Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 12 - Vince

"Hoihoi, dit is Ethan. Ik ben er even niet, maar ik bel je zo snel mogelijk terug. Beloofd! Beeeep...", ik geloof dat ik zijn voicemail ondertussen al wel uit mijn hoofd ken. Verdomme, waar is hij?

Hij had me beloof dat hij niet met Kyle zou uitgaan, maar heeft hij dat dan wel gedaan? Ik had hem nog zo gewaarschuwd. Toen hij 's avonds niet thuis kwam, was ik al ongerust geworden. Maar ik had mezelf erbij neer gelegd dat hij misschien bij Kyle is blijven slapen. Op de bank natuurlijk, niet in hetzelfde bed.

Maar nu is het al twee uur in de namiddag en bijheeft nog steeds niks van zich laten horen, zelfs geen smsje. Helemaal niets. Het misselijke gevoel dat zich eerst in mijn maag had genesteld, kruipt langzaam naar boven. Mijn hart jeukt en in mijn hoofd spelen zich allerlei ramp-senario's af.

Ik bal mijn vuisten en blaas mijn ingehouden adem uit door mijn neus. Ik gris mijn autosleutels van de keukenkast die zich naar de voordeur bevind en stamp naar buiten.

Eenmaal buiten besef ik dat ik Kyle's niet eens weet. Shit. Al heb ik wel een idee.

***

Op één of andere vage manier ben ik dan toch achter zijn adres gekomen, en in een waas van gedachten en vooral veel woede bonk ik op de wit-gelakte voordeur. Ik zie de krulletjes en de met goud omlijste bril verschijnen en voel me meteen nog meer geïrriteerd dan eerder.

Ik duw de deur open en Kyle deinst achteruit, met een brede grijns op zijn gezicht. Als hij zo doorgaat, zal hij die niet lang meer hebben. Met vuist jeukt al.

Ik duw hem tegen de muur. "Waar. Is. Ethan. Ik vraag het je maar één keer, rotjoch.", sis ik onder mijn adem.

Kyle haalt opgewekt een hand door zijn hand en grinnikt. Ik grom bijna, ik kook bijna over. Met beide handen pak ik zijn schouders beet en sla hem met een harde smak tegen die muur.

"Ben je je vriendje kwijt?", lacht hij. Oké, bij nader inzien kook ik niet bijna over, ik kook al over.

Voor ik het weet, raken mijn knokkels zijn kaak. Hij wankelt even op zijn voeten en staat dan weer gewoon rechtop. Zijn hand gaat naar zijn gezicht, dat pijn laat zien. Maar even later staar hij weer gewoon te grinniken.

Ik hijs hem omhoog aan de kraag van zijn trui. "Als ik er ooit achter kom dat je hem wat hebt aangedaan, maak ik je af.", sis ik.

"Je doet je best maar."

***

Ik slenter het grote witte gebouw in met traanogen en een heel erg naar gevoel dat aan mijn hart knaagt. Straks ligt hij ergens aan de kant van de weg te sterven. Of misschien weet Kyle wel waar hij is. Maar als ik zo tegen hem ga doen, gaat hij het me nooit vertellen. Verdomme, ik had dit meer doordacht moeten aanpakken. Het bloed suist in mijn oren en ik heb het gevoel alsof ik elk moment kan instorten.

"Hallo meneer, wat kan ik voor u... Bent u oké? Voelt u zich wel goed.", begint de vrouw achter de balie, maar de onderbreekt zichzelf zodra ze mijn gezicht ziet. "Bent u gewond?", haar bruine ogen glijden over mijn lichaam.

Ik schud mijn hoofd en veeg mijn tranen weg. "Nee."

"Wat kan ik dan voor je doen, jongeman?", al noemt ze me jongeman, ze kan vast niet veel ouder zijn dan ik. Hoogstens vijf jaar.

"Mijn vriendje is vermist. Hij is deze ochtend niet thuis gekomen na een avondje uit.", zeg ik met dichtgeknepen keel.

Ze pent wat neer op een klein kladblokje en kijkt me dan weer aan. Haar mondhoeken krullen omhoog maar haar ogen lachen niet. "Naam?"

"Ethan Abrahams."

"Waar heeft u hem voor het laatst gezien?"

"In ons appartement gisterenochtend. Ik ben vertrokken rond elf uur voor een afspraak met mijn zusje.", zeg ik haastig en ik haal een hand door mijn haar.

"Hoe ziet hij eruit?"

Ik haal mijn gsm uit mijn broekzak en druk hem aan. Ik laat het verlichte schermpje aan haar zien. Er staat een selfie van mij en Ethan op. Ze knikt.

"Ik zie dat jullie goed bij elkaar passen." zegt ze en nu lachen haar ogen wel mee.

Ik voel mijn gezicht warm worden.

"We zullen naar hem uit kijken."

Ik loop met grote passen het politiekantoor uit. Tuurlijk hoor, dat geloof ik best. Ik geloof wel dat jullie hem zullen 'zoeken'. Maar ik ben ook niet dom. Mensen die een keer goed vermist raken, zie je nooit meer terug. Je hebt vast al eens van die berichten gezien. Dat ze herdenken dat een meisje al 10 jaar vermist is.

Stel je eens voor dat dat bij Ethan gebeurt.

En dan komen de echte tranen.

Word count: 802