Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 26 - Ethan

[MUHAHA]

Ik zit met opgetrokken knieën op een stoel in de keuken terwijl Kyle in een pan op het vuur roert. Hij is iets Aziatisch aan het maken. Hij had gevraagd wat mijn favoriete eten is en omdat ik 'Aziatisch' had gemompeld, is hij nu Aziatisch eten aan het klaarmaken. Voor mij. Ook al denk ik niet dat ik een hap door mijn keel krijg op dit moment. Ik ben nog steeds niet echt over de afgelopen gebeurtenissen heen. En daarmee bedoel ik dat hij me van de trap heeft geduwd. Ik moet hier wegkomen als ik wil blijven leven. En snel ook, voor hij nog een keer ontploft. Het gaat nog wel een tijdje duren voor ik over dit alles ben.

Hij draait zijn hoofd naar me om, duwt zijn bril iets hoger op zijn neus en stuurt me een glimlach. Ik kijk hem gewoon aan met grote ogen, niet in staat om mijn lichaam ook maar een centimeter te bewegen. Ik voel hoe mijn bloed warm wordt en ik lichtjes begin te trillen. Ik weet goed genoeg dat ik toen hij me van de trap heeft geduwd heel erg veel geluk heb gehad. En ik weet ook dat ik volgende keer waarschijnlijk niet zulk geluk zal hebben. Ik heb zo'n gevoel dat ik volgende keer gewond zal raken. Of erger... Dat ik in een doodskist eindig. En geloof me, daar ben ik nog lang niet klaar voor.

Ik wil trouwen, kinderen hebben, ze zien opgroeien, hun kinderen zien opgroeien en dat allemaal met Vince. Met niemand anders op deze planeet. Ik wil mama weer normaal zien. Voor ze naar de kliniek ging had ik haar al iets van zeven jaar niet meer nuchter gezien. Ik weet niet waar bij haar de schakel heeft omgedraaid, want toen ik nog iets jonger was, was ze een geweldige moeder. Geen perfecte moeder, soms deed ze weleens iets waar ze dan later spijt van kreeg, maar nooit in alle zeventien jaar dat ik besta heeft mij kwaad gedaan. Nooit.

Als ik weer opkijk schuift Kyle net een bord onder mijn neus. Ik kijk naar hem op en dan weer naar het eten voor me. Ik walg van hem, van zijn hele bestaan. Van elke beweging die hij maakt en van elk woord dat hij uitkraamt. Ik heb vannacht lang gepiekerd en heb allerlei plannetjes bedacht. Niet dat ze ooit zullen werken, maar goed.

Ik heb mijn eten al vrij snel op, want zoveel krijg ik nu ook weer niet te eten. En wat ik krijg eet ik dan ook helemaal op, voor het geval dat ik opeens helemaal geen eten meer zou krijgen. Ik schuif het bord van me weg en doe alsof het tafelblad het interessantste ding ooit is. Op dit moment wel ja, als ik eerlijk moet zijn.

"Ik hoop dat mijn kookkunsten je bevallen, want ik denk niet dat je ooit nog ander voedsel zal proeven.", zegt Kyle en ik boor mijn ogen op zijn achterhoofd zodra hij zich van me wegdraait om de borden af te wassen.

Het bloed suist in mijn oren en ik hoor gepiep in mijn oren. Ik heb echt genoeg gehad, ik moet hier nu weg voor ik mezelf wat aan doe. Het enige beeld dat ik in mijn hoofd zie is bloed. Zijn bloed. Aan mijn handen. Mijn ogen schieten van het messenblok bij de wasbak terug naar hem. Ik sta op van mijn stoel en mank tot ik achter hem sta. Ik grijp hem bij zijn biceps en draai zijn lichaam om naar het mijne. Hij kijkt me aan met een vragende blik en ik laat mijn handen over zijn borstkas glijden en meteen voel ik zijn tepels hard worden onder mijn vingertoppen. Ik grijns, wetend wat voor macht ik over hem heb. Ik laat mijn lichaam tegen het zijne leunen en gooi mijn armen om zijn nek. Ik lik zijn nek, zijn kaak en kin en ga dan verder door zijn lippen tussen de mijne te vangen. Meteen gooi ik ook mijn tong in de strijd. Mijn handen glijden omlaag langs zijn zijen en rusten op het aanrecht. Misschien als ik mijn arm ver genoeg kan uitstrekken zonder dat hij het merkt, kan ik een mes pakken.

