Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 27 - Vince

Een schreeuw klinkt van de verdieping boven me en alsof het magie is weet ik precies aan wie die stem toebehoort. Ik storm de trap op en ruk de deur open. Ik ren de gang door en tref daar een tafereel aan dat me nachtmerries bezorgd. Mijn gedachten zijn een en al ruis als ik mijn gebalde vuist in Kyle's kaak plant. Hij vliegt – als ik het zo mag noemen – uit de weg. Mijn handen trillen en de woorden die ik wil schreeuwen blijven steken in mijn keel wanneer ik het trillende lichaam van mijn vriendje in mijn armen neem. Ik zie een stuk zwart plastic uit zijn zij steken en ik streel zachtjes door zijn haar. Zijn ogen draaien wit weg en samen zakken we omlaag. Een rode veeg blijft achter op de witte muur.

"Ethan! Ben je oké?! Oh... Oh god... Oh. Het komt goed, je bent oké, het is oké.", stamel ik. Nu niet instorten, voor Ethan. Waar blijft de politie?!

Ik neem het zwarte ding in mijn handpalm en trek het mes uit zijn lichaam. Hij schreeuwt nog een keer en een scheut van angst trekt door mijn lichaam.

"Sorry baby. Sorry, het is oké."

De deur wordt opengebroken en een paar agenten komen de kamer binnengestormd. Ethans ogen glijden van mijn gezicht naar iets anders in de kamer. Ik volg zijn blik en merk dan op dat hij naar Kyle zit te kijken. Ik zie dat Kyle ook naar Ethan kijkt en op een of andere manier voel ik een steek van jaloezie, maar ik druk hem snel weg als Kyle het mes van de grond grist en het in zijn eigen lichaam plant. Mijn ogen schieten wijd open en ik voel me alsmaar misselijker.

Ethan glimlacht en dan gaan zijn ogen sloom dicht. "Ethan, blijf bij me! Ethan? Ik heb hulp nodig!"

Sharona komt naast me op haar knieën gevallen en begint hard te huilen. Haar tranen vallen op zijn met bloed-doorweekte T-shirt. "Oh lieverd. Het spijt me zo dat ik er niet voor je was. Het spijt me dat ik je moeder ben. Het spijt me, maar alsjeblieft! Geef me nog een kans!"

***

Iemand tikt op mijn schouder en ik wordt langzaam wakker. Ik kijk in het gezicht van Sharona, die me een koffie overhandigd. De laatste dagen waren erg hectisch en ik wil ze liever vergeten. Ethan was in levensgevaar en ik ben geen seconde van zijn zijde geweken. En als de dokters me wegstuurden wachtte ik op een stoel buiten zijn kamer.

"Is er nieuws?", stamel ik.

Ze schudt haar hoofd en neemt een slok van haar eigen koffie. "Hij is stabiel maar niet wakker."

"Dat is dan toch al iets.", zeg ik en samen gaan we de witte kamer binnen waar we ieder plaats nemen in de grijze fauteuils die er staan. Ik fixeer mijn ogen op hem en bedenk me voor de honderdste keer wat hij allemaal wel niet heeft moeten doorstaan. De dokters vertelden me dat beide enkels gebroken waren, hij ondervoed en gedehydrateerd was, en zelfs één gebroken rib. Tranen wellen op in mijn ooghoeken.

Een zuster komt nu ook binnen en ze schrijft wat op een klembord dat op het voeteneinde van het bed hangt. "Mag ik erbij kruipen? Alsjeblieft?", ze richt haar ogen op mij en haar strenge blik verzacht tot een meelevende. "Normaal nog niet maar als je heel erg voorzichtig bent, keur ik het goed. Voor even dan.", zegt ze en dan is ze weer weg.

Ik ga naast hem in het ziekenhuisbed liggen en trek het deken weer over ons heen. Ik kijk naar hem zonder hem aan te raken, bang om hem pijn te doen of het erger te maken. Hij is zo mooi. Ik heb hem zo gemist. Het is best gek hoe je pas beseft hoeveel je van iemand houdt wanneer hij of zij er niet meer is. Ik heb me in de afgelopen weken goed genoeg beseft dat ik hem soms een beetje te veel vanzelfsprekend nam en dat ik onze relatie heel goed moet koesteren.

Ik zucht als ik denk dat dit hele ontvoerings-gedoe nog helemaal niet over is. We moeten nog door een rechtszaak die beslist of Kyle naar de gevangenis gaat en voor hoelang. Voor mijn part rot hij er weg, maar ik weet ook dat het niet zo werkt. Voor ontvoering kan hij hooguit een paar jaar krijgen.

Ik voel Ethans adem op mijn wang en het brengt verschillende herinneringen terug. Inclusief onze eerste keer. Er glimlach kruipt op mijn gezicht en ik sluit mijn ogen om de herinnering beter te kunnen herleven.

Opeens hoor ik heel zacht gekreun en ik ben er zeker van dat Sharona het niet was. Of dat ze het ook maar heeft gehoord. Mijn ogen schieten open en ik kijk recht in prachtige goudbruine kijkers. De goudbruine ogen die ik zo heb gemist dat mijn hart er pijn van deed.

Ik zet mijn ellenboog omhoog en leun mijn hoofd op mijn hand. Met mijn vrije hand ga ik door zijn bruine lokken terwijl zijn ogen de kamer rondgaan en dan uiteindelijk terug in die van mij belanden.

"Hey baby. Hoe voel je je?", zeg ik en vanuit mijn ooghoek zie ik Sharona recht veren en ze komt nu ook bij het bed staan.

Ethan probeert recht te gaan zitten maar ik duw hem zachtjes terug in de matras. Zijn ogen landen dan op zijn moeder. "Oh hey mama.", kreunt hij stilletjes en Sharona glimlacht. Ze glundert echt.

"Ik ga een zuster halen en vertellen dat je er weer bij bent.", zegt ze voor ze voorover buigt en een licht kusje op zijn voorhoofd plaatst. Hij draait zich weeral naar mij toe en kruipt wat dichter naar me toe. Ik ga weer liggen en sla mijn arm om zijn nek.

"Ik voel me vreselijk slecht maar tegelijk beter dan ooit.", stamelt hij tegen mijn borstkas.

Ik blijf zijn haar strelen. "Het komt goed. Ik heb je zo gemist."

***

Word Count: 1001
Sorry dat ik niet om 14.00u heb geplaatst  maar ik ben dus in Ijsland en hier internet krijgen is een hele taak. Maar hier is het dus!! En dan nog iets, we naderen het einde :( Nog 3 hoofdstukjes :(((

Xoxo, Anna