Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 13 - Ethan

De snijdende pijn in mijn beide voeten weet maar niet van ophouden. Het gevoel kruipt langzaam omhoog en heeft ondertussen mijn knieën bereikt. Ik blaas door mijn tanden en kijk hoe Kyle met een zilveren plateau in zijn grote handen de trap af komt.

Ik ben er nu bijna zeker van, ik ga hier sterven. Vroeg of laat, ik voel het. Ook al hoop ik in het diepste van mijn hart en al mijn andere organen dat ik Vince terug zal zien. Ook al is het maar één keer, één laatste keer.

Er liggen twee smakelijk uitziende sandwiches op de plateau die Kyle naast me op de vloer neerzet. Er staat ook een kan met vers fruitsap op een twee bekertjes. In mijn hoofd vorm ik allemaal plannetjes om Kyle eventueel bewusteloos te slaan en te ontsnappen, maar dan word ik herinnerd aan mijn verbrijzelde enkels.

Plus, als ik hier dan toch ga zitten, kan ik me het het best dragelijk maken in plaats van steeds tegen te gaan werken. Ik wek een krampachtige glimlach op en neem een hap uit de sandwich. Het is een goede sandwich dus mij hoor je daarover niet klagen.

Het angstige gevoel dat me bekroop toen ik wakker werd in zijn kelder en hem zo zag met die hamer, heeft ondertussen diepe wortels gekregen en ik denk ook niet dat het spoedig zal vertrekken. Mijn ademhaling is nog steeds gejaagd en bij elke minimale beweging die Kyle maakt schrik ik op.

Hij schenkt wat van het fruitsap in in een doorzichtig bekertje en neemt een grote slok. Ik volg elke beweging nauwgezet met mijn ogen. Hoe hij daar zo zit, kleermakerszit aan de andere kant van het plateau, alsof het een tafel is. Hoe hij zich concentreert op weet ik veel wat en me af een toe een schichtige blik schenkt.

Nogmaals, moesten al deze zieke dingen niet gebeurt zijn, zou ik hem best nog aantrekkelijk vinden. Maar toch hebben ze dat.

Mijn gedachten dwalen af naar een herinnering waar ik bijna geen aandacht meer aan besteed, ook al is ze best belangrijk voor me. Ik haal het beeld voor mijn netvlies van toen ik Vince voor het eerst zag. Dat is nu ongeveer een klein jaar geleden.

Het was weer één van die slapeloze nachten en ik dwaalde door de straten van het stadje waar ik al mijn hele leven vertoefde, maar ik had er nog niet eens de helft van gezien. Momenteel bevond ik me in een villawijk. Mijn benen begonnen uitgeput te raken en ik besloot om even te rusten op een bankje. Opeens hoorde ik achter me iemand zingen. Een beetje vals, dat moet ik wel toegeven. Ik wilde me net uit de voeten werken toen ik het silhouet van een jongen opmerkte op het balkon. Iets ouder dan mij, gokte ik, en ik had nog eens gelijk ook. Sindsdien ben ik elke slapeloze nacht daar gaan doorbrengen tot ik opeens tegen hem opbotste in het koffiehuisje waar ik werk. Letterlijk opbotsen, zijn chocomelk met slagroom en kaneel dreef over de koude marmeren vloer. Diezelfde dag hebben we gezoend, ruzie gemaakt, het bijgelegd en een nieuwe date afgesproken.

Mijn gezicht word warm als ik besef hoeveel geluk ik wel niet met Vince heb.

Kyle trekt één wenkbrauw op bij het zien van mijn gekleurde gezicht. "Wat nou?"

"Niets."

Vlak nadat dat woord mijn lippen heeft verlaten wordt er agressief op de voordeur boven gebonsd. Kyle veert op en pakt de rol duct tape van een rek dat tegen de muur geschoven staan. Hij scheurt een stukje af en plakt het over mijn gezicht. Ik gun hem een boze blik.

"Excuseer me even.", zegt Kyle. Met twee treden tegelijk gaat hij de trap op en draait de deur op slot. Fijn. Niet dat ik ooit boven aan die trap zou geraken in deze toestand maar nu kan ik al helemaal niet weg.

Ik hoor gestommel boven en daarna kan ik twee stemmen onderscheiden. De één duidelijk heel kalm en de ander woedend. Wacht eens even?

Ik zet mijn keel open en wil 'Vince' roepen maar in plaats daarvan krijg ik er alleen 'hmmhmhm' uit. Lekker dan.

Ik probeer zoveel mogelijk geluid te maken in de hoop dat hij me zal horen, maar ik vrees ervoor. Tranen hopen zich op in mijn ooghoeken als ik me realiseer dat ik hier vast voor altijd ga zitten.

Mijn vermoeden klopte. Na een tijdje hoor ik weer de voordeur openen en sluiten en Vince is niet naar beneden gekomen om me te komen redden.

Een eenzame zoute traan rolt over mijn vuile gezicht. Dan volgt de rest ook.

Word count: 775

A/N: Heftig hoofdstuk dit. Ik kreeg het al moeilijk... Tot de volgende lieverds.