Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 14 - Kyle

"Ik ga naar school.", zei ik met een kusje op zijn wang. Het smaakte zout en ik kwam tot de conclusie dat ik Ethan helemaal niet zo wou zien. Zijn gezicht bedekt onder een laagje zweet gemixt met vuil. Zijn enkels verbrijzeld, bebloed en slordig omwikkeld met wat verband dat ik nog had liggen. Zijn ogen dof en rood van het huilen en hij half-high door de pijnstillers die ik hem 3 keer per dag geef. Ik druk een verdwaald plukje haar achter zijn oor en haal mijn neus op.

"Het spijt me zo erg. Maar we kunnen toch niet terug.", zucht ik.

Hij kijkt me aan met zijn bruine ogen en ik kan zien dat hij er niet echt bij is. Zijn blik staat glazig en hij doet niet eens z'n best om me recht aan te kijken. Hij kreunt wat en schuift dan tegen de muur omlaag en gaat met zijn knieën opgetrokken tegen zijn borstkas op de kille keldervloer liggen.

Als ik bovenaan de trap ben, kijk ik nog een keertje naar hem om. Hij hoest luid en zijn hele lichaam schudt. Ik wil echt niet meer, ik heb geen zin meer om hem hier zo te houden. Maar er is geen weg terug, maar als ze er wel was dan had ik ze zeker en vast genomen. Ik draai de deur op slot en vertrek naar school.

***

Met een luide smak wordt ik tegen de deur van een willekeurig lokaal gedrukt. Als ik het goed heb is dit het kamertje van de conciërge. Vince houdt zijn onderarm stevig op mijn strottenhoofd gedrukt. Ik kan de haartjes op zijn arm bijna tellen.

"Vind je echt dat we dit hier moeten doen?", zeg ik en ik wijs met mijn ogen naar een groepje mensen dat een beetje verder op de gang naar ons staat te staren, klaar om in te grijpen als et dan toch fout gaat. Nu kijkt Vince er ook naar en met zijn vrije hand opent hij de klink van de deur zodat ik haast naar binnen val. Er vallen wat dingen van het schap als ik er tegen aan bots en de gevallen emmers kletteren op de grond.

Opeens schiet me wat te binnen. Vince doet dit omdat hij mij verdacht van Ethan's verdwijning. Ik ben natuurlijk ook de man, maar dat hoeft hij niet te weten. Ik besluit om dom te spelen. Want eerlijk gezegd, Vince jaagt de rillingen langs mijn ruggengraat naar beneden; met andere woorden, ik ben doodsbang voor hem. Niet alleen is hij sterk en gespierd, hij is ook rijk en populair en als hij een beetje moeite doet kan hij overal mee weg komen.

"Mag ik je wat vragen?", ik doe mijn best om mijn stem een beetje stabiel te houden.

"Ik denk het.", Vince staat tegen de deur geleund met zijn handen in zijn zakken. Ik moet zeggen, hij is niet lelijk.

"Is Ethan ziek?", vraag ik.

Zijn blonde wenkbrauwen gaan een stukje omhoog als hij antwoord: "Doe niet dom, Kyle. Jij weet ook best dat hij is verdwenen."

Oké Kyle, volgende zet. Ik vergoot mijn ogen. "Wat?!", gil ik uit. "Heb je dit al aangegeven bij de politie? We moeten hem vinden, zo snel mogelijk." Ik geef mezelf een mentaal schouderklopje, goed zo.

Hij krabt aan zijn voorhoofd en komt een stukje los van de deur. Er is nu nog maar een kleine meter tussen ons. Ik slik.

"Oké, dus. Als jij hier zogezegd ook niets van af weet, dan ga jij me helpen. Iedereen weet dat de politie hun best niet altijd doen als het gaat om één of andere vermiste jongen."

Eén of andere vermiste jongen? Pfoe, het gaat hier wel om Ethan, hé? Beseft hij dat?

"Je gaat me helpen met hem te vinden, en ik verwacht je complete medewerking.", zei hij en hij haalde zijn handen uit zijn zakken om ze over elkaar heen te kruisen. Ik gooi mijn armen speels in zijn nek en stap wat dichter naar hem toe.

"Ik kunt op me rekenen.", zeg ik.

Er is maar één, piepklein raampje in deze ruimte, met als gevolg dat hier ietwat donker is. Maar toch net licht genoeg zodat ik zijn prachtige turkooizen ogen kan kijken. Mijn hart ligt bij Ethan, maar Vince mag er ook best wezen. Ik grijns breed als onze neuzen elkaar raakten.

Hij laat een zachte 'pf' horen en trekt zich dan van me los. Met een ruk heeft hij de deur open en met grote passen loopt hij de gang op.

Ik blijf lachend achter. Ik heb hem helemaal in mijn macht zo.

En hij bleef toch verassend lang staan in mijn greep. Ha, die Vince toch.

Word count: 785

A/N: ik ga alleen nog maar op woensdag uploaden want ik heb de laatste tijd niet echt veel inspiratie. Groetjes xx