Verbonden met jou [BxB] ✔️

Chapter 21 - Vince

Ik speel met het briefje in mijn jaszak. Het is het briefje dat begin deze week zomaar uit mijn locker kwam gevallen. Ik weet dat het van Ethan komt, ik weet het gewoon.

"Sharona Adams kan elk moment beneden zijn. Wees er wel zeker van dat u haar weer hier brengt vóór het donker wordt, anders komt de politie ertussen.", zegt de vrouw achter de balie. Ze ziet er lief uit dus ik glimlach nerveus naar haar.

"Komt in orde."

Ik had nooit gedacht dat ik zo zenuwachtig zou zijn om de moeder van Ethan te ontmoeten. Ik wilde het al een tijdje, omdat mijn ouders Ethan inmiddels bijna door en door kennen. Eerst keurden ze hem af vanwege zijn verleden, maar omdat hij een goede opleiding volgt en een harde werker is, zijn ze bijgedraaid. Mijn zusje Megan, integendeel, mocht hem meteen. Ze kunnen heel goed met elkaar opschieten en het heel schattig en leuk om te zien.

"Daar komt ze aan.", hoor ik en ik draai me met een ruk om.

Er komt een korte, haast graatmagere vrouw de lobby van het afkickcentrum inlopen en ik kan de gedachte van hoeveel ze wel niet op haar zoon lijkt niet wegdrukken. Ik kan zien dat ze een hele lange weg heeft afgelegd om hier nu zo te staan maar het heeft haar goed gedaan. Afgezien van de slobberige kleren is ze echt een mooie vrouw. Ze heeft vol, halflang bruin haar dat op een neer gaat elke keer als ze een stap zet. Ze heeft roze lippenstift op, wat een beetje een gek beeld geeft met die losse kleren en zo. Ik kan het niet helpen op even te glimlachen.

Ik steek mijn hand uit. "Hoi, ik ben Vince. Ik heb gisteren met u gesproken over de telefoon."

Even lijkt ze diep na te denken maar in een oogwenk zitten haar armen om mijn nek en trekt ze me mee in een knuffel. Het voelt een beetje raar maar ik knuffel haar gewoon terug. Ze ruikt lekker. Wacht, is dit fout om te zeggen over de moeder van je vriendje?

"Juist ja! Een vriend van Ethan, is het niet?", zegt ze opgewekt.

Wat moet ik nu zeggen? Ik heb geen idee of ze eigenlijk wel weet dat haar zoon homo is, maar dat moet haast wel.

"Dé vriend, om precies te zijn.", zeg ik terwijl ik haar een scheve glimlach toestuur.

We beginnen te lopen naar de uitgang en ze botst speels haar schouder tegen die van mij. "Dat weet ik toch. Ik plaag je maar. Ethan heeft me een hele boel verteld!"

Ik voel mijn wangen warm worden, Ethan houdt echt veel van zijn moeder. Zelfs na alles wat hij heeft moeten doorstaan in zijn jonge levensjaren, tot vorig jaar zelfs nog, is zijn moeder nog steeds enorm belangrijk voor hem. Ik heb er vaak over nagedacht, hoe het voor hem geweest moet zijn met een moeder die aan de drugs zit, en een vader die alleen alimentatie stuurt en voor de rest nooit iets van zich laat horen. Het moet moeilijk zijn geweest voor hem, maar hij heeft het super goed gedaan. Ik ben erg trots op hem dat hij zo sterk is geweest. Ik wou alleen dat ik vroeger bij hem was, dat hij tenminste iemand had tijdens het hele gebeuren.

"Hij heeft mij ook veel over u verteld.", zeg ik terwijl ik het portier van mijn auto openhoudt zodat ze kan instappen.

Ze bedankt me en dan stap ik zelf ook in. Na een kort ritje komen we aan in het koffiehuisje waar Ethan werkt. Ik weet dat ik hem hier niet ga zien, maar ik hou toch de hoop erin.

We nemen plaats aan het tafeltje waar ik ook zat toen ik bij Ethan een chocomelk met slagroom en kaneel bestelde en die nog geen tien minuten later op de grond dreef, met Ethan ernaast. Ik grinnik in mezelf, de kluns. Mijn kluns.

"Ik heb me in jaren niet zo goed gevoeld als vandaag, zeg.", zegt Sharona opeens als het een tijdje stil is geweest. Shit, ik had eigenlijk gehoopt dat ik met haar over Ethan kon praten mar nu wil ik haar dag niet verpesten.

De leunt een beetje op het tafelbad met haar vingers met elkaar vervlochten. Haar ogen glijden aandachtig over de ruimte en dan over mij. Haar bruine kijkers boren zich nu in die van mij.

"Dit is toch waar mijn zoon werkt? Waar is hij? Ik dacht dat je me naar hem zou brengen.", ze kijkt naar de toonbank. "Hij heeft me al een paar weken niet bezocht."

Ethan is dus echt gewoon weg, Joost mag het weten hoe ver van hier hij ondertussen wel niet is.

Ik bijt op mijn onderlip. Ik wil haar dag niet verpesten, want wie weet duurt het weer een hele tijd voor de weer een goede dag heeft. Maar ergens vind ik toch dat ze het recht heeft om het te weten. Dat haar zoon vermist is. Ja, ze heeft het recht. Ik ga het haar vertellen.

Ik slik het pingpongballetje in mijn keel weg en open mijn mond om at te zeggen. Niets.

"Ik hoopte dat u me kon helpen...", mompel ik dan uiteindelijk. "Het zit namelijk zo."

Sharona blijft me aankijken en luistert zo te zien aandachtig naar wat ik op het punt sta om te zeggen.

"Ik heb hem al een maand niet gezien. Ik was op een dag mijn familie gaan bezoeken en toen ik weer thuis aankwam, was hij er niet. Eerst dacht ik er niet zo veel van, Ethan heeft ook zijn vrijheid tenslotte. Maar toen hij een paar dagen later nog steeds niks van zich had laten horen, begon ik me druk te maken. Ik ben gaan rondvragen, maar ook niets. Dus toen ben ik hem als vermist gaan opgeven bij het politiekantoor."

Sharona trekt één wenkbrauw op. Als ze ziet dat mijn ogen vol met tranen staan en er ééntje langzaam naar beneden glijdt, weet ze dat ik serieus ben. Het is misschien moeilijk te geloven, en ook ik wou dat dit alles niet waar was, maar dat is het toch.

Ze pakt mijn hand en wrijft met haar duim over de rug van mijn hand. Haar ogen staan ook waterig. "Dus wat is je plan?"

___

Word Count: 1068