Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 25 - Vince

Ik en Sharona zitten in de cafetaria van de stichting waar ze nog een tijdje moet 'wonen'. We nemen kleine slokjes van onze goedkope koffie en ik beloof haar dat ik haar volgende keer weer meeneem naar het koffiehuisje waar we vorige keer ook heen zijn geweest. We delen onze gekste herinneringen, met én zonder Ethan.

Ik vertel haar over de keer dat ik Ethan had verteld over mijn ervaringen met geesten en dat hij toen een week bij mij thuis heeft geslapen omdat hij overal geesten zag. Dan stond hij opeens in het midden van de nacht op de oprit met het grootste paar wallen dat je je kunt voorstellen en een zwak excuus om bij mij in bed te mogen slapen en niet op de bank beneden. Uiteindelijk heeft hij wel toegegeven dat het over de geesten ging.

Zij vertelt mij over toen hij vroeger als 12-jarig jongetje een 'kerstdiner' had georganiseerd dat bestond uit afhaalchinees. Omdat alle andere kinderen uit zijn klas wel kerst vierden maar zij niet, gewoon simpelweg omdat ze het geld er niet voor hadden. Aan de ene kant maakt dat verhaal me verdrietig, maar aan de andere kant smelt ik vanbinnen, uit schattigheid.

Zo gaat het nog even door tot we allebei stilvallen. De stilte is om te snijden terwijl ik het laatste beetje van mijn koffie opslurp en mijn ogen weer op haar richt. Ze kijkt me aan, afwachtend op wat ik ga zeggen. Of ik nog iets ga zeggen. Moet ik haar over Kyle vertellen? Zal ik haar over Kyle vertellen?

"Weet je...", ik slik "Ik heb een verdachte voor zijn verdwijning. Of euh..."

Ik weet niet of ik hem nog wel zie als verdachte, sinds dat hij me met van alles en nog wat heeft geholpen in verband met Ethan. Maar hem vertrouwen doe ik nog steeds niet.

"Dus? Vertel?"

"Vlak voor ik en Ethan het officieel maakten, had hij een... voorval met een andere jongen.", zeg ik en ik fixeer mijn ogen op mijn duimen die rondjes rond elkaar draaien.

"Hij heette, of euh... heet Kyle. Maxwell. En Ethan en ik hadden ruzie op dat moment dus hij sloot zichzelf op in de toiletten op school. Op een of andere manier... Ik heb werkelijk geen idee hoe...", ik schud mijn hoofd "zat hij even later met die jongen te zoenen. En ik weet niet of het nu nog zo is, maar hij heeft Ethan voor een lange tijd gestalkt. Maar nu heeft hij me geholpen met uit te zoeken waar Ethan is, dus nu... Euh...", ratel ik.

Ze pakt mijn draaiende duimen en knijpt kort in mijn handen.

"Kijk Vince, wat er ook aan de hand is met mijn zoon. Met onze Ethan, we vinden hem. Ik beloof het je. We gaan alles doen wat we kunnen. Het gaat ons lukken.", zegt ze terwijl haar ogen in de mijne boort.

"We vinden hem.", herhaalt ze.

"We vinden hem."

Ik knik. "We vinden hem.", zeg ik.

We glimlachen naar elkaar en ik heb het gevoel dat wij twee alles samen aankunnen. Hetzelfde gevoel dat ik met Ethan heb, alleen dan op een heel ander niveau. Alsof mijn moeder nooit mijn echte moeder was. Gewoon een vrouw die er was. Sharona geeft mij meer een moedergevoel dan mijn eigen moeder. En ik weet niet of dat me verdrietig of blij moet laten voelen. Dus ik voel me maar ergens tussenin.

"En hoe reageerde Ethan op dat stalken?", vraagt ze opeens. Ik schrik op uit mijn gedachtegang en denk eens na. Hij heeft er nooit echt veel woorden met mij over gewisseld. Misschien omdat hij dacht dat ik het niet wou horen, of dat ik dan jaloers zou worden. Hij is echt veel te goed voor me.