Ik begin voorzichtig te tasten en al snel voel ik het handvat van een mes in mijn palm. Kyle is zo verdiept in de kus dat hij het niet eens door heeft. Ik bijt in zijn onderlip en maak aanstalten om de mespunt in zijn rug te rammen. Dat doodt hem waarschijnlijk niet, maar het geeft me vast en zeker genoeg tijd om tot bij de voordeur te geraken zonder dat hij me tegenhoudt. Ik adem diep in door mijn neus en steek hem met het mes.

Tot hij opeens mijn arm beet heeft en het ijzer nog steeds niet in zijn vel terecht is gekomen. Ik voel paniek opspelen in mijn maag en ik deins achteruit als hij het mes uit mijn hand pakt en zijn kalme ogen in de mijne boort.

"Dus dit is hoe ik bedankt wordt? Meen je dit? Hah, dacht je nu echt dat je verschrikkelijk domme plannetje zou werken? God, ik had meer van je verwacht Ethan. Hmm, niet dan.", zegt hij terwijl het mes laat ronddraaien tussen zijn vingers. Voor elke stap die hij in mijn richting zet, neem ik er één achteruit. Tot ik opeens mijn rug tegen de muur van de woonkamer voel en de paniek alleen maar toeneemt. Mijn hele lichaam staat op stelten en ik voel duizenden gevoelens tegelijk. Mijn hoofd is een warboel en ik kan niet helder denken. Ik had mijn manier van doodgaan iets anders verwacht dan koudbloedig vermoord te worden door mijn stalker. En het is dan ook nog allemaal mijn schuld. Dat is misschien nog het ergste.

Ik sluit mijn ogen. Ik hoor hem lachen en een fractie van een seconde later voel ik een hevige pijnscheut in mijn linkerzij. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en een paar tranen ontsnappen mijn ooghoeken. Zachtjes open ik mijn ogen een beetje en ik zie het mes dat ik een halve minuut geleden maar al te graag in Kyles rug had willen zien zitten, nu in mij zitten. Dit is het, jongens en meisjes. Ik ga dood. Het spijt me. Ik durf niet eens mijn ogen omhoog over Kyles gezicht te laten glijden, dus ik hou ze op het bloed. Mijn bloed. Aan mijn handen. Ik schreeuw. Luid. Heel luid.

Op dat moment wordt de deur van de kelder opengegooid en een persoon komt de woonkamer in gestormd. Ik wil het allemaal niet meer zien. Kyle verdwijnt van mijn netvlies en het maakt plaats voor Vince. Ik verbeeld het me maar, mijn hersenen wilden me gewoon nog iets moois laten zien voor ik dan toch eindelijk sterf. Ik wordt ruw door elkaar geschud en ik zie Vince zijn mond opentrekken en zijn lippen vormen mijn naam. Ik hoor niks.

Dan opeens ben ik terug. Alsof ik al weg was, terwijl ik eigenlijk gewoon de hele tijd hier was.

"Ethan! Ben je oké?! Oh... Oh god... Oh. Het komt goed, je bent oké, het is oké.", zegt hij terwijl zijn turkooizen ogen over mijn lichaam vliegen. Zijn vingers krullen rond het handvat van het mes en in één vloeiende beweging verlaat het mijn lichaam en ligt het een paar meter verder op de vloer. Ik schreeuw nog een keer.

"Sorry baby. Sorry, het is oké."

Mijn ogen glijden van het bloederige mes naar Kyle die er maar beteuterd naast zit. Hij beseft waarschijnlijk nu pas wat hij echt heeft gedaan. Dan klinkt er een krakend geluid en meer en meer mensen komen het huis binnen gevloeid. Er komt weer beweging in Kyle. Zijn handen grijpen naar het mes op de grond, zijn ogen boren in die van mij en dan doet hij het. Hij doet het gewoon. Hij ramt het mes eenhandig in zijn linkerzij, net zoals hij bij mij deed. Er glimlach kruipt om mijn lippen en het wordt steeds moeilijk om mijn ogen open te houden.

"Ethan, blijf bij me! Ethan? Ik heb hulp nodig!"

***

Word Count: 1345

Ik ga naar Ijsland zondag. Feest!

Xoxo, Anna