาก นายน่ะรีบยกเร็วๆ จะได้กลับบ้าน" รีซเอ่ย

"ถูกของนายรีซ เลิกพูดมากได้แล้วจอร์จ" จอร์จฟึดฟัดใส่ผม รวมถึงรีซ ก่อนที่เขาจะเดินกระเผลกไปยกกล่องลังสีน้ำตาลเข้ามาวางเรียงไว้ 

  เสียงพูดคุยของกลุ่มผู้ชายสามคนดังออกมาจากห้องข้างๆจนฉันนอนไม่หลับ ฉันขยุกขยิกตัวอยู่หลายหนเพื่อหวังว่าจะทำให้ฉันนอนหลับได้โดยไม่ต้องพึ่งการออกไปโวยวายใส่หน้าให้พวกนั้นหุบปากกันเสียที 

  จริงอยู่ที่พวกเขาพึ่งย้ายเข้ามาในอพาร์ทเม้นที่นี่ แต่การผูกมิตรกับเพื่อนบ้านก็ถือเป็นสิ่งสำคัญที่ฉันไม่คิดที่จะละเลย ซึ่งนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันนอนขดอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนากับหมอนใบใหญ่ที่ปิดหูทั้งสอง