Dan opeens schiet iets me te binnen.

"Wacht eens even...", ik sta abrupt op en gris mijn jas van de stoel. "Kom mee, alsjeblieft." Samenlopen we naar de receptie waar ik nog snel even tegen de man zeg dat ik Sharona voor zonsondergang weer veilig terugbreng.

Even later zitten we in mijn zwarte BMW en Sharona staart me al een tijdje stiekem aan. Als ik haar terug aankijk opent ze haar lippen.

"Ga je me vertellen waar we heen gaan?"

"Op voorwaarde dat Ethan eenmaal met Kyle uitging, zou het stalken stoppen. Ik had hem nog zo gewaarschuwd." Mijn grip op het stuur verstevigd.

"Dus die jongen die jou zogezegd hielp, zit hierachter?" Sharona balt haar vuisten in haar schoot.

Ik knik. "Waarschijnlijk."

Ik denk terug aan de eerste dag dat Ethan verdwenen was. Ik was toen naar Vince gegaan.

Ik duw de deur open en Kyle deinst achteruit, met een brede grijns op zijn gezicht. Als hij zo doorgaat, zal hij die niet lang meer hebben. Mijn vuist jeukt al.

Ik duw hem tegen de muur. "Waar. Is. Ethan. Ik vraag het je maar één keer, rotjoch.", sis ik onder mijn adem.

Kyle haalt opgewekt een hand door zijn hand en grinnikt. Ik grom bijna, ik kook bijna over. Met beide handen pak ik zijn schouders beet en sla hem met een harde smak tegen die muur.

"Ben je je vriendje kwijt?", lacht hij. Oké, bij nader inzien kook ik niet bijna over, ik kook al over.

Voor ik het weet, raken mijn knokkels zijn kaak. Hij wankelt even op zijn voeten en staat dan weer gewoon rechtop. Zijn hand gaat naar zijn gezicht, dat pijn laat zien. Maar even later staar hij weer gewoon te grinniken.

Ik hijs hem omhoog aan de kraag van zijn trui. "Als ik er ooit achter kom dat je hem wat hebt aangedaan, maak ik je af.", sis ik.

"Je doet je best maar."

Ik klem mijn kaken op elkaar en rijd de oprit van het keurige huisje op. Ik stap uit het voertuig en vergeet bijna dat ik Sharona met me had meegenomen. Ik sta op het punt om op de deurbel te drukken voor ik me omdraai en haar bij de schouders vastpak.

"Blijf hier, ik weet niet wat ik binnen zal aantreffen maar als jou iets overkomt overleef ik het niet. Dus alsjeblieft blijf hier, en bel de politie.", zeg ik terwijl ik mijn mobiel uit mijn broekzak trek en aan haar overhandig. Ik trek haar in een vluchtige knuffel en verdwijn dan in het paadje dat naar de achtertuin leidt.

Als ik aanbel aan de voordeur zal hij of niet opendoen, of zal hij Ethan proberen te verstoppen. Dus als ik door een open raam of de achterdeur binnenkom, heeft hij geen tijd om hem te verstoppen. Verassingsaanval dus.

Tegen de grond aan de zijkant van het huis is een klein raampje dat op een kiertje staat. Ik pas er net door als ik mijn best doe. Ik wurm me door de opening en land op de cementen vloer van wat eruitziet als een kelder. Een sterke geur slaat me in het gezicht en ik kan niet zeggen dat het lekker ruikt. Integendeel. Ik knijp mijn neus dicht en kijk eens rond in de groezelige ruimte.

Er staan twee ijzeren rekken tegen de muur geschoven en in het midden, precies in het enige zonlicht, ligt een matras. De emmer in de hoek van de kamer is tot de rand gevuld met uitwerpselen en ik begrijp nu waar de geur vandaan komt. Over de trapleuning hangt een trui, eentje die me verdomd bekend voorkomt.

Wacht eens even... Die is van mij.

***

Word Count: 1240

Yes, ik ben zo trots op mezelf!

Xoxo, Anna