Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 17 - Vince

Met een knagend gevoel in mijn onderbuik dop ik mijn penseel in het bekertje water dat iets verderop de tafel staat. Ik draai cirkeltjes op het waterverfpalet en beweeg het borsteltje schichtig tussen de potloodlijnen op mijn canvas. Mijn allernieuwste portret van Ethan staart me aan met zijn bruine ogen en ik zucht verslagen. Het voelt gewoon niet juist. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van schilderen en al helemaal van Ethan schilderen maar normaal zit Ethan op de stoel tegenover met een kopje thee te zuchten omdat ik zijn prachtige gelaatstrekken alwéér schilder.

Ik voel me zo raar. Op het eerste gedacht voel ik me hartstikke leeg, maar dan voel ik mee eenzaam, boos, bang en vooral verdrietig. Ik zucht nog een keer en besluit dan dat het kunstwerk af is. Hoera, nog ééntje om aan mijn collectie toe te voegen.

***

Ik scroll wat door instagram op mijn mobiel. Af en toe meng ik me wat in het gesprek van mijn vrienden. Wanneer de pret daar ook weer van af is, druk ik het apparaatje uit. Net op dat moment komt Kyle aangelopen. Hij tikt Auburn, een rosse jongen die tegenover me zit aan het tafeltje in het park op zijn schouder. "Mag hier even zitten?", Auburn kijkt me vragend aan. Ik knik als toestemming. Ongemakkelijk schuift hij wat meer richting Finn en maakt zo plaats voor het ander joch.

"Wat doe jij hier?", ik doe moeite om normaal te praten maar het schiet niet echt op. Ik ben bang dat de anderen zullen doorhebben dat ik niet mijn altijd vrolijke zelf ben.

Kyle leunt met zijn stomme hoofd op zijn handen. Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik hem niet zo mag. Omwille van zijn geschiedenis met Ethan, ik ben nogal jaloers. "Leven.", antwoord hij simpel.

Oh, ben je serieus?

Dan maakt zijn emotieloze blik plaats voor één die wat verdrietiger staat. Ik weet waar hij over gaat beginnen en het liefst wil ik opstaan en gewoon weglopen maar als ik niet wil dat mijn vrienden erachter komen dat ik ook niet weet waar Ethan in godsnaam is, moet ik gewoon eens goed ademen en blijven zitten. Tenzij ik op iets beters kom.

Ik schud heel klein mijn hoofd naar Kyle als teken dat hij geen woord mag reppen over dit alles. Hij lijkt het te begrijpen en zoekt naar een ander onderwerp.

Net voor ik opgelucht wil zuchten en mijn aandacht weer wil leggen op het gesprek van de andere jongens trekt dat kind toch zijn mond open. "Kan je me helpen met Spaans? Jouw Spaans is toch best goed? Of niet?"

Oké sterk, Kyle. Gelukkig maar. Ik kan hier weg.

"Por supuesto que puedo ayudarte.", zeg ik met een glimlach. Een neppe glimlach.             [Natuurlijk wil ik je helpen.]

Diego, de 'donkere' jongen van mijn vriendengroepje trekt een wenkbrauw op en staart ons een poosje aan. Hij is Mexicaans en spreekt thuis Spaans. Misschien vindt hij het raar dat Kyle mij heeft gevraagd en niet hem. Uiteindelijk haalt hij zijn schouders op en begint weer tegen Dawid te praten.

"Tot maandag, jongens.", zeg ik terwijl ik opsta van het bankje en even mijn hand opsteek. Er klinkt een gemurmel van afscheidszinnetjes terwijl ik en Kyle de benen nemen.

***

"Dankjewel daarvoor.", zeg ik wanneer ik de sleutel in het slot duw na een akelig stille wandeling naar mijn appartement.

"Is niks hoor.", antwoord Kyle en hij ontbloot zijn witte parels.

Kyle gaat in kleermakerszit op het witte bankstel zitten terwijl ik twee glazen water inschenk in de keuken. "Nog ontdekkingen gedaan?", hoor ik.

Ik schud mijn hoofd en overhandig hem het glas. Hij neemt er een flinke teug van en klemt het dan tussen zijn twee handen.

"Ik ook niet.", zegt hij terwijl hij het glas weer naar zijn lippen brengt.

"Ik-", ik word onderbroken door een klopje op de deur. Gek.

Ik schiet recht en plaats mijn eigen nog volle glas op het salontafeltje. Ergens hoop ik dat als ik de voordeur open, ik Ethan's gezicht zal zien. Ook al weet ik dat het niet eens mogelijk is.

Er is niemand, geen ziel te bekennen op een meisje met donkerblond krullend haar na, die deze kant op komt lopen en het dus niet geweest kan zijn. Ze glimlacht lieflijk en ik glimlach terug. Net wanneer ik de deur weer wil sluiten zie ik een mobiel op de tapijten vloer van de gang liggen. Ik trek verward één wenkbrauw op en breng hem mee naar binnen.

"Wat heb je daar?", zegt Kyle en hij komt naast me staan.

"Volgens mij...", ik kan het haast niet geloven. "Is dit Ethan's mobiel."

En ja hoor, wanneer ik hem aandruk zie ik een selfie van Ethan en ik. De tranen springen haast in mijn ogen.

"Weet je het zeker? Dit kan ook een zieke grap zijn...", mopelt Kyle zacht en hij kruist zijn armen over elkaar.

Hij heeft gelijk. Misschien probeert iemand aan mijn gevoelens te komen. En ik moet dit gewoon zeker weten. Ik friemel mijn iPhone uit mijn broekzak en bel Ethan's nummer.

In grote witte letters komt er

HELP ME

Op het schermpje van Ethan's mobiel te staan.

Oh god...

***

A/N

Oké dus ik had dit hoofdstuk al helemaal geschreven in Word, beslist opeens dat Microsoft me haat en verwijdert het document gewoon! Ik had er best wel lang aan gewerkt aangezien ik nooit echt tevreden was met wat ik schreef. Ik bedacht een scène, schreef hem uit, deed hem weer weg en herschreef hem uiteindelijk. Maar nu heb ik op één avond gedaan en eigenlijk ben ik hier meer tevreden mee dan met het vorige C17. So yay for me!

En dan puntje 2: Vince was onlangs jarig! Geen idee of jullie dit weten maar Vince Adams is jarig op 5 mei. Hij is dus nu negentien geworden en ik heb het gewoon gemist. #BadMom.

Hier zijn nog even alle verjaardagen van de personages:

Ethan Abrahams: 29/11

Vince Adams: 05/05

Kyle Maxwell: 25/12

Maggie Castro: 24/04

Megan Adams: 12/01