ฉันเดินกระเผลกเข้าไปหาม้านั่งแถวนี้ ตอนนี้ฉันเดินเข้ามาอยู่ในสวนสาธารณะ พร้อมกับความทรมานบริเวณเท้าที่เริ่มจะมีแผลจากการถลอกกับอาการบวมแดง
"ให้ตายสิน่า ฉันไม่น่าซื้อแกมาเลย" ฉันสบถออกมาก่อนจะค่อยๆถอดรองเท้าออกอย่างเบามือ รองเท้าบูทสีน้ำตาลทั้งสองข้างถูกถอดออกมาในที่สุด ก่อนจะถูกวางลงข้างๆ ฉันยืดเท้าไปมาให้มันคลายออก ความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นเข้ามาทันที ฉันทำหน้าเหยแกพยายามกลั้นเสียงร้อง และคำที่อยากจะสบถออกมา
พระเจ้า! รองเท้าบ้านี่ทำร้ายฉันขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
ฉันควานหาพลาสเตอร์ติดแผลในกระเป๋าเป้สีน้ำตาลเข้มตัวเก่งอย่างเร่งรีบ อาการเจ็บนี่มันทำฉันรนไปทุกอย่างเลยจริงๆ และแล้วฉันก็ค้นพบซองกระดาษสีครีมอ่อนที่บรรจุพลาสเตอร์ไว้ประมาณสอง-สามแผ่น
"ขอบคุณพระเจ้า" ฉันพูดพึมพำออกมา ก่อนจะเร่งมือแกะซองพลาสเตอร์และติดแผลถลอกด้านหลังเท้าทั้งสองข้าง
"รองเท้ากัดหรอ" เสียงของชายหนุ่มที่ฉันไม่รู้จักดังขึ้นเหนือหัว ฉันแปะพลาสเตอร์ให้เข้าที่ที่สุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แล้วเลิกคิ้วสงสัย
ชายหนุ่มผมสีลูกกวาดก้มลงมองเท้าของฉันที่บวมแดง ก่อนจะทำหน้าเหยเกแล้วมองหน้าฉันอีกครั้ง
"นายถามฉันหรอ" เขาพยักหน้าตอบ "ใช่ รองเท้ากัด จะเรียกให้ถูกคือมันจะกินเท้าฉันได้เลยแหละ" เขาขำกับมุกแป้กๆของฉัน
"รองเท้าแบบนี้มันต้องใส่ถุงเท้าหุ้มด้วย ถ้าเธอใส่แบบไม่ได้ใส่ถุงเท้ามันก็จะกัดแบบนี้แหละ"เขาอธิบายยาว
"พอดีตอนที่จะออกจากบ้านฉันรีบ เลยไม่ได้ใส่ถุงเท้า"
"เฮ้อ...เอาเถอะ แปะพลาสเตอร์เดี๋ยวก็จะดีขึ้น"
"ฉันแปะเรียบร้อยแล้ว" ฉันพูด เขาสอดสายตามองไปที่ด้านหลังเท้าของฉันก่อนจะส่ายหน้าแล้วพ่นลมหายใจ
