Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 24 - Kyle

"Ja... Oké.. Ja, ik begrijp het... Ja hoor, sorry voor het storen, nog een fijne dag!", zei ik in de telefoon. Tijdens het gesprek had mijn stem meer stressvol en bang geklonken dan ik eigenlijk wou laten blijken. Ik had mijn neef een belletje gegeven, hij studeert namelijk voor dokter.

Ik druk het gesprek weg en richt mijn ogen dan weer op het bewegingsloze lichaam op de matras. Hij leeft nog. Zo erg is het dus niet, overtuig ik mezelf. Ik zucht en kijk naar mijn trillende handen. Tranen wellen op in mijn ogen, wetend dat ik bijna de liefde van mijn leven heb vermoord.

Dat incident is nu al twee dagen gebeurd. Opnieuw voel ik de angst door mijn aders suizen zoals vlak nadat ik hem had geduwd. Ik had gepanikeerd. Ik kon hem overigens niet naar het ziekenhuis brengen zonder verdachte blikken te krijgen en wie weet wel opgepakt te worden.

Gelukkig was ik mijn neef geen verklaring verschuldigd voor al deze plotselinge medische vragen. Hij had er niet naar gevraagd, dus ik had ook maar niets gezegd. Wij tweetjes komen wel redelijk overeen met elkaar, ook al is hij 5 jaar ouder dan ik.

Ik ging op het randje van de matras zitten en streelde zachtjes de contouren van zijn kaaklijn en oor. Mijn vingers gingen door zijn bruine haar, dat overduidelijk dringend gewassen moest worden, samen met zijn hele lichaam. En het mijne ook trouwens. Maar op dit moment kon het me gewoon niet minder schelen.

"Ethan, baby?", zeg ik. Mijn stem trilt. Ik slik en voel de pijn in mijn keel die je krijgt als je tranen tegenhoudt. "Ethan, alsjeblieft wordt wakker..."

Ik buig voorover en kus zachtjes zijn hals, zijn kaak, zijn mondhoek. Even blijven mijn lippen boven de zijne zweven en ik kan zijn adem op mijn bovenlip voelen. Wat een goed teken is, toch? Dan druk ik een lange kus op zijn lippen. Halverwege voel ik een traan mijn ooghoek ontsnappen. Het zijn een intense paar dagen geweest. Dit hele gebeuren eet me op vanbinnen uit en ik begin te overwegen om mezelf aan te geven bij de politie. Als het aan mij lag, verdiende ik de doodstraf. Ik laat mijn voorhoofd op het zijne rusten en begin stil te snikken.

Opeens begint Ethan hevig te hoesten en we schieten beide recht. Hij houdt zijn handen aan zijn hoofd, alsof het hem moeite kost om het omhoog te houden. Wat waarschijnlijk ook wel zo is. Ik gooi mijn armen rond zijn middel en trek hem in een stevige knuffel.

"Ik dacht dat je dood was.", ik kijk hem aan in zijn grote bruine ogen. Zijn blik staat verward en met een beetje geluk is hij vergeten wat er is gebeurd. "Nog nooit heb ik zulke sterke emoties ervaren..."

Loom heft hij zijn armen omhoog en even denk ik dat hij de terug zal knuffelen maar dat wordt mijn lichaam ruw van het zijne weggeduwd. Hij deinst achteruit en blijft gaan tot hij met zijn rug tegen de betonnen muur aan zit. Hij trekt zijn knieën op maar zijn ogen blijven in die van mij geboord. In de voorbije minuut heeft hij nog niet weggekeken en een minimum aantal keer geknipperd.

Ik kruip langzaam en beetje bij beetje dichterbij. Zijn lichaam beeft en zijn ogen staan groot. Ik denk dat hij even vergeten was waartoe ik ook nog in staat ben. Dat als het er op aankomt ik hem daadwerkelijk iets kan aandoen of zelfs vermoorden. Ik denk dat dat ver weg zat en het nu allemaal weer terug is.

Ik ga op mijn knieën voor hem zitten en strek rustig mijn arm naar hem uit. Hij veert razendsnel weg en gaat nog verder achteruit als dat zelfs nog mogelijk is.

"Blijf van me weg!"

___

Word Count: 635

Ah sorry dat de hoofdstukjes zo kort zijn!!! Het is gewoon, we naderen het einde van het verhaal en ik weet niet wat ik er nog aan kan toevoegen... Sorry!!!

xoxo, Anna