[สวัสดีครับ]
[สวัสดีค่ะ]
[คุณชื่ออะไรหรอครับ?]
[ฉันชื่อ(ชื่อคุณ)ค่ะ แล้วคุณล่ะ?]
[ผมชื่อลูค เฮมมิ่งครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณครับ(ชื่อคุณ)]
[เช่นกันค่ะ ว่าแต่คุณอยู่ประเทศอะไรหรอคะ?]
[ผมอยู่ออสเตรเลียครับ]
[ประเทศออสเตรเลีย ว้าวว! นั่นมันเยี่ยมมากเลยนะคะ ฉันชอบมันมาก แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้ไปสักทีเลย ฮ่าๆ]
[ผมดีใจที่คุณชอบประเทศบ้านเกิดของผมนะครับ ว่าแต่คุณอยู่ประเทศอะไรหรอครับ?]
[ฉันอยู่ประเทศไทยค่ะ]
[ว้าววว! นั่นมันเป็นเมืองที่สวยและสุดยอดมากเลยนะครับนั่น แต่ก็น่าเสียดาย ผมไม่เคยไปเลย เหมือนคุณเลย ฮ่าๆๆ]
[บางทีเราก็อาจจะมีโอกาสได้ไปก็ได้นะคะ เพราะยังไงก็ยังเหลือเวลาอีกเยอะ]
[คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ เพราะตอนนี้ผมก็แก่มากแล้ว เหลือเวลาอีกไม่รู้นานเท่าไหร่ ผมก็คงจะตายแล้วล่ะ]
[ทำไมพูดอย่างนั้นละคะ?]
[คุณคงไม่รู้สินะ ตอนนี้ผมอายุได้ 63 ปีแล้วล่ะ ว่าแต่คุณอายุเท่าไหร่หรอ?]
[ฉันอายุ 18 ปีค่ะ]
[นั่นมันห่างกันมากเลยล่ะ ผมเดาว่าคุณคงไม่อยากจะคุยหรืออยากจะเป็นเพื่อนกับคนแก่ๆแบบผมแน่ๆ ฮ่าๆๆ]
[อย่าพูดแบบนั้นสิค่ะ มันไม่จริงสักหน่อย ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้ค่ะ หนูว่าคุณพูดเข้าใจง่ายกว่าคนวัยเดียวกันเสียอีก ฮ่าๆๆๆ อีกอย่างอายุเป็นเพียงแค่ตัวเลขก็แค่นั้น อย่าจริงจังกับมันเลยค่ะ]
[^_^]
.
.
............... 6 Month Later ...............
.
.
[ลูคคะ พรุ่งนี้ฉันก็จะได้บินไปที่ออสเตรเลียแล้วอย่าลืมมารับฉันนะคะ คุณสัญญากับฉันไว้แล้ว]
