SHORT : นานาฝรั่ง

Hunter Rowland

บ้าจริง จะมาตกอะไรตอนนี้เนี่ย

  ฉันบ่นพึมพำในใจคนเดียว ในขณะที่เดินผ่านสายฝนที่เริ่มตกลงมาอย่างไม่มีปรี่มีขลุ่ย มุ่งหน้าไปยังตู้โทรศัพท์สีแดงสดที่ตั้งตะหง่านอยู่ ตรงหน้าในอีกไม่กี่เมตร

  วันนี้เป็นวันที่แย่มากสำหรับฉัน โดนทั้งนายจ้างด่า แล้วยังโดนลูกค้าเรื่องมากมาหาเรื่องอีก และล่าสุด ฝนดันตกตอนที่ฉันจะกลับบ้าน ฮึ! ดีใช่ไหมล่ะ

ในที่สุด ฉันก็สามารถพาร่างกายตัวเองมาหลบฝนที่กระหน่ำลงมาในตู้โทรศัพท์ได้สำเร็จ

  สิ่งหนึ่งที่ฉันเป็นคือ 'ขี้ลืม' จริงๆฉันน่าจะคิดได้ว่าเมืองลอนดอนมีฝนตกชุกขนาดไหนในช่วงของฤดูฝนอย่างนี้ แต่ถึงรู้ยังไง ความขี้เกียจบวกกับขี้ลืมของฉัน ก็ยังทำให้ฉันกลายเป็นคนโง่เง่าอยู่ดี เกลียดตัวเองจริงๆ

  เวลาผ่านไปประมาณ 3 นาที ฝนไม่มีท่าทีที่จะซาลงเลยสักนิด แต่กลับตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ

ตุ้บ ตุ้บ

  เสียงเคาะ (ทุบ) ของบริเวณช่องกระจกของตู้โทรศัพท์ที่ฉันใช้เป็นที่หลบฝนดังขึ้นปานจะให้กระจกตู้แตกกระจายอยู่ด้านหน้าฉันเสียอย่างนั้น ฉันใช้สายตามองลอดผ่านไอน้ำออกไปข้างนอก พอสังเกตได้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้วยท่าทีไม่เป็นสุขสียเท่าไหร่ ฉันลังเลใจอยู่เล็กน้อยว่าจะเปิดประตูออกไปดีไหม แต่ดูท่าแล้ว เขาเหมือนต้องการที่กำบังจากน้ำที่ตกลงมาจากท้องฟ้านั่นมากกว่า ฉันใช้การตัดสินใจครั้งสุดท้ายที่แน่ใจว่าเขาไม่ได้เป็นโจรโรคจิตที่หวังจะมาทำร้ายฉันในตู้โทรศัพท์ตอนกลางคืนแบบนี้ ก่อนที่จะเปิดประตูตู้โทรศัพท์ออก หวังให้เขาเข้ามา

  เมื่อเขาเห็นดังนั้นเขาจึงเดินเข้ามาหลบฝนภายในตู้โทรศัพท์ด้วยความรวดเร็ว พลางพูดขอบคุณซ้ำๆประมาณสาม-สี่ครั้ง ฉันพูดออกมาว่าไม่เป็นไร แต่ก็ยังไม่ได้สนใจจะมองหน้าของเขาแต่อย่างใด