SHORT : นานาฝรั่ง

Leonardo DiCaprio

  โรงเรียนของผมอยู่ใกล้กับบ้านของเธอมาก นั่นจึงเป็นโอกาสที่ดีที่ผมสามารถแอบมองเธอได้ในเวลาหลังเลิกเรียนของทุกวัน

  โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนชายล้วน อยู่บนถนนสายเล็กไม่ค่อยพลุกพล่านอย่างในตัวเมือง และมีประชากรในโรงเรียนค่อนข้างจำกัด อาจเป็นเพราะค่าเทอมที่ค่อนข้างแพง และระบบกฏเกณฑ์ที่เข้มงวด เด็กวัยรุ่นหลายคนจึงไม่นิยมเข้ามาเรียนที่นี่ หรืออีกเหตุผลหนึ่งคือฐานะทางครอบครัว

  อีกครั้งสำหรับเวลาที่ผมรอคอย ผมเดินตรงดิ่งออกมาจากโรงเรียนหลังจากกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น มุ่งหน้าไปทางบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งเด่นไม่ไกลจากโรงเรียน

"กลับบ้านแล้วเหรอลีโอ" 

"ใช่ ไว้เจอกันพรุ่งนี้แกรนต์" เขาโบกมือลา ก่อนจะเดินไปพร้อมกับเพื่อนอีกสอง - สามคน

เสียงหวานดังแว่วมาแต่ไกล "ป้าเมย์คะ หนูจะออกไปนั่งที่คาเฟ่นะคะ" เธอคนนั้นตะโกนคุยกับหญิงชราท่าทางใจดีที่นั่งอ่านหนังสือใต้ร่มไม้ 

"อย่าลืมกลับมาทานมื้อเย็นนะจ้ะหลานรัก"

"ค่ะ, ป้าเมย์" เธอพูด พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าสวยที่ผมชื่นชอบและทำให้ผมเป็นบ้าเป็นหลัง จนต้องแอบมามองเธอทุกวันแบบนี้

  แผ่นหลังเล็ก ผมยาวสลวย กระเป๋าสะพายข้างใบเล็กและฝีเท้าไม่เร่งรีบของเธอเคลื่อนไหวไปตามจังหวะการเดินที่ค่อยเป็นค่อยไป ผนวกกับสายลมยามเย็นที่กระทบเข้าร่างบาง นั่นทำให้ผมยาว ๆ ของเธอพลิ้วไปตามลมเหมือนภาพช้าในหนังรักเสียอย่างนั้น ผมยิ้มให้กับภาพตรงหน้าเหมือนถูกต้องมนต์ พระเจ้า... ทำไมเธอถึงน่ามองไปหมดแบบนี้กันนะ

   ไม่นานนักผมก็ออกเดิน หลังจากที่ผมมั่นใจว่าได้ทิ้งระยะห่างจากเธอมากพอ

  มือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยความรู้สึกตื่นเต้นระคนประหม่า เมื่อรู้ว่าในสมองของตัวเองมีความคิดงี่เง่าอยู่ในหัว