Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 6 - Ethan

De eerste schooldag zit er al weer op. Ik had erg veel stress, maar ik heb het uiteindelijk toch overleefd. Vince moest nog iets doen, dus ik loop alleen naar huis.

"Hé.", klinkt het achter me.

Ik draai me om. Kyle. Ik kan mezelf wel voor kop slaan. Ik had het gewoon moeten negeren. Alsof ik doof ben loop ik gewoon verder.

"Waar is je vriendje? Is hij er niet? Ik wel namelijk. Je ziet het al, ik ben goed voor je.", Kyle achtervolgt me en binnen een mum van tijd heeft hij me ingehaald. Ik stop.

"Jij bent niks.", snauw ik. Mijn handen trillen. Dit is niet iets wat ik normaal gesproken zou doen, maar goed. "Laat me gewoon met rust. Ik ben niet geïnteresseerd."

"Moet je dat van die blonde aap zeggen?", lacht hij.

Het bloed suist in mijn oren. Ik zou hem zo ontzettend graag een klap verkopen maar aangezien hij groter is en ook meer gespierd, beslis ik het niet te doen. Ik kan toch niet tegen hem op.

De topjes van mijn vingers beginnen pijn te doen door de kou. Ik stop ze in mijn jaszakken en ik kijk Kyle boos aan. "Laat. Me. Met. Rust.", sis ik nog eens en loop dan langs hem heen, onze schouders botsen.

Hij pakt me beet bij mijn elleboog. "Geef me een kans.", hij pruilt.

"Een kans op wat? Weggaan? Niets liever.", ik praat zacht omdat ik geen aandacht wil trekken, mensen staren nu al.

"Ga een keer iets met me doen, en als het toch tegenvalt, laat ik je met rust.", zijn stem klinkt kalm en beheerst.

Zijn idee bevalt me wel, ik kan in elk geval zeggen dat het niet leuk was en dan laat hij me met rust. Ook al doet hij op zijn allerliefst.

"Deal.", knik ik dan. Een glimlach speelt op zijn lippen. Het maakt me toch nog een beetje warm vanbinnen. Ik bedoel, hij is geen stom persoon. Hij is alleen heel opdringerig.

"Deze zondag haal ik je op om vijf uur.", zegt hij. De greep om mijn arm verzwakt tot hij uiteindelijk helemaal weg is. Ik blijf hem nog even verbouwereerd nakijken.

Ik kan het haast niet geloven. Ik heb een kans om van hem af te zijn. Eindelijk.

*

Ik klop met beide handen op tafel en leun voorover. "Je gaat me nooit geloven.", roep ik enthousiast uit.

Vince kauwt op de achterkant van zijn potlood en kijkt op van zijn tekening. "Wat?"

"Ik ben Kyle tegengekomen vandaag. In de stad. En hij had echt het beste idee."

Vince kijkt weer naar zijn papier dat onder zijn rechterhand is geklemd. Even raak ik afgeleid. "Wat teken je?" Hij laat het me zien. Ik herken mijn gelaatstrekken en laat een glimlach zien.

"Oké, dus. Kyle zei dat als ik eenmaal met hem op een date ga, dat hij me met rust zal laten.", mijn lichaam tintelt van blijdschap.

Vince staat abrupt recht en loopt de keuken uit. "Niks van", hoor ik hem nog zeggen.

Word count: 502